بیشتر از صد میلیون خرج کردیم و کلی دارو خوردم و آمپول تزریق کردم که بالاخره بشنوم یک بچه به من می گوید مامان . حالا که نوبت انتقالم رسیده، جنین گم شده است .

به گزارش روزنامه شرق، اینها حرف های زنی 42 ساله است که سه سال آزگار جاده کرمانشاه تا تهران را رفته و آمده تا مادر شود. حالا اما سه هفته است کارش این شده از ساعت هشت صبح به بخش درمان ناباروری (IVF) بیمارستان آبان برود تا جنینش را پیدا کنند، اما حوالی ساعت دو بعدازظهر، دست از پا درازتر برمی گردد. بعد از گذشت سه هفته هنوز جنین او پیدا نشده است. اما فقط الف نیست که این مشکل را دارد، ده ها خانواده که در سال های اخیر برای انجام لقاح مصنوعی و درمان ناباروری به بیمارستان آبان مراجعه کرده بودند، حالا دچار بحران مشابهی شده اند. ماجرا از این قرار است که بخش IVF این بیمارستان به طور ناگهانی بهار امسال تعطیل شد؛ بدون اینکه به خانواده ها اطلاع رسانی شود. حالا آنهایی که به طور اتفاقی در هفته های اخیر متوجه این موضوع شده اند، سراغ جنین شان آمده اند و بسیاری از آنها دست شان به جایی نرسیده است.

حوالی اردیبهشت امسال بخش درمان ناباروری (IVF) بیمارستان آبان به طور ناگهانی تعطیل شد. مرکزی که با مدیریت دکتر الف.الف و میم.میم اداره می شد، پس از تعطیلی این مرکز یا پایان مهلت اجاره، همکاری شان به عنوان جنین شناس با این مرکز قطع شد، اما هیچ کس در آن ساختمان عریض و طویل نیازی ندید به خانواده هایی که تخمک و اسپرم فریز کرده بودند و سالانه بابت تمدید آن به بیمارستان پول می دادند، خبر بدهد که به فکر بیمارستان و مرکز دیگری برای این ذخایر بیولوژیک باشند. حالا خانواده ها به صورت اتفاقی، مثلا زمانی که برای تمدید ذخیره خود به بیمارستان مراجعه می کنند، متوجه این موضوع می شوند یا برخی از آنها توسط پزشک هایشان می شنوند که مرکز تعطیل شده است. در حالی که بیمارستان آبان با مدیریت مسعود سعادت حسینی، حتی برای این مسئله با وزارت بهداشت نیز نامه نگاری کرده است.

در یکی از این نامه ها، ریاست این بیمارستان عطف به نامه ای که 13 اردیبهشت امسال از معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی ایران دریافت کرده، از لزوم معرفی جنین شناس برای پاسخ گویی مؤثر به مراجعین متقاضی ارائه خدمات ناباروری (انتقال جنین و...) یاد می کند. در این نامه که خطاب به یکی از اصلی ترین سهامداران بیمارستان و یکی از مسئولان بخش ناباروری نوشته شده است، تأکید شده که به قید فوریت نسبت به تعیین وضعیت مورد مطالبه معاونت درمان اقدام شود. این نامه همچنین به معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی ایران و نوبت صبح کارشناسان اداره نظارت بر درمان و مامایی نیز رونوشت شده است. دو ماه بعد و در نامه دیگری که مجددا ریاست بیمارستان خطاب به معاونت درمان نوشته، به تاریخ 19 تیرماه، اسامی و شماره همراه جنین شناسان و کارشناس جنین شناسی برای پاسخ گویی به مراجعین در روزهای دوشنبه و از ساعت 12 تا 14 با اسامی و شماره تماس هایشان ارسال می شود.

با وجود تمام این نامه نگاری ها در چهار ماه اخیر، اما مسئولان بخش ناباروری و ریاست بیمارستان دلیلی برای اطلاع رسانی به خانواده ها ندیدند. از آن بدتر اینکه همین حالا هم مسئولیت چندانی بر عهده نمی گیرند. روز گذشته این موضوع تا آنجا پیش رفت که تعدادی از نیروهای انتظامی کلانتری 107 تهران نیز وارد بیمارستان شدند و شکواییه خانواده ها را تحویل گرفتند. میم ، یکی از مادرانی است که روز گذشته برای تمدید وقت ذخیره بیولوژیکی خود به بیمارستان مراجعه کرد و متوجه این ماجرا شد: اصلا باورم نمی شود کسی به ما خبر نداده است.

