فرارو- با آغاز فصل تازه ای از جهان سینمایی دی سی، جیمز گان با معرفی سوپرمنی متفاوت و روایتی بدون کلیشه های رایج، تجربه ای هیجان انگیز و احساسی را برای مخاطبان رقم زده است.

به نقل از یو اس ای تودی، در روزگاری که سینمای ابرقهرمانی یا در پیچیدگی های سیاسی گم شده یا در شوخی های بی پایان گرفتار، جیمز گان آمده تا روح تازه ای به جهان دی سی بدمد. او این کار را با فیلمی انجام داده که نه تنها یک سوپرمن جدید به مخاطب معرفی می کند، بلکه بازتعریفی از ذات ابرقهرمانی ارائه می دهد؛ بازگشتی به سوپرمنی که لباسی آبی، شنلی قرمز و روحیه ای امیدوارکننده دارد.

فیلم سوپرمن (با امتیاز 3.5 از 4 و رده بندی PG-13) از 11 ژوییه در سینماها اکران می شود و در آن دیوید کورنسوت نقش اصلی را برعهده دارد. داستان با روایتی پرانرژی و سبک کمیک بوکی آغاز می شود؛ بدون هیچ مقدمه چینی یا روایت ریشه ای. در یک لحظه، مخاطب وارد دنیایی می شود که قهرمان ما تنها سه دقیقه قبل شکست خورده و اکنون باید دوباره برخیزد. در این روایت تازه، سوپرمن با سگ باوفای خود، کریپتو، همراه است که در بزنگاه ها نجات بخش می شود. اما دشمنان نیز بیکار ننشسته اند: پس از مداخله سوپرمن در جلوگیری از تهاجم کشور خیالی بوراویا، روابط او با دولت ایالات متحده به چالش کشیده می شود.

همزمان، لکس لوتر، میلیاردر خودشیفته و نابغه فناوری، که از محبوبیت یک بیگانه فضایی دلخور است، نقشه هایی پیچیده در سر دارد. لکس به همراه گروهی از همدستانش از جمله اینفلوئنسری به نام ایو تشماخر (با بازی سارا سامپایو)، مهندسی مجهز به فناوری نانویی (ماریا گابریلا د فاریا) و چهره نقاب دار مرموزی به نام اولترامن، به قلعه انزوای سوپرمن حمله می کنند. در آنجا ویدئویی سری کشف می کنند که حتی خود سوپرمن از وجودش بی خبر بوده است. افشای این ویدئو افکار عمومی را علیه او می شوراند و شخصیت اصلی ما را وارد بحران هویتی عمیقی می کند.

آنچه فیلم سوپرمن را از آثار مشابه متمایز می کند، صرفاً صحنه های اکشن جذاب یا مبارزه های حماسی اش با موجوداتی عظیم الجثه نیست؛ بلکه لایه عمیق تری از همدلی و صداقت در شخصیت اصلی است که تماشاگر را مجذوب می کند. جیمز گان با پرهیز از بدبینی های رایج و با تکیه بر صداقت و انسانیت، روایتی آفریده که هم وفادار به ریشه های شخصیت سوپرمن و هم با روح زمانه سازگار است. در کنار کورنسوت که با بازی بدنی و عاطفی اش به شخصیت جان بخشیده، ریچل برازناهان نیز در نقش لوییس لین، خبرنگار شجاع حضور چشمگیری دارد.

برخلاف نسخه های پیشین، این بار لوییس تنها یک نقش فرعی نیست؛ او حضوری فعال در ماجراها دارد و حتی درگیر مبارزاتی مستقیم می شود. رابطه اش با سوپرمن، به ویژه هنگام جدال لفظی درباره مداخله در بوراویا، بخش هایی از فیلم را از سطح صرفاً اکشن بالاتر می برد. در سوی دیگر، نیکولاس هولت در نقش لکس لوتر انتخابی هوشمندانه است. او شخصیتی عصبانی، متکبر و در عین حال به طرز نگران کننده ای واقع گرا را به تصویر می کشد؛ شخصی که شاید در دنیای فانتزی اطرافش، بیش از همه شبیه به واقعیت باشد.

با این حال، می توان گفت که جیمز گان در این شروع پرشور گاه زیاده روی کرده است. فیلم پر است از شخصیت های فرعی، اشارات مخفی (Easter eggs) و حضورهای غافلگیرکننده ای که ممکن است پیگیری آن ها برای برخی دشوار باشد. با این حال، همه این عناصر به درستی در کنار هم قرار گرفته اند تا جهان جدید دی سی را از نسخه قبلی که بیش از حد تیره و جدی بود و همچنین از فیلم های خوش زبان و گاه سطحی مارول متمایز کنند. جیمز گان با تجربه موفق خود در نگهبانان کهکشان و آثار دی سی مانند جوخه انتحار و پیسمیکر ، توانسته ترکیب منحصربه فردی از شوخ طبعی، هرج ومرج کنترل شده و صداقت را وارد دنیای سوپرمن کند.

او در این نسخه با پرهیز از پیچیدگی های سیاسی یا فلسفی بیش از حد، بر یک پیام ساده اما قدرتمند تأکید دارد: مهربانی، بزرگ ترین ابرقدرت است. اما شاید مهم ترین نکته این باشد که بیننده می تواند واقعا با شخصیت اصلی ارتباط برقرار کند. آن "S" معروف بر سینه سوپرمن که روزگاری نماد امید بود، اکنون با بازی کورنسوت بار دیگر جان گرفته است. از چکمه هایش تا آن تار موی معروف روی پیشانی، او قهرمانی را به تصویر می کشد که اگرچه ممکن است به چشم برخی قدیمی برسد، اما بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم.

فیلم سوپرمن نه تنها به مخاطب نوستالژی می بخشد، بلکه با زیبایی شناسی تصویری چشم نواز، شخصیت هایی باورپذیر و پیامی انسانی، گامی مهم در مسیر احیای جهان دی سی به شمار می رود. اگر قرار باشد سینمای ابرقهرمانی در عصر حاضر دوباره معنا پیدا کند، چنین فیلم هایی می توانند راه را نشان دهند.