کابل تقریبا به طور کامل به منابع آب زیرزمینی ای وابسته است که از طریق برف و یخ های کوهستان های هندوکش تغذیه می شوند؛ اما سال ها سوءمدیریت، بهره برداری بی رویه و خشکسالی های پیاپی، باعث شده سطح این آبخوان ها در دهه گذشته تا 30متر افت کند.

به گزارش دنیای اقتصاد، کابل حالا در هر سال، 44 میلیون متر مکعب بیشتر از آنچه طبیعت برایش جایگزین می کند، بهره برداری می کند که این موضوع به طور پیوسته در حال ضربه زدن به ذخایر شهر و جیب ساکنانش است.

حالا بعضی از خانواده ها برای آبی که بتوانند با آن سطل هایشان را پر کنند، مجبور به حفر چاه های عمیق تری شده اند. بر اساس گزارش سازمان مرسی کور ، تا 80 درصد آب های زیرزمینی کابل آلوده است که این مساله، پیامد استفاده گسترده از چاه های فاضلاب غیربهداشتی و آلودگی ناشی از پسماندهای صنعتی است. به گزارش سی ان ان، این بحران با آسیب پذیری کابل در برابر تغییرات اقلیمی تشدید شده است.

اگر روند فعلی ادامه پیدا کند، صندوق کودکان ملل متحد (یونیسف) هشدار داده است که کابل تا سال2030 ممکن است آب زیرزمینی خود را به طور کامل از دست بدهد. آنهایی که توان مالی حفاری صدها متر برای دسترسی به آب را ندارند، ناچارند به شرکت های خصوصی وابسته باشند یا به کمک های خیریه و اهدایی تکیه کنند. بخش عمده این بحران بر دوش زنان است؛ زنانی که مجبورند ساعت ها در سراسر کابل پیاده روی کنند تا اندک آبی را که می توانند تهیه کنند، به دست آورند؛ آن هم در حالی که برای این کار، جان خود را به خطر می اندازند؛ زیرا حکومت طالبان خروج زنان از خانه بدون محرم (سرپرست مرد) را ممنوع کرده است.

فراتر از بحران اقلیمی، رشد جمعیت و سوءمدیریت، بحران آب کابل با بی ثباتی عمیق سیاسی نیز تشدید شده است. طالبان کنترل کشور را پس از عقب نشینی پرماجرای نیروهای تحت هدایت آمریکا در اوت2021، پس از دو دهه جنگ، بر عهده گرفت. پس از آن، کمک های مربوط به توسعه و امنیت به این کشور قطع شد و افغانستان در آستانه فروپاشی اقتصادی قرار گرفت. از آن زمان، کمک های بشردوستانه با هدف برآورده کردن نیازهای اساسی از طریق سازمان های غیرانتفاعی و دور زدن کنترل های حکومتی، موفق شدند بخشی از این خلأ را پر کنند. اما تصمیم دولت آمریکا در آغاز سال جاری میلادی مبنی بر توقف کمک های خارجی، این کشور فقرزده را باز هم به عقب راند و با عواقب فلج کننده ای مواجه کرده است.

به گفته سازمان مرسی کور ، توقف کمک های مالی آژانس توسعه بین المللی آمریکا، یکی از بزرگ ترین عوامل موثر بر این بحران به شمار می رود. تا اوایل سال 2025، فقط حدود 8میلیون دلار از مجموع 264میلیون دلار مورد نیاز برای تامین آب و بهداشت، تامین شده است. چنین شرایطی، آینده بسیاری از ساکنان کابل را در هاله ای از ابهام قرار می دهد. سی ان ان مصاحبه ای با ساکنان کابل در این خصوص ترتیب داده که در آن خانواده از چالش های خود برای تامین آب می گویند؛ چه آنها که توان پرداخت هزینه های حفر چاه را دارند و چه آنها که مجبورند چشم انتظار تانکر ها بمانند.

یکی از مصاحبه کنندگان به نام راحله که سال ها- زمانی که اجاره ها پایین تر بود، مسجد ها آب داشتند و زندگی به طور کل قابل مدیریت تر بود- به محله فعلی خود همراه با خانواده اش آمده بود دیگر نمی داند تا چقدر دیگر می تواند در این شهر بقا پیدا کند و می گوید: ما چاره ای نخواهیم داشت جز اینکه دوباره آواره شویم؛ از اینجا به کجا خواهیم رفت؟ نمی دانم.