محمد اولیا، مدیر عامل گروه مپنا، در رابطه با صرف اقتصادی ساخت هر آب شیرین کن توسط این گروه گفت: مصرف کننده برای کاربردی که به آب نیاز دارد باید به این سوال پاسخ دهد و ما به عنوان مجری نمی توانیم بگوییم صرف اقتصادی دارد یا خیر.

به گزارش مهر، وی در این زمینه ادامه داد: صنایع که در نقاط مرکزی کشور و مناطق کشور هستند ساخت آب شیرین کن برایشان صرف اقتصادی دارد به همین جهت سرمایه گذاری کرده اند که از این محل آب مورد نیاز خود را تأمین کنند حتی بخشی از آن در اصفهان به نتیجه رسیده است و مورد استفاده قرار می گیرد

اولیه خاطر نشان کرد: البته باید توجه داشت که آب شیرین شده گران تمام می شود اما با توجه به کمبود آب و نیاز صنایع مقرون به صرفه می شود که آب مورد نیاز خود را از این طریق تأمین می کنند

وی در رابطه با آب شرب تاکید کرد: در مورد مسکونی که دولت با هزینه سوبسیدی که آب را در اختیار مشترکان قرار می دهد، با هزینه ای که دارد صرف اقتصادی ندارد که آب شیرین شود و با خط انتقال به فلات مرکزی منتقل شود اما با توجه به مساله کمبود آب دولت باید روش های مختلفی را در نظر بگیرد مانند انتقال آب از سد طالقان که امسال انجام شد و یا با شیرین سازی آب و… اما در مناطقی مانند تهران که از مناطق جنوبی فاصله دارد تأمین آب شرب معمولاً با شیرین سازی و انتقال آب از خلیج فارس انجام نمی شود.

وی در رابطه با هزینه شیرین سازی آب و ساخت آب شیرین کن خاطر نشان کرد: قیمت تمام شده به سایز آب شیرین کن بستگی دارد و اینکه طول خط چقدر است اما برای یک متر مکعب شیرین سازی آب کمتر از یک دلار می شود اما برای انتقال آن به مناطق مرکزی ایران دو دلار بر این رقم اضافه می شود که با خط لوله و پمپاژ انجام شود که تقریباً سه دلار می شود و صرف اقتصادی ندارد.

در دهه اخیر، بحران کم آبی در ایران از مرحله هشدار به وضعیت بحرانی رسیده و مناطق واقع در فلات مرکزی شامل استان های یزد، کرمان، اصفهان و خراسان بیش از سایر نقاط کشور با کمبود منابع پایدار آب مواجه شده اند. از این رو، طرح های انتقال و شیرین سازی آب از خلیج فارس و دریای عمان به عنوان گزینه ای استراتژیک در دستور کار دولت های اخیر قرار گرفته است. برآوردهای رسمی وزارت نیرو نشان می دهد حجم کل آب مورد نیاز صنایع و شهرهای مرکزی کشور در افق 1410 بیش از 2 میلیارد مترمکعب در سال خواهد بود؛ رقمی که منابع داخلی توان تأمین آن را ندارند.

طرح اصلی موسوم به خط انتقال جنوب به فلات مرکزی در سه فاز تعریف شده است. فاز نخست از بندرعباس تا سیرجان و یزد با طول حدود 820 کیلومتر و ظرفیت 300 میلیون مترمکعب در سال در حال بهره برداری است. فاز دوم با هدف تأمین آب برای صنایع فولاد و مس در کرمان و چادرملو طراحی شده و فاز سوم، توسعه خطوط فرعی به سمت خراسان جنوبی و رضوی را دربرمی گیرد.