رامین رضاییان دوشنبه شب مهمان برنامه فوتبال برتر بود. مصاحبه او با محمدحسین میثاقی نکات و حاشیه ‎های زیادی داشت؛ از اعلام این نکته که رامین در حال مذاکره با خریدهای خارجی استقلال است تا حاشیه های مربوط به جدایی او از پرسپولیس و سایر قضایا.

هر کدام از اینها سر جای خودشان قابل بحث هستند، اما یک نکته وجود داشت که به طور خاص باید به آن پرداخت. در بخشی از این گفت وگو، میثاقی به مدافع راست استقلال گفت: به نظرم بازیکنی که یک میلیون دلار ارزش داشته باشد و اینقدر در فوتبال ایران پول بگیرد، نداریم.

رضاییان اما با او مخالفت کرد و پاسخی با این مضمون به مجری برنامه داد: داریم آقای میثاقی. شما کم لطفی می کنید. ما حداقل 5،6 بازیکن در این سطح در لیگ ایران داریم. من همیشه گفته ام بازیکنی که سطح بالایی دارد و کیفیت خوبی ارائه می دهد، نوش جانش هرچقدر که می گیرد. آن بازیکنی که سطحش نیست ولی قرارداد بالا دارد هم حتما توانسته این کار را بکند. بالاخره مدیران در نهایت بازیکن را جذب می کنند و تصمیم با آنها است.

راستش در این سال ها بهترین حمایت صنفی را از همین فوتبالیست ها دیده ایم. به جرات می توان گفت اعضای کمتر قشری اینطور جانانه در کنار هم ایستاده اند. با هر کدام از این عزیزان که در مورد دستمزد بالای بازیکنان یا مربیان حرف می زنی، بلافاصله با عباراتی مثل نوش جانش یا حق شان است مواجه می شوی. این قاعده فقط یک استثناء دارد و آن هم بازیکنان بازنشسته هستند که از این بازار گل و گشاد مالی سودی نبردند. آنها اغلب واقع بینانه تر حرف می زنند و خیلی های شان عقیده دارند حتی یک دهم این پول ها هم حق خیلی از بازیکنان نیست.

نکته اینجاست که همه جای دنیا فوتبالیست ها (مثل بازیگران یا خواننده ها) درآمدی بسیار بالاتر از سطح معمول جامعه دارند. در ایران هم مردم با این قضیه کنار آمده اند و بعید است شما بتوانید شهروندی را پیدا کنید که عقیده داشته باشد یک بازیکن فوتبال باید به اندازه یک آموزگار، مکانیک یا فروشنده سوپرمارکت دستمزد بگیرد. با این حال این درآمد بالاتر، قاعدتا باید یک سقف منطقی هم داشته باشد که در ایران چنین چیزی وجود ندارد و رسما با یک بلبشوی مالی مواجهیم. اغلب باشگاه ها به شکل دولتی یا شبه دولتی اداره می شوند، تراز مالی جدی گرفته نمی شود، پرداخت ها شفاف نیست و پول های زیر میزی غوغا می کند.

حتی فدراسیون هم رسما با این موضوع کنار آمده است. خود مهدی تاج به عنوان رییس فدراسیون هفته قبل در همین برنامه، اعداد باورنکردنی و شگفت انگیزی در مورد حداکثر هزینه باشگاه ها اعلام کرد که فرسنگ ها با واقعیت فاصله داشت. در چنین فضایی معلوم است که بازیکنان هر چقدر تیغ شان ببرد پول می گیرند و در بعضی موارد لابد یک چیزی هم گیر مدیر یا مربی تیم می آید. خب چرا باید ناراضی باشند؟

دوستان در حالی با لحنی بسیار خونسرد در مورد سزاواری شان برای دریافت های یک میلیون دلاری حرف می زنند که برای فصل پیش رو، در تیمی به بزرگی اسپانیول فقط یک بازیکن بیش از این عدد دستمزد می گیرد. در آلمان شاید نصف بازیکنان بوندس لیگا کمتر از یک میلیون دلار پول می گیرند و در تیمی مثل کلن، دستمزد 20 بازیکن برای فصل آینده زیر این عدد است! حالا شما سختی کار و هزینه های بالاتر زندگی در اسپانیا و آلمان را هم در نظر بگیرید. بعد چطور می شود در فوتبال ایران به همین راحتی از عبارت اعصاب خرد کن نوش جان استفاده شود؟ خب خروجی شما چه بوده؟ کدام موقعیت فردی ممتاز یا موفقیت تیمی بین المللی را به دست آورده اید؟ چند نفرتان آن طرف مرزها پیشنهادهای بالاتر دارید که نمی روید؟

از همه جالب تر جایی است که رضاییان می گوید حتی اگر بازیکنی از نظر فنی حقش دریافت این پول ها نبوده و گرفته، باز نوش جانش، چرا که توانسته مدیران باشگاه را متقاعد کند! بله خب؛ کلا با همین فرمول‎ ها جلو رفتیم که وضعیت مان این است دیگر. خیلی ممنون!