فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

چنگ در پرده همین می دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

شرح لغت: نقد عمر: سرمایه ی زندگانی / مطبوع شمایل: نکوچهره و خوش اندام

نوبهار فرا رسیده. پس در این جهت تلاشت را به کارگیر تا خوشدل گردی زیر در آن زمان که زیر خروار ها خاک باشی، گل های زیادی خواهد رویید. در مفهوم این شعر می توان گفت، آن کس که طالب دوست باشد، جهت فنای این درگاه اندوهناک نمی گردد؛ چرا که ذره ای اندوه از برای این جهان، سرمایه ی عقبی را نابود خواهد ساخت. در ادامه نیز باید گفت، سر منزل مقصود بعید است و فقط آن کس می تواند با اقبالش به آن برسد که به اسرار آفرینش پی برد و بداند که در هر آنچه معشوق آفریده، جلوه ی آفرینش دیگری نهفته است.

تو از مستی عشقی که از عشق واقعی حاصل می شود، فقط معنای ظاهری آن را درک کرده ای و می خواهی با استدلال و برهان آن را درک کنی. چنین اری در مکتب عشق امکان پذیر نیست، بنابراین به دنبال درک معنای واقعی عشق و مستی آن باش که همانا مقام اولیاء الله می باشد.