فردی متهم به آزار و تجاوز به 21 نفر است که اکنون در مرحله دادگاه قرار دارد، اما روند اجرای عدالت درباره او با ابهام و ناکامی همراه است. نمایش با تمرکز بر مفاهیمی مانند سکوت قربانیان، مسوولیت اجتماعی و ناتوانی ساختارهای رسمی در پاسخگویی به خشونت های سیستماتیک، تلاش دارد ذهن و وجدان تماشاگر را درگیر کند.

به گزارش ایرنا، بیست و یک از الگوی دادگاه استفاده می کند اما آن را به بستری دراماتیک برای بررسی لایه های پنهان خشونت بدل می سازد.

محسن اردشیر نویسنده، طراح و کارگردان نمایش 21 گفت: اکنون در دوره و زمانه ای زندگی می کنیم که هر کسی راست می گوید، در واقع دروغ می گوید. دقیقا مانند هالووین، گویی همه ما ماسکی داریم و هیچ کدام چهره واقعی خودمان را نشان نمی دهیم و عموما نمی توانیم خود واقعی مان باشیم و آن را زندگی کنیم. بخش اعظم آن، جامعه ما را در چارچوبی قرار داده که مجبوریم برای بقا، لباس جدید به تن کنیم و این می شود یک جامعه جعلی و فیک.

او افزود: به عنوان جهان سوم، پشت ایدئولوژی و خیلی چیزها این نقاب ها را می گذارد و پشت تعارف ها، فرهنگ هایی که عموما در عصر ماشینیزیم دست خورده است. چون فرهنگ ها بروزرسانی نشده است. به همین خاطر در جامعه جهان سوم ما دائما در حال پوشیدن لباس های جدید هستیم و این باعث تناقض در زندگی، گفتمان و همه جا؛ رفتار و روحمان می شود.

اردشیر در این باره که چراغ سراغ این موضوع رفتید؟ گفت: من، تاریخ شیلی، پینوشه و سالوادور آلنده را خیلی دوست دارم و این دغدغه من بود و سال های زیادی به این فکر می کردم که آلنده نازنین باید توسط پینوشه کشته می شد و آن بمباران وحشتناک اتفاق می افتاد؟ این آدم که خوب و به فکر جامعه کارگری بود و برای مردم ستمدیده تلاش می کرد، مثل کاسترو در کوبا. وقتی می خوانید متوجه می شوید اتفاقا در عین حالی که به فکر مردم ستمدیده بود و پینوشه آن بلا را سر او آورد، در جاهایی حق را به پینوشه می دهید. می گوید او که آمده بود همه اش در مورد پیامبران حرف می زند که شکر را رایگان می کنم و کارخانه سرب را برای مردم راه می اندازم و ... اما در واقعیت در عمل آن اتفاق نیفتاد.

او خاطرنشان کرد: تاریخ شیلی خیلی شبیه ماست. در شیلی چهره ها خیلی شبیه ماست و فرهنگ ما خیلی شبیه آمریکای جنوبی و احساسات ما هم گاها این مدلی است. اما علت این که به سمت این کار رفتم، واقعیت این است که تاریخ شیلی همیشه روی من تاثیرگذار بود.

اردشیر در مورد بحث کلیسا در نمایش هم گفت: ما به قدری سیاست زده هستیم و شرایط زیست ما هم به قدری سیاسی است که تمام جریانات زندگی مان با آن سیاست گره خورده و این بدترین نوع زندگی می تواند باشد. من باید به لذت و شادی فکر کنم. این سیاست زدگی باعث شده دچار تناقض شویم و هیچکدام ساختار نظام مند نداریم. گویی هیچ کدام واقعی نیستیم چون خودمان را نمی شناسیم، کی و چه چیزی هستیم.

محمدمحسن شفیعی بازیگر نمایش هم که از دو دهه گذشته مشغول فعالیت در عرصه تئاتر است و از سال 1391 به این سمت به صورت حرفه ای فعالیت دارد، گفت: با تئاتر کارم را شروع کردم و در این 6، 7 سال اخیر تمرکزم را بیشتر روی تصویر گذاشتم. کارهای خوبی انجام داده ام و اکنون هم سر چند پروژه خوب هستم.

