فرارو- ماجراجویی تیم ملی والیبال ایران در لیگ ملت های والیبال 2025 به پایان رسید؛ آن هم به دراماتیک ترین شکل ممکن. ایران که در این دوره پوست اندازی کرده و بالاخره پس از مدت ها مقاومت، دوباره سکان هدایتش را به یک مربی طراز اول یعنی روبرتو پیاتزا سپرده بود، خیلی سریع خودش را در قامت یک مدعی معرفی کرد و درست تا آخرین پوئن ممکن از مرحله گروهی که نیمه های شب بین دو تیم صربستان و اسلوونی ردوبدل شد، شانس صعود به مرحله بعد و قرار گرفتن در جمع 8 تیم پایانی این دوره از رقابت ها را داشت.

نکته ای که وضعیت تیم ملی والیبال ایران در این دوره از بازی ها را برجسته می کند این است که ایران در جدول رده بندی در رتبه هشتم ایستاد ولی از آنجا که FIVB تصمیم گرفته بود جیبش را پرپول کند، میزبانی مرحله نهایی را به کشوری مثل چین سپرد که مشخصا، جایگاهی در بین برترین ها نداشت. چنین شد که ایران با وجود قرار گرفتن در جمع 8 تیم برتر مرحله گروهی، جایش را به چینِ رده هفدهمی داد که به عنوان میزبان، باید در مرحله بعدی حضور پیدا کرد. البته که ایران تا ثانیه های پایانی هم فرصت داشت تا در رده هفتم بایستد که این یکی، نه دست خودش بود و نه خوش شانس نشان داد. ماجرا از این قرار بود که اگر در آخرین دیدار این مرحله از رقابت ها، صربستان می توانست اسلوونی را شکست دهد، ایران در جایگاه هفتم می ایستاد و صعود می کرد. همه چیز هم داشت خوب پیش می رفت تا آن اتفاقات عجیب ست پنجم بازی بین این دو تیم رخ داد و صربستان از فرصت حاصله در آخرین ثانیه ها بهره ای نبرد تا 3 بر 2 شکست بخورد و ایران را هم از گردونه این بازی ها کنار براند.

والیبال در زمره ورزش هایی است که قریب به یک دهه جهش خاصی بین رشته های محبوب ایرانی ها داشته است. شاید بشود گفت از زمانی که ولاسکو محبوب و مشهور، سکان هدایت تیم ملی ایران را به دست گرفت، تیم ملی بارش را بست، فراتر از آسیا عمل کرد و یقه بزرگان دنیا را هم گرفت. پروژه استفاده از مربیان بادانش روز دنیا که قاعدتا در بین خارجی ها می توان آن ها را یافت تا همین یکی دو سال قبل شیب صعودی درخوری توجهی داشت. به یکباره ولی محمدرضا داورزنی، رییس وقت فدراسیون والیبال تصمیم گرفت در جهت حمایت از شعار کالای ایرانی ، این تیم که مشخصا به سطح بالایی رسیده بود را به دست یک مربی ایرانی به اسم بهروز عطایی بسپارد. عطایی مربی بدی نبود؛ او در رده پایه برای تیم ملی ایران خوب کار کرده بود ولی وقتی به سطح عالی منتقل شد، خیلی زود مشخص شد که دانش لازم برای هدایت تیم ملی در این رده را ندارد. اصرار داورزنی به ادامه همکاری او، عاقبت روشنی داشت؛ والیبال ایران به سطح معمولی برگشت، در آسیا قهرمانی را از دست داد و عطش بازیکنان و هواداران فرو نشست. با خروج داورزنی از فدراسیون و اقبال ریاست جدید به استفاده از مربی خارجی، این چرخه ناقص، دوباره رو به جلو در حال حرکت است. حالا دوباره بسیاری تا نیمه های شب بیدار هستند تا بازی تیم ملی والیبال ایران که تاکتیسین مشهوری به اسم پیاتزا را بالای سر دارد، تماشا کنند. اکنون بسیاری از جمله آقای داورزنی به این باور رسیده اند که فرق می کند که چه کسی سرمربی تیم ملی باشد.