پژوهش جدیدی که هنوز در مرحله بررسی تخصصی است، نشان می دهد جهان ممکن است خیلی زودتر از آن چه پیش تر تصور می شد به پایان برسد. بر پایه ی این مدل، کیهان در حدود 33.3 میلیارد سال آینده، به حیات خود پایان خواهد داد.

به گزارش خبرآنلاین، جهان حدود 13.8 میلیارد سال پیش با رویدادی موسوم به مه بانگ (Big Bang) آغاز شد. از آن زمان تاکنون، بشر توانسته مسیر تحول کیهان را تا حد زیادی درک کند، اما همچنان نمی دانیم که چه پایانی در انتظارش است. حال پژوهشی تازه، که هنوز تحت داوری علمی قرار دارد، احتمال می دهد پایان جهان زودتر از آن چه بسیاری تصور می کردند رخ دهد؛ یعنی چیزی حدود 33 میلیارد سال دیگر.

همه چیز به یکی از اسرارآمیزترین اجزای کیهان یعنی انرژی تاریک بازمی گردد. این ماده ی فرضی مسئول شتاب گرفتن انبساط جهان است. بسته به ماهیت واقعی آن، سرنوشت جهان می تواند بسیار متفاوت رقم بخورد.

در یکی از سناریوهای متداول، اگر انرژی تاریک واقعا ثابت کیهانی باشد، انبساط جهان تا همیشه ادامه یافته و جهان به تدریج سردتر و بی رمق تر می شود؛ فرجامی که مرگ گرمایی (Heat Death) نام دارد. اما اگر انرژی تاریک ثابت نباشد، احتمال دارد انبساط در آینده متوقف شده و کیهان دوباره فروبپاشد؛ پدیده ای که با عنوان فشار بزرگ (Big Crunch) شناخته می شود.

سناریوی فشار بزرگ، از دیرباز در میان فیزیک دانان مطرح بوده، اما کشف انبساط شتاب دار جهان باعث شد بسیاری آن را کنار بگذارند. طبق مدل های جدید، به نظر می رسد انرژی تاریک رفتاری پیچیده تر از یک ثابت کیهانی ساده داشته باشد و شاید در آینده تغییر کند.

در مقاله ای تازه پژوهشگران مدلی ارائه داده اند که در آن انرژی تاریک ترکیبی از یک ثابت کیهانی و انرژی ذراتی موسوم به اکسیون است؛ ذراتی که احتمالاً ماده ی تاریک را نیز تشکیل می دهند. نکته جالب آنجاست که در این مدل، ثابت کیهانی منفی در نظر گرفته شده و همین عامل موجب می شود انبساط کیهان در نهایت معکوس شده و روندی واگرا به درون آغاز شود.

بر پایه ی این مدل، جهان تا حدود 33.3 میلیارد سال دیگر به گسترش خود ادامه می دهد و سپس روند معکوس شده و کیهان به پایان خود نزدیک می شود. بنابراین، ما هنوز در نیمه ی نخست عمر مفروض کیهان زندگی می کنیم.

این تنها سناریوی پایان کیهان نیست. در فرضیه هایی دیگر، اگر انرژی تاریک قوی تر از مقدار فعلی باشد، ممکن است فضا-زمان را تکه تکه کرده و جهان را با پارگی بزرگ (Big Rip) نابود کند. یا شاید کیهان در چرخه ای بی پایان از مه بانگ و فروپاشی، بارها از نو متولد شود؛ پدیده ای که به آن پرش بزرگ (Big Bounce) می گویند.

در میان تمامی این نظریه ها، برخی فیزیک دانان به گزینه ای هولناک تر هم اشاره کرده اند: واپاشی خلأ ناپایدار (False Vacuum Decay) که در آن یک نوسان تصادفی کوانتومی می تواند در لحظه ای غیرمنتظره کل جهان را به نابودی بکشاند؛ آن هم بی هیچ هشدار قبلی.

گرچه این مقاله هنوز به صورت رسمی مورد داوری علمی قرار نگرفته و نتایج آن قطعی نیست، اما بار دیگر نشان می دهد که درک ما از سرنوشت نهایی کیهان تا چه اندازه ناپایدار و وابسته به مفاهیمی است که هنوز کاملاً رمزگشایی نشده اند. تا آن زمان، به نظر می رسد ما هنوز میلیاردها سال وقت داریم.