او که این روزها مشغول ایفای نقش در یل برادران محمودی است، گفت: چند کار کوتاه و سریال های متعدد داشتم. نقشم در 21 جزو 5 نقشی است که تمام وجودم را به معنای واقعی برایش گذاشتم.

بازیگر نقش جان بانیفاس در 21 اظهار داشت: این کاراکتری است که تمام محسن شفیعی را می خواست و روزی که با کارگردان درباره نقش صحبت کردیم، این نقش از همان ابتدا برای من نوشته شده بود و افتخارم بود. چالش های زیادی داشتیم تا جان بانی فاست را به خوبی درک کنیم و لایه های درونی آن را. این نقش با خود من بسیار فاصله داشت. هر انسانی در طول زیستی که دارد با دردهایی بزرگ می شود. من محسن شفیعی دردهایی از کودکی تا به امروز داشتم که خیلی دوستشان دارم چون از تمام این دردهایم دارم استفاده می کنم در دنیای بازیگری. شاید اگر آنها را نداشتم کاراکترهایی که می ساختم ناقص بودند. به همین دلیل خیلی توانستم از زندگی خودم از دردها و ناخودآگاه ها بیرون بکشم تا بتوانم به جان و دردهای او نزدیک شوم. به نظرم زیاد به جان نزدیک شدم.

اوهمچنین گفت: کاراکترهایی که به من پیشنهاد می شود معمولا سیاه است. سیاه سیاه. اما کاراکترهایی که بازی کردم و سعی کردم انتخاب کنم، مثل یک جعبه مدادرنگی است که تمامی رنگ ها در آن هست.

این بازیگر ادامه داد: در این نمایش، یک کاراکتر خاکستری داشتم که بخشی از کار از نگاه من است و یک بخش دیگر از نگاه دو کاراکتر رئال ماست. به همین خاطر است که از خاکستری به سمت سفید و از سفید به سمت سیاه می رود اما در مجموع یک کاراکتر خاکستری است.

او همچنین گفت: تصویر دنیای دیگری دارد. من هم در تئاتر و هم تصویر قدرتمند ظاهر می شوم اما در هر کدام دنیای جداگانه ای دارم. حال درونی و فضایی که باید به آن غالب شوی و بازی کنی در تصویر، شاید در تئاتر نتوانی انجام دهی.

میترا قاسمی طراح لباس نمایش 21 و بازیگر هم با اشاره به شروع فعالیت خود از سال 1402 گفت: پیشتر از این، ما یک مستند داستانی بلندی را به نام طاق آب را شروع کردیم. در آنجا نقش هم بازیگر و هم پژوهشگر اصلی را داشتم. کار مستندی بود که باید روی مهندسی آب انجام می شد. خیلی طبیعی بود که به یک سری پژوهش های خاص در این زمینه نیاز داشت.

او افزود: در این کار، بحث لباس را خودم انجام دادم. کاری بود که به خودم واگذار شده بود. کار حرفه ای تر و بزرگتری که داشتم این نمایش بود و از سوی محسن اردشیر به من پیشنهاد داد. در مورد کار و سناریو توضیح داده شد و شروع به کار کردم.

او اضافه کرد: کاری که سعی کردم و انجام دادم که مورد توجه قرار گرفت، کاراکترسازی بود و این گونه نبود که به بازار بروم و لباس هایی را برای شخصیت ها خریداری کنم. بلکه باید هر کدام از این شخصیت ها از نظر روانی، طبقه اجتماعی و طرز تفکر و هر قسمتی از پوشش بازیگران ساخته می شد. از بحث تصویرگری و شخصیت سازی آن شروع کردم و ماجرا را پیش بردم و فکر می کنم که تجربه خوبی بود.

در این نمایش که رضا آشفته به عنوان مشاور کارگردان و محسن خیمه دوز به عنوان دارماتورژ حضور دارند بازیگرانی (به ترتیب ورود به صحنه) همچون نازگل روزبهانی (اما مانچینی)، هادی رضایی (طیکل هاندرسون)، مهشید صارمی (آلیس بانیفاس)، علی نهاوندی (کریستو رامون)، مهدی شریفی (پاتریشیا پاول)، مرضیه آقاسی (اما مدیسون)، فروزان حسینی (اگنس مدیسون)، شایان پیروز و سید محمد موسوی (تئو مانچینا)، محمدمحسن شفیعی (جان بانیفاس) و فرید گلریز (رابرت متیوز) ایفای نقش می کنند.