من از سال 98 اینجا تخمک فریز کرده ام و از آنجایی که بدنم هنوز آماده میزبانی برای انتقال نبود، امروز آمدم تا مدت زمانش را تمدید کنم که فهمیدم اصلا نه مسئولی در کار است و نه جنینی . او که به طور ناگهانی متوجه این ماجرا شده است، می گوید تازه باید سراغ بیمارستان دیگری برود که بتواند جنینش را پس از پیدا شدن به آنجا منتقل کند: از بقیه خانواده هایی که اینجا هستند فهمیدم که باید بروم سراغ یک بیمارستان دیگر که بتوانم جنینم را منتقل کنم، اما مشکل اینجاست که نمی دانم با این وضعیت اصلا ذخایر من پیدا شوند یا نه . میم که تا به حال حدود 80 میلیون تومان خرج کرده است، حس می کند دیگر باید برای همیشه با مادرشدن خداحافظی کند: شش سال است من و همسرم وارد این فرایند سخت شده ایم. سالی دو میلیون به بیمارستان برای نگهداری از این ذخایر پول داده ام. 25 میلیون تومان هزینه تخمک کشی یا همان پانچرکردن شده است. آن هم نه 25 میلیون تومان امروز، در سال 98 این پول را پرداخت کردیم. همه پس اندازمان را برای این هدف گذاشتیم. حالا ولی می بینیم که نه تنها قدمی جلو نرفته ام بلکه انگار عقب گردی وحشتناک داشته ام، شاید باید برای همیشه با مادر شدن حداحافظی کنم .

خانواده هایی که روز گذشته در بخش ناباروری بیمارستان آبان تجمع کرده بودند، فقط یک مطالبه دارند و آن هم تحویل ذخایر بیولوژیکی آنهاست تا بتوانند زودتر فرایند درمان شان را ادامه دهند. خانم خ که از گرگان به تهران آمده و به امید داشتن یک پسر همه این سختی ها را تحمل کرده است، می گوید به جز طرح شکایت در نیروی انتظامی و پیگیری حقوقی از طریق دادگاه و دادسرا، باید به سامانه 190 که یک خط تلفنی برای رسیدگی به شکایات و سؤالات مرتبط با وزارت بهداشت است نیز شکایت کنند: خوشبختانه ما یک دختر دیگر هم داریم و این طور نیست که طعم بچه دار شدن را نچشیده باشیم، اما بیشتر این زنان و مردانی که اینجا می بینید اصلا بچه ندارند و با کلی امید و آرزو به این مرکز آمده اند، اما هیچ کسی پاسخ گوی ما نیست. ما هم راهی نداریم جز اینکه شکایت کنیم. هم امروز که نیروی انتظامی آمده بود طرح شکایت مان را ثبت کردیم و هم به سامانه 190 که مخصوص وزارت بهداشت است شکایت می کنیم .

در میان آنها اما هیچ کس اندازه الف بی تاب نیست. 42 ساله است و از کرمانشاه به تهران آمده. بیش از صد میلیون تومان تا به امروز خرج کرده و دارو و آمپول های زیادی مصرف کرده که همان ها عوارض متعددی داشته اند و به دلیل عوارض، داروی ضدافسردگی می خورد. همه این سختی ها را کشیده تا روزی صدای مامان را از زبان کودک خودش بشنود: اینکه هیچ کسی مسئولیتی بر گردن نمی گیرد من را می سوزاند. زمان انتقال من رسیده اما نمی توانند جنینم را پیدا کنند. می پرسم گم شده؟ درست جواب نمی دهند. مسئولی که اینجا گذاشته اند خودش را دکتر جنین شناسی معرفی می کند، اما می گوید دستیار و کارشناس ندارم و به همین دلیل کار زمان بر شده است. مگر می شود چنین کاری سه هفته طول بکشد؟ گفتند ساعت 12 تا دو ظهر را به این کار اختصاص می دهند، اما هر روز آن قدر لفتش می دهند که آخر هم برق را خاموش می کنند و می روند و می گویند فردا بیایید. خب من که از شهرستان آمده ام کجا بروم؟ . الف مشغول حرف زدن است که مرد دیگری می پرد وسط صحبتش: باور کنید ما هم که از تهران می آییم دو هفته تمام است اسیر شده ایم. تازه ما شانس آوردیم که پزشک همسرم تماس گرفت و به ما اطلاع داد که اینجا تعطیل شده است. اما خب ما هم سر کار می رویم. این دو هفته کارمان این شده که نوبتی مرخصی بگیریم و از صبح تا ظهر در بیمارستان منتظر بمانیم با مدارک مان تا جنین ما را پیدا کنند .

