عبدالجواد موسوی، شاعر و روزنامه نگار، در هم میهن نوشت:

رادیو ماشین روشن است. راننده دارد با دقت به سخنان مجلس گوش می دهد. جوری حواسش را به نطق نمایندگان داده که من هم مشتاق می شوم ببینم چه می گویند. احتمالاً چیزی را که می گویم، باور نمی کنید. کور شوم اگر دروغ بگویم اما شما می توانید یکی از همین روزها برای اطمینان به رادیو مجلس گوش کنید تا ببینید چیزی جز حقیقت نگفته ام.

در مسیر 20-15 دقیقه ای که همراه راننده بودم، حتی یک کلمه از مشکلات مملکت از زبان نمایندگان مجلس بیان نشد. هرکدام از آن ها البته که سه دقیقه وقت داشتند تا حرف هایشان را بزنند. سه دقیقه برای کسی که حرفی برای گفتن داشته باشد، کلی وقت است. من گاهی برای نوشتن همین ستونی که ملاحظه می فرمایید و خواندنش بیش از دو تا سه دقیقه وقت نمی برد، کلی به زحمت می افتم چراکه فکر می کنم در همان چند خط اول یعنی 30 ثانیه تا یک دقیقه اول، جان مطلب را گفته ام و مابقی اش توضیح اضافات است.

اما هیچ کدام از نمایندگانی که من توفیق شنیدن صدایشان را در آن هوای گرم و ماشین بی کولر داشتم، حتی نتوانستند یک کلمه- بی اغراق حتی یک کلمه- از حرف هایی که قرار بود بگویند، بر زبان بیاورند. چرا؟ چون وقت شان کم بود. چون کل وقتی را که در اختیار داشتند به سلام و صلوات، خواندن آیه و حدیث، روایت و تبریک به مناسبت فلان اتفاق و محکوم کردن بهمان حادثه اختصاص می دادند و فرصت حرف زدن پیدا نمی کردند. رییس مجلس هم کاری نداشت جز آن که نقش تایمر را ایفا کند و درنهایت بگوید وقت تان تمام شد و بلندگوی طرف را قطع کند.

ای کاش رییس مجلس هم می توانست مثل پزشکیان بگوید: جعفر ول کن؛ حرفت رو بزن! اما او خود نیز محصول همین فضاست. فضایی که به جای تنبیه جعفرها به آن ها جایزه می دهد. چندسال پیش با یکی از همین مجریان تلویزیونی که البته هنوز در ابتدای راه بود و نام و نانی به هم نزده بود، مدت کوتاهی همکار بودم. به مناسبت جشنواره ای که قرار بود راه بیاندازیم یک نشست خبری ترتیب داده بودیم. او قبل از نشست خبری سراسیمه به دنبال تقویم می گشت. علت اش را نفهمیدم اما وقتی جلسه شروع شد، دیدم که او بعد از دو، سه دقیقه تعارف تیکه پاره کردن های معمول و آیه و حدیث خواندن گفت، پیشاپیش فلان مناسبت را تبریک می گویم.

کنجکاو شدم که ببینم آن مناسبت در چه تاریخی است. دیدم دست کم یک ماهی با آن مناسبت فاصله داریم. بعد از جلسه به آن بنده خدا گفتم، ما که یک ماه با آن روز فاصله داریم. چرا تبریک گفتی؟ صریح گفت: یکی از شروط پیشرفت در این مملکت، رعایت همین جوانب است؛ به ویژه تبریک و تسلیت گفتن که شرط اصلی کار است. حق با او بود. آن دوست در مدت کوتاهی با همین حواس جمعی ها رسید به آن جایی که می خواست برسد. ما در فضایی زیست می کنیم که کسی به عملکرد جعفرها کاری ندارد بلکه بزرگترها، تاییدکنندگان و ردکنندگان صلاحیت ها همه حواس شان را جمع می کنند تا ببینند شما از مناسبت های رسمی غافل هستید یا نه. فرقی نمی کند شما وزیر نیرو باشید یا وزیر اقتصاد. وظیفه شما محکوم کردن با صدای بلند است و شعار دادن در هر شرایطی.

باور کنید در همان صبح کمیکی که خدمت تان عرض کردم، یکی از نمایندگان چنان با شدت و حدت تجاوز اسراییل به خاک میهن مان را محکوم کرد که من فکر کردم دوباره جنگ شروع شده است. نگو که منظور آن نماینده انقلابی، حملات چندهفته پیش بود. یعنی شما نه تنها باید حواس تان به حوادث پیش رو باشد، بلکه از حوادث پشت سر گذاشته شده نیز نباید غفلت کنید. من در کتاب در معیت پرزیدنت اشاره کرده ام که یکی از ویژگی های ستودنی کابینه آقای روحانی این بود که وزرا موقع ارائه گزارش عملکردشان در سفرهای استانی، صرفاً با گفتن به نام خدا می رفتند سر اصل مطلب. خود حسن روحانی هم به اقتضای موقعیت سراغ آیه و حدیث می رفت.

منتهی ظاهراً من فقط این نکته را جزو ویژگی های خوب دولت آقای روحانی می دانستم و آن هایی که حواس شان جمع تر بود، از فقدان جعفرها در کابینه ایشان ناراضی بودند. درحقیقت مشکل از جعفر بنده خدا نیست. جعفر ندیم پادشاه است، نه ندیم بادمجان. جعفر شاید در ابتدا آدم حق گویی بوده اما هیچ کس خریدار متاعش نبوده. هرجایی سخن گفته، از او توقع سخن بیخود و مهمل داشته اند. هیچ کس او را تشویق به سخن صریح، بی پرده و بی تعارف نکرده. همه از او خواسته اند همه چیز را به تعارف و حرف های تکراری برگزار کند و خیال فرادستان را راحت کند که جای هیچ نگرانی ای نیست؛ آسوده بخوابید که شهر در امن و امان است.