امیر جدیدی در هم میهن نوشت:

سال های سال است که هفته به هفته، صبحِ چهارشنبه تعداد قابل توجهی خبرنگار به جلسه هیئت دولت می روند. گفتم جلسه هیئت دولت؟ نه. در واقع تعداد قابل توجهی خبرنگار و عکاس بعد از گذشتن از هفت خوان رستمِ چک و خنثی و نیروی آماده و... به پشت درهای بسته جلسه دولت هم نه، بلکه پشت درِ بسته حیاط هیئت دولت می روند.

همین تعداد خبرنگار مدت زمان مدیدی را در حیاط یک لنگه پا می ایستند تا جلسه تمام شود. می ایستند تا جلسه تمام شود، بلکه هنگام رد شدن اعضای کابینه از جلویشان با التماس و درخواست بتوانند برای چند لحظه زیر استرس، فشار، گرما و سرما سوالی کنند و جوابی بگیرند. اعضای کابینه هم بر مبنای قانون سری را که درد نمی کند، دستمال چرا ببندیم؟ در عموم این شکل از مواجهه حداکثر فاصله از خطر، شما بخوان خبرنگار را رعایت کرده، دستی تکان می دهند و خنده ای به لب می آورند و مثل شصت تیر رد می شوند.

در بعضی از این مواجهه ها اما گاهی فریاد خبرنگاران بر سر یک وزیر بلند می شود و آن وزیر هم یا توی رودربایستی یا ... مجبور به واکنش می شود. این واکنش یعنی در مسیر خروج در حالت بدو بایست با جواب های عموماً کلی تفقدی به خبرنگاران می کنند و خلاص.

سوال اینجاست اولاً چرا بعد از این همه سال مکانی در شأن خبرنگاران و عکاسان در این حیاط ساخته نمی شود. اصلاً بیخیال مکان، چرا چهار تا صندلی در این حیاط گذاشته نمی شود که خبرنگار مجبور به نشستن روی زمین به این شکل نباشد.

ثانیاً اینکه اگر وظیفه خبرنگار سوال کردن و وظیفه اعضای کابینه جواب دادن است چرا سازوکاری محترم ترتیب داده نمی شود که هر کس به وظیفه اش برسد.

ثالثاً چرا روی راه بند تشریفات پلاستیک کشیده اید؟

عکس: عرفان خوشخو