فرارو- برخی منابع خبری مدعی شده اند که قرار است به زودی علی لاریجانی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی منصوب شود. این موضوع با توجه به حساسیت های متعدد سیاست خارجی کشور در ماه های اخیر و روزهای پیش رو از اهمیت بالایی برخوردار است.

به گزارش فرارو، حشمت الله فلاحت پیشه، رییس کمیسیون امنیت ملی مجلس دهم و تحلیلگر ارشد سیاست خارجی در گفتگو با فرارو به بررسی این موضوع پرداخته است:

حشمت الله فلاحت پیشه به فرارو گفت: اخباری در خصوص احتمال انتصاب اقای لاریجانی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت منتشر شده است. معتقدم این موضوع را می توان اصلاح یک اشتباه پرهزینه در سامانه مدیریت های سیاسی کشور به حساب آورد. متاسفانه در طول سالیان اخیر، برخی مناصب سیاسی، برای نظامیان به شدت جذابیت پیدا کرد و لذا می بینیم که عملا در این مناصب سیاسی، افرادی را داریم که اتفاقا در عرصه نظامی به شدت به وجودشان نیاز داشتیم. از یک سو سیاسیون از حضور در این عرصه ها محروم ماندند و از سوی دیگر متاسفانه در بخش هایی که نیازمند یک زبان سیاسی بودیم، خواه در سیاست داخلی و چه در سیاست خارجی عملا با خلاء مواجه شدیم. حتی وزیر امور خارجه دولت آقای پزشکیان برای این که رای اعتماد مجلس را کسب کند، سوابق نظامی خود را در مجلس مطرح کرد و اتفاقا خارج نشین هایی که به دنبال بهانه برای به بن بست کشیدن مذاکرات بودند، از همین موضوع استفاده می کردند و می گفتند در ایران فقط زبان نظامی وجود دارد.

وی افزود: یکی از خلاء هایی که باعث شد ایران برخی از گزینه های دیپلماسی را از دست بدهد این بود که در فضای قبل از جنگ، عملا شورای عالی امنیت ملی، نقشی در دیپلماسی ایفا نکرد. متاسفانه دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی، فاقد تحلیل سیاسی نسبت به تحولات و تهدیدات موجود بود. در چنین شرایطی معتقدم حضور آقای لاریجانی، که بیشتر سبقه سیاسی دارند بسیار مهم است. پیامد اول این موضوع، ارسال پیام برای طرفین غربی مبنی بر این است که ایران موضوع امنیت ملی خود را در قالب دیپلماسی می بیند. ضمن این که به طور طبیعی و به عنوان یک نگاه واقع گرایانه، یکی از کار ویژه های شورای عالی امنیت ملی، همین است چرا که هنوز احتمال وقوع جنگ جدی است.

رییس کمیسیون امنیت ملی مجلس دهم در ادامه گفت: من پیشتر و در گفتگو با فرارو اشاره کرده ام که هنوز واقعیت میدانی نشان می دهد 90 درصد امکان جنگ وجود دارد، چون طرف اصلی ایران یعنی رژیم صهیونیستی، چیزی به جز جنگ نمی بیند. در این مسیر، اگر ساز و کارهای دیپلماتیک تقویت شوند، باعث می شود درصد دیپلماسی افزایش پیدا کند. من این انتصاب را نیز در راستای کاهش تنش از سوی ایرانیان می بینم. آقای لاریجانی، حدود 2 هفته پیش در یک اجتماع، این موضوع را مطرح کردند که اگر نظام، مذاکره را انتخاب کند، باید مورد حمایت قرار گیرد. درواقع ایشان حتی پیش از انتشار اخبار در خصوص احتمال انتصاب خود در شورای عالی امنیت ، سعی کرد پیام مذاکره را ارسال کند.

وی افزود: هم جنگ گذشته قابل پیشگیری بود و هم جنگ آینده قابل پیشگیری است. بنابراین؛ دیپلمات ها، معماران میز مذاکره محسوب می شوند. آن ها موظفند منافع ملی طرفین، اعم از دوست و دشمن را دیده و بر همان اساس میز مذاکره را بچینند. اگر تقابل جنگ و دیپلماسی وجود داشته باشد در شرایط امروز، منافع آمریکا به ایران در قبال دیپلماسی نزدیک تر است تا اسراییل، چرا که نتانیاهو، چیزی به جز جنگ در طالع استراتژیک صهیونیست ها تامین نمی کند. تنها طالع نحسی که نتانیاهو برای صهیونیست ها ایجاد کرده جنگ است. این چیزی است که اکنون باعث بسیاری از افسردگی های اجتماعی در سرزمین های اشغالی نیز شده است. اما در سمت دیگر، هم ایران و هم ایالات متحده به رغم همه دشمنی هایی که دارند، در شرایط کنونی به ثبات در منطقه علاقه مندند.

این تحلیلگر ارشد سیاست خارجی در ادامه گفت: ترامپ می داند کمتر از 2 و نیم سال از دوران طلایی دولت او باقی مانده است. بعد از این مدت، ایالات متحده وارد عرصه رقابت های ریاست جمهوری خواهد شد و حتی در این بین، احتمال این که وی اکثریت را در کنگره و مجلس نمایندگان از دست بدهد وجود دارد. در چنین شرایطی، ترامپ فرصت کمی دارد که قرارداد 4 میلیون دلاری با کشورهای منطقه را به ثبات برساند. هم شرکت های خصوصی ایالات متحده و هم بیمه ها درگیر مشکل ناامنی در منطقه هستند. ایران نیز به دنبال ثبات است اما نتانیاهو به حدی به دنبال جنگ است که حتی مخالفانش در اسراییل، سیاست های او را، سیاست هایی جدا از منافع سرزمین های اشغالی می دانند. ترامپ هم اعلام کرده که نتانیاهو به خاطر منافع سیاسی، جنگ را طولانی تر کرده است.

وی افزود: با وجود همه این ها، امکان رسیدن ایران و آمریکا به میز مذاکره وجود دارد. تجربه گذشته نشان داد تابوهایی مثل مذاکره نکردن، مذاکره غیرمستقیم، مذاکره با واسطه و امثالهم تابوهای شکلی و صوری بود که آثار ویرانگری برای منافع ملی ایران داشت. اگر از ابتدا، هیئت های ایرانی و آمریکایی به شکل مستقیم مذاکره می کردند امکان توافق و پرهیز از جنگ وجود داشت. تجربه امروز کشورهای اروپایی و حتی چین و روسیه نشان می دهد هر یک به دنبال منافع خود بوده اند.