چند سالی است که رقابت نظامی میان چین و غرب، از سطح دریاها و پایگاه های ساحلی فراتر رفته و اکنون در دل آسمان های گسترده اقیانوس آرام جریان دارد. توسعه پهپادهای دوربرد و پنهانکار، جدیدترین میدان این رقابت است؛ جایی که پنهان ماندن، برد بلند و حمله دقیق سه اصل مهم بقای تجهیزات نظامی به شمار می رود.

در همین چارچوب، چین با رونمایی و سپس پرواز موفقیت آمیز پهپاد بمب افکن CH-7 نشان داد که قصد دارد حرف های بسیار جدی تری برای گفتن داشته باشد.

تصاویر منتشر شده در 12 نوامبر تایید کردند که CH-7 پس از سال ها گمانه زنی وارد مرحله آزمایش پرواز شده است. این پهپاد برای نخستین بار در نمایشگاه هوایی ژوهای 2024 در حالی دیده شد که روی باند مشغول آزمایش های اولیه بود.

CH-7 با طراحی بال پرنده (Flying Wing)، مشابه نمونه های پیشرفته ی آمریکا، از همان ابتدا نشان می دهد که ماموریتش نفوذ به اعماق حریم هوایی دشمن و اجرای عملیات حساس با استفاده از بمب های هدایت شونده است.

طراحی این پهپاد را یازدهمین موسسه تحقیقاتی شرکت بزرگ CASC بر عهده داشته؛ مجموعه ای که سال هاست در توسعه فناوری های هوافضای نظامی چین نقش محوری ایفا می کند.

برد بلند، پنهانکاری بالا و توان حمل مهمات دقیق، CH-7 را به سلاحی تبدیل می کند که می تواند اهدافی در سراسر اقیانوس آرام غربی را تهدید کند؛ از پایگاه های آمریکا و متحدانش در ژاپن و کره جنوبی گرفته تا تاسیسات نظامی در فیلیپین، گوام و حتی سنگاپور.

این پهپاد عملا فاصله ی چین را برای رسیدن به توانایی ضربت استراتژیک بدون سرنشین کوتاه تر کرده و فشار قابل توجهی بر توان بازدارندگی بلوک غرب ایجاد می کند.

CH-7 تنها پروژه مهم چین در حوزه بمب افکن های بدون سرنشین پنهانکار نیست. چین همچنین از یک مدل خیلی بزرگ تر و سنگین تر پرده برداشته که ظاهری به مراتب نزدیک تر به یک بمب افکن استراتژیک کلاسیک دارد؛ با فاصله بال هایی حتی بیشتر از B- 21 Raider ، نسل بعدی بمب افکن آمریکا . این مدل سنگین تر تابستان گذشته در تصاویر ماهواره ای دیده شد و در اکتبر اولین پرواز خود را انجام داد.

تفاوت جالب ماجرا اینجاست که آمریکا B-21 را سرنشین دار طراحی کرده اما چین به سطحی از اعتماد به اتوماسیون رسیده که بمباران راهبردی را به یک پهپاد می سپارد. این تفاوت نشان می دهد که چین در استفاده از هوش مصنوعی و سیستم های خودکار برای عملیات بسیار حساس، سرعت بیشتری نسبت به رقیب آمریکایی دارد.

CH-7 با فاصله ی بال های 26 متر، کمی کوچک تر از بمب افکن سرنشین دار H-6 (با طول 33 متر) است. اما نبود کابین، سیستم های پشتیبانی خلبان و وزن کمتر تجهیزات انسانی باعث می شود که برد بیشتری داشته باشد، کمتر دیده شود و همچنان قدرت حمل مهمات قابل توجهی را ارائه دهد.

به همین دلیل، احتمال می رود که CH-7 نقش هایی مشابه H-6 را بر عهده بگیرد، اما با تمرکز بر عملیات هایی که بسیار خطرناک تر و نزدیک تر به سامانه های پدافندی دشمن هستند.

در حال حاضر هیچ کشور دیگری، پهپادی با ترکیب برد بالا و پنهانکاری و توان بمباران استراتژیک در ابعادی مشابه CH-7 ندارد. همین مسئله باعث می شود تا چین در زمینه بمب افکن های بدون سرنشین دوربرد، مسیر مستقلی را پیش ببرد و حتی شاید به استاندارد جدیدی در دکترین جنگ هوایی آینده تبدیل شود.

این پیشرفت ادامه ی همان روندی است که چین را به تنها تولیدکننده هم زمان دو نوع جنگنده نسل پنجم تبدیل کرده و آن را در مسیر توسعه جنگنده های نسل ششم قرار داده است. طبیعی است که فناوری های مربوط به رادارهای پیشرفته، کامپوزیت های سبک و پوشش های پنهانکار از این برنامه ها به CH-7 نیز راه یافته باشد.