فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

ای که مهجوری عشاق روا می داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می داری

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می داری

دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا می داری

ساغر ما که حریفان دگر می نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری

ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می بری و زحمت ما می داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می نالی و فریاد چرا می داری

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می داری

شرح لغت: مهجوری: جدایی و دوری و مبتلاشدن به فراق.

1- در رفتار و کردار خود متعادل باش و از این کار صرف نظر کن. زیرا از عواقب آن آگاه نمی باشی و بی جهت، عجله و شتاب داری. در حالی که هنوز مقدمات آن را فراهم نساخته ای. زیرا تا پایان راه، مسافتی طولانی وجود دارد. پس بهتر است از این فکر فعلاً صرف نظر کنی و آن را به موقعیت، زمان و مکان بهتر بسپاری که به نفع شماست.

2- همه فکر می کنند که شما خیلی زرنگید و قصد فریب آن ها را دارید و از ناراحتی آن ها خرسند می شوید، علتش این است که مغرورانه باد در بادبان کشتی سخن خود می اندازید و حرف خود را گاهی توام با اغراق بیان می دارید. پس لازم است نسبت به این موضوع تجدید نظر کنید که زیان فراوانی خواهید دید.

مشکلی که برایت پیش آمده تقصیرش به گردن خودت است. بیهوده به دنبال مقصر نگرد و تقصیر را به گردن دیگران نینداز. آنچنان که باید تلاش نکردی، در نتیجه به مقصود مطلوب نرسیدی. پس شکوه و ناله بیهوده نکن و به جای آن به تلاشت اضافه کن، زیرا رنج نابرده گنج نخواهد برد.