روزنامه هم میهن در سرمقاله خود آورده است: مدت هاست که باران نباریده و دچار خشکسالی شده ایم، اکنون که هواشناسی پیش بینی بارش های ولو محدود را نموده، عده ای نیز به یاد خواندن نماز باران افتاده اند.

ولی بدتر از خشکسالی آب و هوایی، خشکسالی سیاسی است که رفتار مزبور هم ناشی از این خشکسالی است. در واقع، اگر سیاست بر مدار نشاط و طراوت و عقلانیت بگردد؛ خشکسالی واقعی زندگی را مشکل می کند، ولی موجب خطرات جبران ناپذیر نخواهد شد و برعکس، اگر خشکسالی سیاسی باشد، از ترسالی آب وهوایی نیز به نحو مناسب استفاده نخواهیم کرد.

جامعه ما دچار خشکسالی سیاسی شده است. از آسمان سیاست ایران هیچ گزاره، ایده، اندیشه و ذهنیت قابل ارزش و احترامی نمی بارد. زمین سیاست سترون است. یا سخنان پوچ و مهمل است یا سخنان تند و فحاشی و تحقیر و… فرقی هم نمی کند در کدام طرف باشند.

در این میان، هرازگاهی آقای خاتمی بارشی سیاسی محدودی دارد که در زمین خشک سیاست جذب نمی شود و تبخیر می شود. این بارش ها هم محدود و تاحدی کلی گونه است؛ ولی کاچی به از هیچی.

آقای خاتمی در سخنان اخیر خود در دیدار با اعضای انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه ها، به مجموعه ای از موضوعات اشاره کرد که رویکرد به نسبت روشنی را بازتاب می داد؛ موضوعاتی از قبیل وضعیت نظم جهانی و نسل کشی، موقعیت ایران، نقد گذشته و هدف انقلاب، هدف و وظیفه حکومت، ضرورت بهبود روابط منطقه ای و روابط خارجی، خطوط قرمز واقعی کشورداری، ضرورت داشتن اقتصاد قدرتمند، دانشگاه ها و رسالت و کارکرد آن، مسئله محدودیت در انتخاب مدیران دولتی، موانع موجود از درون دولت، مشکلات ناشی از دخالت و توسعه نفوذ دستگاه های امنیتی و نظامی در امور غیرمرتبط، احضارهای صاحبان فکر و اندیشه و رسانه و…، بیان سخنان و شعارهای غیرمسئولانه و هزینه زا برای کشور از سوی منسوبین به ساختار سیاسی، وضعیت اینترنت، نحوه تعامل با دولت و مواردی دیگر. همه اینها در قالبی منطقی و قابل فهم ارائه شد که مخاطب را از نظر فهم و درک مسائل یک گام به جلو می برد.

یکی از موارد مهمی که آقای خاتمی به آن پرداخت درباره رابطه کنشگران با دولت بود که گفتند: تذکر آخر به شما عزیزان و به کسانی که از آمدن آقای رییس جمهور استقبال کردند، اینکه باید دولت را حمایت کرد؛ دولتی که با مشکلات و موانع فراوان تلاش می کند که مردم را راضی و میهن را سربلند کند. ولی انتظار این است که دولت محترم هم برای بازپس گرفتن حقوق و اختیارات خود و اعمال بهتر و بیشتر آنچه در اختیار دارد تلاش بیشتر، علمی تر و با برنامه ریزی سنجیده تر کند و دوستان اگر انتقادی دارند اولاً با رعایت همه جوانب و نه طلبکارانه بیان شود و به جای گلایه های بیجا روی مطالبات واقعی مردم و نیز وعده هایی که به مردم داده شده است تکیه کنند و ثانیاً در کنار آن راهکارهای مناسب نیز بررسی و عرضه شود.

هدف اصلی ایشان در بیان نحوه تعامل با دولت و شخص آقای پزشکیان است. آقای پزشکیان هر ایرادی داشته باشد، داغ و درفش ندارد و کسانی در اطرافش گوش به فرمان او نیستند که در پی آجر کردن نان منتقدین باشند و هر منتقدی را بدنام کنند. پس فارغ از هر واکنشی باید قدر این ویژگی را دانست و نقدهای محترمانه داشت و نه تحقیر و توهین، نقد را باید چنان نوشت که مخاطب نقد نیز بر انصاف ناقد غبطه بخورد.

در مقابل، دولت و شخص آقای پزشکیان هم وظیفه دارند که نقدها را مغتنم بشمارند. اگر پیاپی ادعا می کنند هرکسی که می تواند کمک کند آماده فشردن دست او هستند، در این صورت بهتر از منتقدان چه کسانی را می توانند سراغ بگیرند؟ به علاوه، پاسخگویی در برابر نقدها یک ضرورت است. نباید گمان کرد که مردم و نخبگان لزوماً از اطلاعات و داده های تصمیم گیران مطلع هستند. از مردم نمی توان و نباید تبعیت محض طلبید. وظیفه حکومت و دولت است که اعتماد مردم و نخبگان را به دست آورند.