یک عکاس به نام کریستوفر هرویگ با سفر 10 هزار کیلومتری از پاکستان تا سریلانکا، به ثبت و مستندسازی یکی از رنگارنگ ترین و در عین حال رو به زوال ترین هنرهای مردمی پرداخته است. هنری که کامیون ها و سه چرخه ها را به بوم های متحرکی برای روایت داستان های شخصی، باورها و سنت های مشترک تبدیل می کند.

به گزارش فرارو، کریستوفر هرویگ ویژگی های خاص هر منطقه را مستند کرده و هشدار می دهد که به دلیل سیاست های دولتی و رواج تزیینات ارزان و تولید انبوه، این میراث فرهنگی پرشور در معرض نابودی قرار دارد.

این نقوش، که اغلب توسط هنرمندان خودآموخته خلق می شوند، حامل داستان هایی شخصی برای رانندگان هستند و در عین حال بخشی از حافظه جمعی اسطوره ها، افسانه ها، باورها و سنت های منطقه به شمار می آیند. در غیاب محدودیت های دولتی، میزان تزیین وسایل نقلیه تقریباً نامحدود است و برای بسیاری از رانندگان، کامیون تنها وسیله حمل بار نیست، بلکه همچون عروس آن هاست. از همین رو، کامیون ها با نمادهای عروسی و کابین هایی که شبیه اتاق عروس آراسته شده اند، پر از پارچه های رنگارنگ، آینه، پاپیون، منگوله و تزیینات سنتی تزیین می شوند.

طرح ها بازتابی از هویت، ایمان و آرزوهای رانندگان هستند و مضامین گسترده ای را در بر می گیرند، از ایده آل های مردانگی گرفته تا بیان عشق و دلتنگی. گاه نوشته های بزرگ روی بدنه کامیون ها از رانندگان می خواهند بوق بزنند یا به کمپین آموزش دختران اشاره دارند.

سنت تزیین قرن هاست بخش جدایی ناپذیر زندگی روزمره در جنوب آسیاست و نه تنها در وسایل نقلیه، بلکه در خانه ها نیز دیده می شود. مقیاس، شکوه و هدف این طرح ها بسته به خاستگاه کامیون و پیشینه فرهنگی راننده متفاوت است. در بخش هایی از هند، پاکستان و سریلانکا، مناظر روستایی روی بدنه یا بخش های کوچک عقب کامیون ها نقاشی می شود.

در پاکستان، فشار گروه های تندرو اسلامی در مناطق قبایلی، سوات و دیر باعث شده بسیاری از رانندگان مجبور به حذف تصاویر انسانی و حیوانی شوند. این فشارها، همراه با خطر غارت یا آسیب به بار، کارگاه های هنری را تعطیل و کامیون های تزیین شده را از این مناطق بیرون رانده است و جای آن ها را کامیون هایی با طرح های انتزاعی و مینیمال گرفته اند.

بین دهه های 1950 تا 1980، هنر تزیین کامیون به شدت گسترش یافت. این روند تحت تأثیر بیلبوردهای پرزرق وبرق سینمای هند و پاکستان شکل گرفت.

در هنر ریکشا نیز سنت های کهن بنگلادش با طرح های محلی درآمیخته و گونه های تازه ای از هنر مردمی شهری پدید آورده اند.