فرارو- بسیاری از نویسندگان بزرگ تاریخ، با وجود تمایل طبیعی به دیده شدن، به دلایل مختلفی آثار خود را با نام مستعار منتشر کرده اند تا هویت واقعی شان پنهان بماند

به نقل از بیگ ثینک، بسیاری از نویسندگان علاقه مندند که نام خودشان زیر اثرشان باشد. چنین امری نه تنها باعث دریافت حق الزحمه می شود، بلکه علامت تمایزی برای مخاطب است: اگر خواننده ای از نوشته ای لذت برد، دقیقاً می داند اسم نویسنده چیست و کجا دنبال اثر مشابه بگردد. اما برخی نویسندگان به همان شدت تلاش می کنند که دستاوردهایشان در پشت پرده باقی بماند. در حقیقت، اگر تاریخ ادبیات را بررسی کنید، می بینید بسیاری از بزرگ ترین نویسندگان آثار مهمی را با نام مستعار منتشر کرده اند.

جورج الیوت نویسنده قرن نوزدهم انگلستان بود که آثاری مانند میان دشت؛ مطالعه ای درباره زندگی شهرستانی (Middlemarch, A Study of Provincial Life, 1871 72) را نوشت. آثارش به خاطر توصیف دقیق زندگی شهرستان ها، واقع گرایی داستان ها و عمق روان شناسی شخصیت ها تحسین شده اند. اما در یکی از عجیب ترین اسرار پنهان دنیای نشر، جورج الیوت در واقع زنی به نام مری آن ایوانز بود. ایوانز نسبت به رمان های نوشته شده توسط زنان و برای زنان نظر مثبتی نداشت.

بنابراین، نام مردانه ای برگزید تا به عنوان رمان نویس جدی گرفته شود و از کلیشه های جنسیتی زنان نویسنده دور بماند. همچنین، او پیش تر منتقد ادبی شناخته شده ای بود و می خواست داستان هایش به تنهایی مورد قضاوت قرار گیرد. هویت واقعی او پس از موفقیت رمان آدم بید (Adam Bede, 1859) فاش شد. با اینکه مردم فهمیدند جورج الیوت کیست، کتاب هایش همچنان بسیار محبوب ماندند و او به انتشار آثارش با همین نام ادامه داد. حتی روی سنگ قبرش نیز نام جورج الیوت بالاتر از نام قانونی او حک شده است.

آیا تا به حال درباره این فکر کرده اید که آیا آثار شما واقعاً به آن خوبی هستند که مردم می گویند یا فقط به خاطر خود شماست؟ این سوالی بود که نویسنده آمریکایی ژانر وحشت، استفن کینگ، با آن مواجه شد. کینگ با انتشار کری (Carrie, 1974) به شهرت رسید، اما تا سال 1977 با مشکل عدم توانایی انتشار بیش از یک کتاب در سال زیر نام خودش روبه رو شد. همچنین نگران بود که موفقیتش ناشی از شانس یا مهارت واقعی است. برای حل این مشکلات، رمانی به نام خشم (Rage, 1977) را با نام مستعار ریچارد باخمن منتشر کرد.

کینگ در مقدمه کتاب های باخمن (The Bachman Books, 1985) گفته بود که تلاش کرده این آثار ناشناس در سایه بمانند و بازاریابی زیادی برای آن ها انجام نشود. با این حال، کتاب ها فروش خوبی داشتند، به ویژه مرد دونده (The Running Man, 1982). وقتی هویت واقعی نویسنده این کتاب ها فاش شد، فروش کتاب ها نیز افزایش یافت. کینگ تنها نبود؛ رابرت هاین لاین، نویسنده علمی-تخیلی، بسیاری از آثارش را با نام های آنسان مک دونالد (Anson MacDonald) و کالب ساندرز (Caleb Saunders) منتشر کرد. همچنین جی کی رولینگ تحت عنوان رابرت گالبرایث (Robert Galbraith) نوشت تا بدون تبلیغات و انتظارات زیاد آثارش را عرضه کند.

