سید مسعود رضوی در اطلاعات نوشت: رویکرد ما از ابتدای روی کار آمدن دولت مسعود پزشکیان، حمایت و تقویت این دولت بوده است. درک می کنیم که این دولت به ضرورتِ بحران های جاری کار خود را آغاز کرد و در اوضاع و احوالی مانند ترور و شهادت اسماعیل هنیه و جنگ 12روزه مجبور به تداوم امور در شرایط بسیار سخت شد. این بار سنگین را نباید سنگین تر کرد، ولی اولاً ترکیب نامتجانس دولت از یک سو، نقدهایی را الزام می کند و ثانیاً، کل حاکمیت در ایران در اعضای هیئت دولت و وزارت خانه های مربوطه خلاصه نمی شود.

مجلس و ده ها نهاد دیگر هم در امور تصمیم گیری و قانونگزاری و حتی اجرا، هرکدام به نحوی، دخیل اند. برای نمونه سه شنبه گذشته رییس جمهور سه چهار ساعت در جلسه شورای عالی نوجوانان و جوانان حضور داشته و ترکیب آن شورا هم البته بسیار جالب است. بنده برای اولین بار نام این شورای عالی را دیروز شنیدم و اصلاً نمی دانستم نوجوانان هم شورای عالی دارند!

تعداد شوراهای عالی که جملگی برای خود شأن قانونگزاری قائل هستند، زیاد است و شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت هم ندارند که ابلاغیه های آنان را با شرع و قانون و مصالح مملکت بازبینی کند و انطباق دهد، قانون می نویسند و ابلاغ می کنند و این یک نوع انبساط و تورم قوانین و لوایح و ضوابط را به وجود آورده که مثل دام خودتنیده گرفتاری ایجاد می کند.

البته شوراهای بالادستی قوا سه تاست ولی کیست که نداند بقیه هم برای خود قانون و مصوبه و بخشنامه و ابلاغیه و شئونات دیگر دارند و بار مالی و اجرایی هم که البته هست. گاهی یک خط مصوبه یک نصفه روز وقت می برد تا تصویب و ابلاغ شود اما سال ها کشور را درگیر مشکلات و مردم را درگیر رفت و آمد و کمبود و خسارت و هزینه های نابجا می کند.

نمونه ها کم نیست و از واردات و صادرات تا گمرکات و ثبت مدارک و کیفیت تخصیص ارز و غیره ده ها مثال می توان زد. در دانشگاه و آموزش و پرورش هم هست و قس علیهذا…

با این وصف، ضمن احترام و سپاس از زحمات شبانه روزی رییس جمهور و دولتیان، چند نکته را بیان می کنیم. سخنان و تذکرات اقتصادی چند روز پیش رییس جمهور و دکتر مدنی زاده در مجلس، بیان صریح و صادقانه از شرایط کنونی اقتصاد کشور است.

مدعیات و مطالبات و گاهی توقعات فردی و گروهی برخی نمایندگان درموردعدم تحقق اهدافی نظیر رشد 8درصدی و تورم یک رقمی و امثال آن ها، در شرایطی که همه می دانیم اوضاع کشور چگونه است و وزیر اقتصاد کارنامه ناترازی های کشور را در مجلس به روشنی بیان می کند، هیچ موجبی ندارد و کمکی به دولت و مملکت نمی کند.

منابع اندک، مخارج بسیار، کشور تحریم و بازارها محدودتر شده است. درآمد ارزی در تنگنای شدید قرار گرفته و مخاطرات جنگ اخیر هم مشکلات تازه ای افزوده است. پس، نهایت احتیاط را باید داشت و اگر انتقادی از دولت و رییس جمهور صورت می گیرد باید برای گشودن گرهی از کارها باشد و نه رقابتی در بازیهای سیاسی یا به دست آوردن امتیازات و رانت های ویژه. متأسفانه اخبار چای دبش و بانک آینده هم مردم و افکار عمومی را در بهت و حیرت فرو برده است.

مهمترین مسئله کشور درحال حاضر ناترازی آب است که به قول شیخ سعدی:

چنان آسمان بر زمین شد بخیل

که لب تر نکردند زرع و نخیل

در این زمینه سالهاست هشدار داده شده و همه مسئول هستیم. تمام دولت ها و مسئولان و حتی بخش بزرگی از نخبگان مدنی کشور، که باید از اقلیم همچون مادر دفاع می کردند.

ایران سرزمین تمدن های دیرینه بوده و اساس زیبایی و شکوه این تمدن ها بر مهندسی آب و طراحی باغشهرها و رونق کشاورزی استوار بوده است. آب در زیر زمین و در سرداب از آفتاب و تبخیر مصون بود و با گرمای سوزنده آفتاب و خاک درنمی آمیخت و هدر نمی رفت. نمی خواهم مرثیه بسرایم، بلکه یادآوری حقیقتی است که با سرعت رشد جمعیت می باید به تحولات پیشارو و حفظ منابع حیاتی و جستن منابع جدید می اندیشیدیم. اگر قرار است ایران کهن، جوان شود لاجرم باید سرچشمه های جوشان از آب و آبادانی داشته باشد و مدیران ورزیده و کاردیده و متخصص آن را اداره کنند.

در سالهای اخیر رویا فروشی آب به بخشی جدایی ناپذیر از راه حل های مشکل کم آبی و خشکسالی در کشور گرامی ما بدل شده است. سستی سیاست ما در برابر همسایه شرقی، سیستان و هامون را خشک و کویر ساخت. سپس طرح انتقال آب دریا و آب شیرین کن های دارای آخرین تکنولوژی ها مطرح شد، بعد رویای آب های ژرف یا ژرفاب ها که معلوم شد افسانه ای بیش نیست و سپس داستان تازه ای به نام رودخانه زیرزمینی که از سلسله جبال هندوکش سرچشمه می گیرد و به سوی ایران سرازیر شده است و البته نظیر همین رودخانه خیالی را درباره رشته کوه زاگرس هم قبلاً انشا کرده بودند.

واپسین پرده از نمایش این رویافروشی، که به جای مدیریت علمی و پایدار آب و حفظ منابع بومی و بهینه کردن بهره وری، درحال ربودن بودجه های کلان و فروختن طرح های شگرف و رویایی است، انتقال آب از اینجا به آنجا، از این دریا به آن کویر، از آن دریا به این شهر و نیز انتقال آب سد طالقان به تهران است.

آیا این وعده ای برای آرام کردن مردم بود یا مسئولان؟ یا دادن طرحی برای تصویب بودجه؟ شاید هم آغاز یک پروژه؟ این پرسش ها پاسخ می خواهد. اگر دولت نمی تواند، دستگاههای نظارتی و بازرسی بیایند و حداقل بپرسند و مؤاخذه کنند که چه کسانی و چرا به صراحت در تریبون های رسمی بارها گفتند: درحال انتقال آب سد طالقان برای رفع کمبود آب پایتخت هستیم و مشکلی در کار نیست و اکنون گفته می شود این کار اصلاً عملی نیست و از ابتدا هم عملی نبوده است؟! چرا لوله کشی شد؟ مطالعات و طراحی ها و پروژه های ناندار برای این شعار آبدار را چه کسانی آورده بودند؟

دوستی می گفت فقط کم مانده که خطاب به ملت بگویند: آب کم جو تشنگی آور به دست…!

چاره ای نیست جز این که حسن ختام و سوء سابقه را به پیشگاه حضرت سعدی بریم:

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نُمایی!