او با اشاره به دبه ای آبی رنگی که در دست دارد توضیح می دهد: این را که می بینید من و چند نفر دیگر در دست داریم تانک پرتابل ازت است. مایعی که بیمارستان مقصد به ما داده تا وقتی جنین مان را گرفتیم، داخل آن قرار داده و به بیمارستان بعدی بدهیم. در این دو هفته بارها و بارها از بیمارستان خاتم الانبیا تا بیمارستان آبان رفتیم و آمدیم، اما جنین را پیدا نمی کنند. مجبوریم هر بار بعد از اینجا دوباره به خاتم الانبیا برویم و تانک را تحویل دهیم. هم سنگین است و هم چهار میلیون تومان قیمت دارد. از همه مهم تر اینکه عمر این پرتابل ها کوتاه است؛ چرا که باید در دمای منفی 60 درجه نگهداری شوند. به ما گفته اند دو ساعت بیشتر وقت ندارید، اما هر روز چندین ساعت اینجا معطل می شویم .

یکی از مسئولان سابق بیمارستان آبان که نخواست نامش فاش شود، درباره بحران ایجاد شده برای خانواده ها به اخطارهای قبلی که این بخش پیش تر دریافت کرده، اشاره می کند: مسئولان بخش IVF در مدیریت جدید خودشان استاد دانشگاه هستند. می توانستند زودتر به فکر باشند تا خانواده ها تا این اندازه دچار مشکل نشوند. باید خودشان بیمارستانی را مشخص می کردند تا همه جنین ها به یک جای جدید منتقل شوند. این بخش همیشه مشکلات زیادی داشت. قبلا هم دو اخطار ماده 33 داشت که مربوط به تخلف در همین بخش IVF است .

به گفته او، خطر از بین رفتن ذخایر بیولوژیکی در شرایط فعلی بسیار محتمل است: هم اکنون خانواده ها از اینکه جنین شان پیدا نمی شود گلایه دارند، اما نگرانی بعدی این است که در زمان انتقال هم با این میزان هدررفت زمان و ورود افراد مختلف به اتاقک مخصوص نگهداری از جنین ها، امکان فاسد شدن، آسیب دیدن و مردن جنین وجود دارد. ضمن اینکه با این همه اشتباه متعدد، این ریسک وجود دارد که جنین ها جابه جا شوند. این ذخیره بیولوژیکی درست است که اندازه یک سلول است، اما حتی به بو و صدا هم حساسیت دارد و باید در شرایط بسیار ویژه ای از آن نگهداری کنند .

حالا درست چهار ماه از تعطیلی مرکز درمان ناباروری بیمارستان آبان گذشته و هنوز خانواده های زیادی ذخایر بیولوژیکی خود را پیدا نکرده اند. این خانواده ها در حال حاضر چند مطالبه اصلی از وزارت بهداشت دارند. نخست اینکه بتوانند جنین هایشان را پیدا کنند. در مرحله دوم با این بیمارستان و هر مدیر و مسئولی که در این موضوع دست داشته، به طور جدی برخورد شود و شکایت آنها در فوریت های جدی پیگیری حقوقی قرار گیرد. همچنین در صورت گم شدن جنین ها یا آسیب دیدن آنها، به خانواده ها غرامت و خسارت پرداخت شود.