سورن کی یرکگور، فیلسوف دانمارکی قرن نوزدهم و پدر اگزیستانسیالیسم ، در آثارش دین، اخلاق و وضعیت فرد در جامعه غربی را بررسی کرد و بر متفکرانی مانند ژان پل سارتر و مارتین هایدگر تأثیر گذاشت. وی از 13 نام مستعار اصلی و چند نام کمتر استفاده شده بهره برد، اما دلیل دقیق این امر محل بحث است. در آن زمان معمول بود که نویسندگان با نام های مستعار دیدگاه هایی را بیان کنند که الزاماً نظر خودشان نبود.

برای نمونه، در کتاب یا این، یا آن (Either/Or, 1843) دو نویسنده خیالی الف و ب راه های متفاوتی برای نزدیک شدن به دین نشان می دهند و ویراستار کتاب ویکتور ارمیتا اشاره می کند که سبک نوشتاری آن ها کاملاً متفاوت است. برخی معتقدند نام های مستعار برای مخاطبان غیر فیلسوف یا غیر مذهبی نشانه بوده اند. کی یرکگور در کتاب دیدگاه کار من به عنوان نویسنده (The Point of View of My Work as an Author, 1859) توضیح داد که نام های مستعارش اهداف مذهبی دارند، اما بسیاری این توجیه را دلیل اصلی نمی دانند.

بنجامین فرانکلین، دانشمند، روزنامه نگار، سیاستمدار و یکی از بنیان گذاران آمریکا، از نوجوانی با نام سایلنس داگود (Silence Dogood) نامه هایی طنزآمیز به روزنامه برادرش می نوشت که محبوب شدند. او همچنین تحت نام ریچارد ساندرز (Richard Saunders) و ریچارد فقیر (Poor Richard) تقویمی طنزآمیز منتشر کرد که برخی از گفته های معروف او مانند زمان، پول است هنوز نقل قول می شوند.

نام های مستعار به او اجازه می دادند آزادانه تر بنویسد و فاصله ای میان خود و نوشته ها ایجاد کند، به ویژه هنگامی که دیدگاه هایش ممکن بود باعث جنجال سیاسی شود. او بیش از دوازده نام مستعار داشت که هر کدام شخصیت و سبک خاص خود را داشتند.

ایزاک نیوتن، یکی از بزرگ ترین دانشمندان تاریخ، علاوه بر قوانین حرکت و جاذبه، به مطالعات کیمیاگری و امور مخفی نیز می پرداخت. بسیاری از دست نوشته هایش که بخش زیادی از آن ها سوخته یا منتشر نشده باقی مانده، تحت نام مستعار Jehovah Sanctus Unus ( یهوه مقدس واحد ) منتشر شده اند.

او برای پنهان کردن این فعالیت ها از ترس اتهام ارتداد و همچنین به دلیل قوانین سخت گیرانه درباره کیمیاگری که نگران نابودی سیستم مالی بودند، از نام مستعار استفاده کرد. طنز تاریخی آن که نیوتن بعدها در سال 1696 به عنوان سرپرست ضرب سکه سلطنتی منصوب شد. او تنها دانشمندی نبود که برای حفظ امنیت خود از نام مستعار استفاده کرد؛ نیکلاس کوپرنیک نظریه خورشید مرکزی اش را ابتدا بدون نام منتشر کرد و گالیله در نقد یک ابرنواختر در سال 1604 با نام آلیمبرتو موری (Alimberto Mauri) نوشت.

اگرچه بسیاری از نویسندگان مشتاقند نام خود را بر آثارشان ببینند، تاریخ نشان داده که نویسندگان بزرگ برای آزادی بیان، حفاظت از هویت یا اجتناب از تبعیض های اجتماعی نام مستعار انتخاب کرده اند. این انتخاب ها نه به معنی پنهان کاری بی دلیل، بلکه اغلب حکیمانه و تاکتیکی بوده اند و به ماندگاری آثارشان در تاریخ ادبیات کمک کرده اند.