خبر آمد که در پی حضور نیروهای شهرداری و تعویض قفل های خانه اندیشمندان علوم انسانی همه برنامه های این خانه تعطیل شده است.

به گزارش اعتماد، روابط عمومی خانه بیانیه ای در کانال تلگرامش منتشر کرده و در آن نوشته: علی رغم حمایت همه جانبه اصحاب علم و اندیشه از تداوم فعالیت های خانه اندیشمندان در ساختمان ورشو و نیز با وجود رایزنی و مکاتبه رسمی ریاست محترم جمهوری و پیگیری جمعی از اعضای محترم هیات دولت و به رغم حمایت اکثریت اعضای محترم شورای محترم شهر تهران به ویژه ریاست محترم شورا از خانه اندیشمندان، تنها نیم ساعت پس از موضع گیری جناب آقای مهندس چمران در صحن شورا مبنی بر عدم مداخله شهرداری در اداره ساختمان خانه اندیشمندان، عوامل شهرداری تهران با حضور حداکثری در محل به تعویض قفل اتاق ها پرداخته و قصد دارند نیروهای خود را در این محل مستقر کنند.

این اولین بار نیست که شهرداری به هدف تعطیلی خانه اندیشمندان خیز برداشته و نمی دانم این بار در تعطیل و توقیف موفق می شود یا خیر. ماجرا مربوط به امروز و دیروز نیست. کشمکش از دو سال پیش شروع شد. همین دو ماه پیش و حدود یک هفته قبل از جنگ دوازده روزه بود که خبر آمد، شهرداری از مرجع قضایی درخواست کرده که با حضور عوامل انتظامی، نسبت به تخلیه ساختمان ورشو اقدام کنند.

مشخص نشد که چطور شهرداری بی خیال ماجرا شد، شاید چون جنگ شد فرصت برای توقیف و تعطیلی نیافت.

اما حالا که آب ها از آسیاب افتاده و فضای جامعه بعد از یک بحران بنیان برافکن رو به آرامش می رود، خبر بالا آمده. واقعا حیرت انگیز و شگفت آور است. این اقدام واقعا چه پیامی دارد و هدف شهرداری از این کار چیست؟ آیا واقعا شهرداری تهران با آن همه کیا بیا، گیر همین یک ساختمان است؟ در همین چند روز پیش رو، کلی برنامه و نشست و همایش و جلسه قرار بود در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شود. سه شنبه، 14 مرداد و روز مشروطه است. همین دیروز (یکشنبه ساعت 18) قرار بود نشست تاملی بر میراث مشروطه در حقوق عمومی امروز در این مکان برگزار شود که نشد.

واقعا این شکل برخورد و حضور یافتن نیروها و تعویض قفل ها چه معنا و مفهومی دارد؟ مگر خانه اندیشمندان علوم انسانی قصابی یا بقالی است؟ این چه طرز برخورد با اندیشمندان و اصحاب علوم انسانی است؟ واقعا این اعتراض ها را باید پیش چه کسی مطرح کرد؟ این همه از ضرورت وفاق و همدلی در شرایط جنگی و پس از جنگ سخن می گویند. این همه از این می گویند که ایران برای همه ایرانیان. بعد این طور رفتار می کنند. کدام حرف را قبول کنیم؟ واقعا چه کسی بذر ناامیدی و یأس را در دل مردم می کارد و آبیاری می کند؟