25تیرماه 1342، تیتر اصلی روزنامه اطلاعات به یک رویداد اقتصادی مهم اختصاص داشت. افتتاح جاده تهران آمل قبل از انقلاب به عنوان مهم ترین مسیر دسترسی تهران به مازندران به حساب می آمد و اکنون نیز جزو 4 مسیر اصلی ارتباطی پایتخت به استان مازندران است.

به گزارش اطلاعات آنلاین، کوتاه ترین مسیر دسترسی تهران به مازندران در شرایطی به بهره برداری رسید که حدود 8 سال از آغاز ساخت آن می گذشت؛ پروژه ای مهم که در 25شهریورماه 1334 با پیش بینی هزینه ای درحدود 300میلیون ریال کلید خورد. این پروژه جاده سازی، که طی دوره نخست وزیری حسین علاء و در دوران تثبیت پس از کودتای 28مردادماه 1332 آغاز شده بود، در دوره نخست وزیری اسدالله اعلم و به دنبال قیام 15خردادماه 1342 و بی ثباتی قابل توجه در کشور به بهره برداری رسید.

جاده هراز در حالی مسیری تازه به سوی مازندران پیش روی تهرانی گشود که ساخت چنین جاده ای، حداقل از دوره ناصری به یکی از ذهن مشغولی های دولتمردان تبدیل شده بود. بر مبنای چنین دغدغه ای هم بود که ناصرالدین شاه در سال 1292 هجری قمری در نامه ای به علیرضا خان قوانلو ایلخانی قاجار ملقب به عضدالملک 3 سال فرصت داد تا کارهای بر زمین مانده در مازندران را به پایان برساند؛ کارهایی که یکی ار آن ها، ادامه ساخت راه لاریجان از هلامه سر تا آمل است.

در مکاتبات شاه قاجار با حاکم مازندران، امر ملوکانه بر این قرار گرفته بود که از آمل تا بارفروش یا همان بابل نیز به خرج تجار و اعیان مازندران، راه دیگری ساخته شود که کالسکه رو باشد و در ادامه به خرج دولت، به سوی ساری امتداد یابد. ناصرالدین شاه همچنین امر کرده بود که راه ها و پل های موجود در مسیر به قدری محکم باشند که هرگز عیب نکنند و عیوب موجود مرمت گردند .

در آن مقطع مسیو برونیار افسر فرانسوی نیز از دیگر افرادی بود که به خدمت حکومت ایران درآمد تا وضعیت راه های مسیر تهران به مازندران را مورد بررسی قرار دهد تا بلکه راه برای ساخت جاده ای که پایتخت را به مازندران متصل کند، هموار شود. برونیار در گزارشی هایی که در این زمینه ارائه داد و در سفرنامه او نیز به آن ها اشاره شده است، به ملزومات و زیرساخت های لازم برای تحقق چنین پروژه ای اشاره کرد، اما در نهایت ساخت جاده ای میان تهران و مازندران تا سال ها بعد همچنان در حد طرح و ایده باقی ماند.

ساعت 10صبح 25تیرماه 1342 بود که روبان افتتاح پروژه جاده هراز در محل پل پلور در 85کیلومتری تهران، ازسوی محمدرضا پهلوی بریده شد؛ آیینی که با حضور اسدالله اعلم، نخست وزیر وقت و جمعی دیگر از مقام های محلی و کشوری برگزار شد و تحول مهمی در حوزه محورهای مواصلاتی پایتخت به مناطق شمالی کشور به حساب می آمد.

رعایت ریزه کاری های فنی و ساختن جاده ای کم خطر برای رانندگان از جمله نکات مهمی بود که در آن مقطع درباره ویژگی های جاده هراز مورد توجه رسانه ها قرار گرفت. در جاده هراز 14 تونل و 100 پل و آبرو ساخته شده و محاسبات فنی دقیقی برای ارتقای ایمنی مسیر برای خودروهای عبوری درنظر گرفته شده بود تا بهترین دروازه تهران به دریای شمال ساخته شود.

اگرچه ساخت جاده هراز به صورت رسمی از شهریورماه 1334 کلید خورده بود، اما از جمله طرح های دوره پهلوی اول به شمار می رفت که به دلیل تحولات جنگ جهانی دوم متوقف مانده بود و بهره برداری از آن سال ها به تعویق افتاده بود. گفته می شود پروژه جاده هراز در آن مقطع از طرف آمل تا لاریجان و از طرف تهران تا پلور پیشرفت داشته است.

با وجود اینکه آغاز بهره برداری از این طرح از اهمیت ویژه ای در حوزه حمل و نقل کشور برخوردار بود، اما تحولات اخیر کشور بیش از پیش بر آن سایه انداخته بود؛ تا جایی که محمدرضا پهلوی مجبور شد بخش مهمی از سخنرانی خود در مراسم افتتاح جاده هراز را به دلجویی از روحانیت شیعه اختصاص دهد.

او در بخشی از سخنان خود با تاکید بر اینکه روحانیون مورد احترام ما هستند ، تلاش کرد چهره مورد دلخواه خود را از روحانیت شیعه ترسیم کند؛ روحانیتی که فکری و ذکری به جز خداوند ندارد و فقط به عبادت مشغول است. محمدرضا پهلوی در واقع تلاش کرد پس از خروج از بحرانی که می رفت به چالشی اساسی برای او تبدیل شود، چهره مطلوب خود را از روحانیت شیعه ترسیم تاکید کند.