فرارو- کریم امینی بعد از موفقیت تجاری با فیلم فسیل ، این بار با فیلم مرد عینکی به سینما برگشته. او در آخرین تجربه سینمایی اش نیز با بهرام افشاری به عنوان بازیگر همکاری کرده است.

به گزارش فرارو، امینی که پیش از این با ساخت فیلم هایی مانند فسیل ، شهر هرت و دشمن زن مسیر کاری اش را مشخص کرده بود، این بار هم با ساخت مرد عینکی، همان مسیر همیشگی را طی می کند.

فسیل داستان مردی به نام حلیم رایگان را روایت می کند که مسئول تمیزکردن سرویس بهداشتی پارک است. حلیم بعد از گرفتن پول از مردم بابت استفاده از دستشویی از محل کارش اخراج می شود. در ادامه، کلیپ داد و فریادهای حلیم در نتیجه اجراجش از کار در فضای مجازی منتشر شده و این مسئله باعث می شود که پلیس او را دستگیر کند. در زندان حلیم متوجه می شود که به دلیل شباهت به یک تروریست تحت تعقیب پنتاگون است و...

فیلم نامه مرد عینکی را حمزه صالحی نوشته است. صالحی پیشتر از این نیز فیلم نامه فیلم فسیل را نوشته بود. با این تفاسیر عجیب نیست وقتی در فیلم نامه مرد عینکی هم با همان ایرادات بزرگی مواجهیم که در فسیل مواجه بودیم.

در هر دوی این فیلم ها به جای داستان با موقعیت هایی پاره پاره و نامرتبط طرفیم که صرفا برای اینکه بامزه باشند در فیلم قرار گرفته اند. به شکل کلی فیلم نامه برآمده از چندین ویدئوکلیپ مجزاست که با نخ ضعیف پلات کلی فیلم به هم متصل شده اند.

خبری از شخصیت نیست. خبری از تیپ های جدید هم نیست. در نهایت به جای شخصیت با چند تیپ تکراری مواجهیم که علاوه بر دیگر آثار کریم امینی، در هزاران فیلم کمدی دیگر هم دیده ایم. خرده پیرنگ ها به سرانجام نمی رسند و اصلا مشخص نیست که این خرده پیرنگ ها دقیقا وسط فیلم چه کار می کنند.

دیالوگ های فیلم هم حرفی برای زدن ندارند. کافی است به معروف ترین دیالوگ های فیلم که این روزها دست به دست می شوند نگاه کنید. حلیم که شخصیت اصلی داستان است در بخشی از فیلم شروع به اعتراض می کند که من باختم... و... این دیالوگ ها بیشتر به درد کلیپ های اینستاگرامی می خورند تا سینمای جدی. فیلم مملو از احساساتی گری های بی مورد در موقعیت های احساسی و لودگی های سطحی در موقعیت های کمیک است. حتی صحنه های اکشن فیلم هم در واقع بیشتر در سطح موقعیت هایی اگزوتیک و عجیب و غریب باقی مانده و از سطح یک سری درگیری ابتدایی فراتر نمی روند.

در یک کلام باید گفت که فیلم نامه برای فروش نوشته شده است نه برای سینما. مشخص نیست که دقیقا تا کی ما باید به جای اینکه با تماشای یک فیلم کمدی بخندیم، به ادااطوارهای بهرام افشاری دلخوش باشیم. کافی است بهرام افشاری را از فیلم حذف کنید و به جای او بازیگری را قرار بدهید که از مسائل ویژه ای مثل قد بلند و توانایی در ادااطوار برخوردار نباشد؛ در چنین شرایطی بیشتر از پیش به ضعف های فیلم نامه پی خواهید برد.

کارگردانی فیلم هم از سطح ویدئوکلیپ های عروسی فراتر نمی رود. در واقع باید بگویم که دوربین فیلمبردار، صرفا وقایع را ثبت می کند؛ همین و همین. دوربین هیچ نقش مهم تری در طول فیلم ندارد. این مسئله برای ثبت خاطرات یک مسافرت خانوادگی جذاب به نظر می رسد، اما وقتی ما با کارگردانی طرفیم که پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای مملکتی را ساخته، انتظار داریم که دوربینش را بشناسد و لااقل در بخش هایی از فیلم احساس کنیم که دوربین در طول ضبط فیلم، کاری به جز روشن و خاموش شدن هم انجام داده است.

در مورد میزانسن ها و بازی بازیگرها هم مسئله همین است. چه چیزی بیشتر از فسیل در این فیلم وجود دارد؟ بهرام افشاری همان بهرام افشاری ای است که در فسیل هم بود. فیلم قرار است از یک انسان درمانده دفاع بکند یا اینکه از فقر و درماندگی به نفع ساختن موقعیت های کمدی استفاده کند؟ کدام یکی از شوخی های فیلم از حد و حدود شوخی های معمول جامعه که سر صف نانوایی ها می شنویم فراتر می روند؟

به نظر می رسد که ازدیاد این نوع از فیلم ها در کارنامه افرادی مثل بهرام افشاری و... باید زنگ خطری باشد که جدی گرفته می شود. افشاری بازیگر نسبتا توانایی است و با غرق شدن در این سبک از فیلم ها بیشتر از پیش روند بازیگری اش را مورد خدشه قرار می دهد. بازیگری که سال ها روی صحنه تئاتر بوده، احتمالا باید فرق بین خوب و بد را بداند. به هر حال گویا چاره ای نیست. وقتی هنرمند پیشکسوتی مثل مهدی هاشمی که پیشتر از این حضور در کنار بهرام بیضایی را تجربه کرده است، حالا در چنین فیلمی تن به ساخت یک تیپ تکراری می دهد، چندان توقعی از جوان ترها نیست.

روی هم رفته، دیدن فیلم مرد عینکی هم مثل فیلم فسیل تجربه سینمایی مهمی نخواهد بود. کریم امینی در این فیلم علاوه بر اینکه قدمی رو به جلو برنداشته، نسبت به فسیل هم کمی عقب تر ایستاده است و مرد عینکی حتی در حد فسیل هم نیست.