انتقال ریکاردو آلوز به سپاهان یکی از جنجالی ترین انتقالهای چند فصل اخیر فوتبال ایران بوده است. انتقالی که موجب شده تا محبوبیت فوق العاده این بازیکن نزد پرشورها کاهش چشمگیری داشته باشد و حتی نزد برخی طرفداران تی تی ها تبدیل به نفرت شود.

اما شاید این سوال مطرح شود که انتقال یک بازیکن خارجی از تیمی ایرانی به تیمی دیگر چرا با چنین جوی روبه رو شده است؟ مخصوصاً اینکه بازیکنان خارجی طبیعتاً علاقه دارند جایی بازی کنند که درآمد بیشتری دارند و برخلاف بازیکنان ایرانی از ابتدا تعلق خاطری به تیمی نداشته اند.

اما پاسخ این پرسش در رفتارهای آلوز است. ریکاردو برخلاف سایر خارجی های فوتبال ایران در مدت حضور در تبریز رفتار نکرد و همواره دم از وفاداری و تراکتوری بودن می زد. این ستاره پرتغالی حتی در گفت وگویی مدعی شده بود قرارداد برای وی یک تکه کاغذ است و ترجیح می دهد با پیراهن تراکتور بازنشسته شود و حتی در این تیم مربیگری کند!

در واقع آلوز همانند برخی بازیکنان ایرانی، ادعای طرفداری شدید از تراکتور را داشت و علاوه بر کیفیت فنی فوق العاده ای که داشت، نیمی از محبوبیت خود را به دلیل چنین مصاحبه ها و رفتارهایی به دست آورده بود اما پس از سه فصل حضور در تبریز و حتی بستن بازوبند کاپیتانی تراکتور، برعکس ادعاهایش عمل کرد.

نکته جالب تر اینکه ریکی همین چند ماه پیش قراردادش با تراکتور را تمدید کرده بود اما به یکباره خواهان افزایش دستمزدش شد و این در شرایطی است که قرارداد وی مدت زمان زیادی نبود که تمدید شده بود.

همچنین صحبت های مبهم آلوز مبنی بر اینکه برخی نمی خواهند او در تراکتور باشد، در حالی که این ستاره با محمدرضا زنوزی و مدیران تراکتوری روابط حسنه ای هم داشت و سه فصل در این تیم حضور داشت؛ نمی تواند توجیه قانع کننده ای برای جدایی او از تراکتور باشد.

در نهایت باید گفت تراکتوری ها روی این ستاره حساب ویژه ای باز کرده بودند و آلوز را هم رده بازیکنان وفاداری همچون مهدی کیانی و محمد ابراهیمی می دانستند و هضم این رفتار برای آن ها کار ساده ای نمی تواند باشد.