به گزارش فرارو، فوتبال 360 نوشت: تیم ملی زنان فوتبال ایران همین چند روز پیش در اقدامی درخورتوجه برای دومین بار موفق شد حضورش در جام ملت های آسیا را قطعی کند. این مورد از آن جهت اهمیت دارد که دختران تیم ملی در کمترین درجه از میزان توجه قرار داشتند و امکانات و بازی های تدارکاتی که در شان این تیم، کادر و بازیکنانش باشد، فراهم نشد. عجیب تر از همه اینکه همین موفقیت خیلی زود توسط مدیران و مسئولان فوتبالی و غیرفوتبالی مصادره شد تا همان فرمول همیشگی، عکس گرفتن در زمان قهرمانی و غیب شدن در هنگام کمک، شامل حال این دختران هم شود.

فقط ای ایران و سلام نظامی دیده شد!

دختران فوتبال ایران با سختی فراوان خودشان را مهیای رقابت های انتخابی جام ملت های آسیا کردند. البته که زمان بازی های آن ها و اتفاقات منطقه ای، این تیم خوب را تبدیل به سوژه جذابی برای مدیران ورزشی و تعدادی از مسئولان رسانه ای جریان خاص کرده بود تا بخشی از موفقیت این تیم را پوشش دهند؛ آن هم نه به خاطر سختی و دشواری هایی که به جان خریده اند، بلکه بیشتر به خاطر پوشش تصاویر سلام نظامی این دختران و احترام ویژه به پرچم تیم ملی.

این موضوع با اندیشه های این بازیکنان و سایر ملی پوشانی که در این بازه زمانی به میدان رفته اند در تضاد نیست ولی مسئله اینجاست که چرا توجه فنی به این تیم و دختران ملی پوش در سایر رشته ها نمی شود؟ چطور کسی از احوال آن ها قبل از تورنمنت ها باخبر نمی شود، چرا نیازهای فنی شان برطرف نمی شود و حداقل امکانات برای شان، فراهم نمی شود؟ این ها پرسش هایی تکراری است که مدیران ورزشی در بازه های مختلف از پاسخ دادن به آن طفره رفته اند. حالا هم که نوبت به مسئولان فدراسیون فوتبال رسید تا پشت این موفقیت نسبی پنهان شوند و بیشتر ژست مدیریتی بگیرند؛ وگرنه کیست که نداند به لحاظ اهمیت، رسیدگی به این دختران در همین فدراسیون، اهمیت چندانی نداشت.

فاجعه ای به اسم پاداش

برای اینکه استفاده ابزاری از دختران تیم ملی در این تورنمنت بیشتر خودنمایی کند، کافی است به پاداش درنظر گرفته فدراسیون فوتبال برای آن ها اشاره ای شود. قبل از رسیدن به این بحث، ابتدا کافی است مسئله تیم ملی مردان زیر ذره بین برود. برای تیم ملی مردان ایران، یعنی بیرانوند، طارمی و رفقا در تیم ملی مصوب شده که به ازای هر برد خارج از خانه 5 هزار و 500 یورو و برای هر برد که در ورزشگاه آزادی یا بازی های خانگی ثبت می شود، 3 هزار و 500 یورو پاداش پرداخته شود.

اصلا هم اهمیتی ندارد که این پاداش مربوط به بازی با کامبوج باشد یا تیمی ضعیف تر و قوی تر. اهمیت پاداش در تیم ملی به قدری بوده که هر از چندگاهی بازیکنان تیم ملی را به مرحله اعتراض رسانده و مربیانی هم بوده اند که به دلیل پرداخت نشدن به موقع دستمزد، واکنش های محیرالعقولی داشته باشند. ضمن اینکه اهمیتی هم نداشته که تورنمنت ها در چه سطحی باشد.

حالا با استناد به همین گزاره و با اطلاع از میزان پاداشی که فدراسیون فوتبال برای تیم ملی مردان به ازای هر برد در نظر گرفته، می توان به موضوع اصلی برگشت؛ بازیکنان تیم زنان فوتبال ایران به ازای این کار مهمی که رقم زدند، در هر بازی چقدر پاداش گرفتند؟ این عدد به قدری پایین است که در شان بازیکنان تیم ملی نخواهد بود.

آن طور که خبر رسیده، میانگین پاداش به ازای هر برد تیم ملی در این رقابت ها 70 یورو است! زنان فوتبال ایران در حالی موفق شدند با کسب پیروزی مقابل سنگاپور، بوتان و اردن به جام ملت های آسیا برسند که پاداش ثابتی برای شان درنظر گرفته نشده است. مثلا هیچ پاداشی برای بردن سنگاپور به آن ها تعلق نگرفته. برای بردن بوتان، فدراسیون نفری 50 یورو به بازیکنان تیم ملی پاداش داده و برای بردن اردن، این عدد به 150 یورو رسیده است. قسمت تلخ داستان اینجاست: برای 3 برد خارج از خانه زنان، به آن ها فقط نفری 200 یورو پاداش تعلق گرفته است.

به این مورد باید 300 یورو دیگر به عنوان پول تو جیبی هم اضافه شود تا مشخص شود که اعضای تیم ملی در مجموع، نفری 500 یورو گرفته اند که فقط 200 یورو از این رقم پاداش بوده. حالا این عدد را باید گذاشت کنار پاداش 5 هزار و 500 یورویی که فدراسیون به هر نفر، به ازای هر برد خارج از خانه، به تیم ملی مردان می دهد. پاداشی که ته آن می شود ناکامی چندین دهه در فتح جام ملت های آسیا و البته عدم صعود از مرحله گروهی جام جهانی.

شاید شرایط به گونه ای باشد که تعدادی از مدیران علاقه ای به یکسان سازی پاداش ها و مسائل این چنینی نداشته باشند؛ ولی اختلاف 5 هزار و 450 یورویی هم برای تیم ملی مردان و زنان، زیبنده نخواهد بود. این اختلاف به قدری ملال آور است که حداقل نباید ارکان فدراسیون و در راس آن، رییس فدراسیون، ژست مدیران موفق در حل و فصل امورات فوتبال زنان به خود بگیرد.