فرارو- فیلم سینمایی باهم (Together) اولین بار در جشنواره 2025 ساندنس به نمایش درآمد. در عین حال اکران عمومی آن از اول آگوست (10 مرداد) در سینماها نیز آغاز شده است.این فیلم روایتگر زندگی یک زوج به نام تیم و میلی است. آن ها ده سال است که با هم ازدواج کرده اند و هنوز هم را دوست دارند، اما رابطه شان آن قدر با مشکل مواجه شده است که دنبال یک راه حل برای زندگی هستند.

به گزارش فرارو، همچنین در مهمانی خداحافظی زیر ظاهر مغرورانه به خوبی آثار وجود مشکل در زندگی تیم و میلی دیده می شود. در حقیقت باهم داستان افرادی است که دور شدن از یک دیگر را راه نجات زندگی می دانند اما اتفاقی ناخواسته آن ها را به بدترین و ترسناک ترین شکل به هم نزدیک می کند.

ماجرا از جایی شروع می شود که آن ها به خاطر شغل میلی ، مجبور به نقل مکان از شهر به روستا هستند. زیرا این میلی است که شغل دارد و مکان زندگی هم باید با انتخاب او باشد. در عین حال، تیم که روزی آرزوی تبدیل شدن به یک نوازنده حرفه ای را داشت، رسیدن به رویای خود را با بالارفتن سن تقریبا غیر ممکن می داند. او هر از گاهی در اجراهای محلی آهنگ می زند. اما حالا با مهاجرت به روستا شرکت در این برنامه ها برایش سخت شده است، چون رانندگی بلد نیست. آنها بعد از نقل مکان به خانه جدید، هنگام پیاده روی در جنگل با غاری عجیب برخورد می کنند، مکانی که همه چیز را به هم می ریزد. غار، فضایی عجیب شبیه کلیسا با نیمکت های چوبی دارد، البته نوعی نیروی فراطبیعی نیز وجود دارد.

تیم و میلی مجبور می شوند، شب را در غار سپری کنند. مسیر قصه از جایی تغییر می کند که تیم برای از بین بردن تشنگی چاره ای جز نوشیدن آب از حوض ندارد. آنها زمانی که بیدار می شوند، می فهمند همه چیز تغییر کرده است. تیم رفتار عجیبی از خود نشان می دهد و از میلی می خواهد هر ثانیه در کنارش باشد. این رفتار تا جایی ادامه پیدا می کند که حالت تهدید پیدا می کند.

فیلم با وجود کلیشه قدیمی ترک شهر برای شروع یک زندگی جدید در روستا، دارای خلاقیت و تازگی است. باهم ، زمانی که درباره زندگی زوج صحبت می کند، لحن صریحی دارد و به خوبی لایه هایی از ترومای خانوادگی را به نمایش می گذارد. در عین حال علاقه ای برای فروبردن مخاطب در یک فضای افسرده و تاریک ندارد. با وجود عناصر ترسناک، مانند شکسته شدن استخوان ها و زخمی شدن پوست، فیلم به صورت هوشمندانه ای قواعد داستان را حفظ می کند. کارگردانی باهم از نظری بصری چشم نواز است، درست مانند فیلم های ترسناک در دهه های گذشته که برای بیننده جذابند.

کارگردان به خوبی می داند که چگونه از نور و صدا استفاده کند تا فیلم اثری جذاب باشد. او به جای استفاده مکرر، از شوک های ناگهانی، بر روی صداهای اغراق شده تیم و میلی متمرکز است تا حس اضطراب را منتقل کند. با این حال، یکی از مشکلات فیلم هایی با چنین ایده ای، عبور شتاب زده از بخش های جذاب است. یعنی جایی که دعواهای مرسوم در خانواده تبدیل به واقعه ای هولناک می شود. در حقیقت عبور سریع از این سکانس ها باعث از دست رفتن بخش مهمی از عناصر موثر در ترس شده است. در عین حال، فیلم در پایان بندی با ضعف رو به رو است و پیدا شدن راه حل مشکلات بیشتر از آنکه قانع کننده باشد، کلیشه ای است.