روزنامه هم میهن در یادداشتی با عنوان آتش بس 2؛ فرصت آشتی با ملت را از دست ندهیم بر ضرورت توجه و تمرکز بر دستاورد مهم جنگ 12 روزه، همبستگی ایرانیان، تأکید کرده است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: از پس پایان موقت جنگ ایران و اسراییل، یکی از تکرارشونده ترین سخنانی که طرح می شود، همبستگی ملی ایرانیان در قبال تهاجم دشمن است؛ گزاره ای که گویا هم اسراییل، هم برخی از مسئولان کشور را به حیرت و تعجب واداشته است.

البته در این میان چند نکته قابل توجه است. یکی اینکه نباید بر این حماسه همبستگی لاف گزاف زد و تفاوت حمایت، سکوت و ترس را نادیده گرفت. نکته دیگر آن است که نباید در رویای این همبستگی به خواب رفت و گمان برد امری دائمی است.

همینطور خطایی بسیار راهبردی است، سند زدن شکوه این همبستگی به نام حکومت. نکته آخر اینکه، حتی اگر بپذیریم آن همبستگی چنان بوده که امروز تبلیغ می شود، این را نیز فراموش نکنیم که قدرت، تشکل و انسجامی که جامعه در این زمینه از خود بروز داد، می تواند به اشکالی دیگر نیز بروز کند که یکی از ساده ترین آن ها قهر و غضب قطعی با کسانی خواهد بود که قدر این قدرت نمایی مردم در برابر بیگانه را ندانند و در را همچنان بر همان پاشنه ای بچرخانند که پیش تر می چرخید. در آن روزهای دشوار، جامعه ایران یا لااقل بخش هایی از آن، خود را دوباره بازیافت.

در روزگاری که مدام تبلیغ می شد انسان ایرانی اتمیزه، خودخواه و سودجو شده و فقط به فکر جیب خودش است، دیدیم که دست ها به سوی هم دراز و درب خانه ها به روی هم گشوده شد. حتی با تمام نقدهای بحق از حکومت و کیفیت حکمرانی و با همه زوری که اسراییل و رسانه ای چون ایران اینترنشنال برای ترغیب مردم به حضور در خیابان زد، ایرانیان رفتاری مدنی در خور تمدن دیرینه شان از خود بروز دادند و توانستند میان اولویت ها تفکیک ذهنی قائل شوند. اینها سرمایه های گرانقدری بود که ما زیر آوار مصائب زندگی پیش از جنگ فراموش شان کرده بودیم اما اینک چونان گنجی کمیاب در برابرمان می درخشند و انسان ایرانی می تواند بدان ها افتخار کند.

وظیفه حکومت اما در قبال این بلوغ ملی بسیار سنگین تر از گذشته است. توضیح بیشتر آنکه معدل بلوغ، عقلانیت و مدارای جامعه ایرانی همواره بالاتر بوده و گویی این همیشه جامعه بوده که سنگ زیرین آسیاب شده تا ایران بماند. بارها و بارها به ده ها ترفند متوسل شده، 100 نامه فرستاده و 100 راه نشان داده که مسئول محترم بر سر عقل بیا و چنان تدبیری برگزین که هم ملت از آن کام بگیرد، هم خود از آن سرافراز باشی.

متاسفانه می دانیم که بسیاری از این نامه نگاری ها و راه دانی ها به بن بست کوچه علی چپ خورده و از اتخاذ تصمیم هایی ساده که می توانست نشان دهد دولت به ملت احترام می گذارد و خود را به راستی وکیل و به قول بنیانگذار جمهوری اسلامی نوکر مردم می داند، پرهیز شده است.

بدون تعارف اما باید نوشت که این تو بمیری، از آن تو بمیری ها نیست. شرایط به نقطه خطرناکی رسیده، دفتر روزگار ورقی عظیم خورده و پرده بسیاری از چیزهایی که زمانی بی بروبرگرد درست پنداشته می شدند، دریده شده است. دیدیم که، هم همه گزینه ها روی میز است، بنابراین حمله خارجی به کشور محال نیست، هم اگر مردم پای ایران نایستند، با هیچ سلاحی نمی توان از کشور دفاع کرد. بنابراین لازم است با صدای رسا هشدار داد که باید به ملت بازگشت و صریح اذعان کرد که بعد از این، فرمان حکمرانی فقط در مسیری خواهد راند که مطابق خواست همه ملت باشد.

اگر چنین کنیم، آنگاه دیگر، نه امکانی برای تکرار خطاهای مشهود گذشته وجود خواهد داشت، نه فرصتی برای نقش آفرینی مجدد خطاکارانی که تمامی هم و غم شان خُرد کردن اعصاب جامعه بود و اینک نیز مشخص شده که طرح های ضدمردمی آن ها چگونه آب به آسیاب دشمن می ریخت. مخلص کلام، 10سال پیش در چنین روزهایی برجام به سرانجام رسید. خاطرتان هست رقص و شادی مردم در خیابان ها را. همان زمان چه مخالفت ها با آن دستاورد نشد، آن هم از جانب کسانی که تحریم را نعمت می دانستند.

در آن میدان البته، هم رییس جمهور آمریکا بدعهدی کرد، هم خودمان قدر آن موقعیت را ندانستیم و تدبیری نیندیشیدیم که ترامپ نتواند به راحتی از آن خارج شود. نگاه مان به برجام بیشتر تاکتیکی بود تا راهبردی و به همین دلیل به جای آنکه آن را دستمایه حل وفصل بنیادی مشکلات مان با آمریکا کنیم، فرصتی دیدیم برای چندی گذران عمر. فرصت ها به سرعت برق وباد از دست رفتند و اینک در میانه مذاکره با همان ترامپ، درگیر تجاوزی همه جانبه به میهن شدیم.

معیارهای گذر زمان در این یک دهه تغییری نکرده. فرصت های پدیدآمده در این روزها نیز به چشم برهم زدنی ناپدید می شوند. اگر حتی گمان می کنیم از مذاکرات آبی گرم نمی شود، لااقل بحران های حل ناشده داخلی را دریابیم و با جامعه به آتش بس برسیم. نام اش را بگذاریم آتش بس 2.

نویسنده: فرزاد نعمتی