مجید یونسیان، روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی طی یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: هیچ چیز علیه ما نیست؛ از جمله توافق نامه صلح جمهوری آذربایجان و ارمنستان و طرح سپردن دفاع نظامی لبنان به ارتش این کشور. آنچه علیه ماست، سیاست ها و رویکردهای خود ماست. جهان در حال تغییر است، جامعه ما نیز به شدت نیاز به تغییر دارد. دولتمردان ما این دو را درک کرده اند؛ اما هنوز تصمیم نگرفته اند که آیا می خواهند سیاست های کشور بر همان پاشنه بچرخد که تاکنون بوده و یا اینکه کشور را در مسیر انطباق با این تغییرات قرار دهند. مطالبه جامعه تغییر است. واقعیت ها هم ضرورت این تغییرات را گوشزد می کند.

اما تصمیم گیرندگان همچنان مرددند. یکی به نعل می زنند و یکی به میخ. این روش و این رویکرد قابل استمرار نیست. انتصاب علی لاریجانی به دبیری شورای عالی امنیت ملی، گشوده شدن در گفت وگوی ایران و FATF و مواضع نسبتاً فعال و روزآمد وزیر امورخارجه سیگنال هایی است که نشان می دهد تغییرات در رویکرد سیاست خارجی جدی گرفته شده است. اما برخی سیگنال هایی که این روزها از سوی کسانی که تاکنون بدون داشتن هیچ مسئولیت رسمی در تصمیم گیری همچنان مواضع رادیکال قبلی را تکرار می کنند، نشان می دهد که انگار قرار است راه تجربه شده تکرار شود.

سیاست ستیز با آمریکا و اروپا نیاز به تغییر دارد و معنای این تغییر هم وادادگی و تسلیم نیست؛ بلکه تبدیل رویکرد ستیز به رقابت است. می توان همچنان منتقد سیاست های آمریکا و اروپا بود و در قالب قواعد بین المللی از همه ظرفیت ها برای نقد این سیاست ها سود برد؛ اما درعین حال، رویکردی اتخاذ کرد که دیگر نیاز به این نباشد که همه گره های روابط با غرب را با لوله تفنگ یا شعارهای شاذ و تحریک و تهدید باز کرد.

تا جایی با آمریکا به بن بست می خوریم، رادیکال های داخلی شعار بستن تنگه هرمز را مطرح می کنند. تا با یک طرح و برنامه ای دچار انفعال می شویم، تهدید به مقابله به مثل می کنیم. این سیاست تهدید و تقابل به پاشنه آشیل ما تبدیل شده است و همه روزنه های تغییر را بسته است.

اداره مملکت با این سیاست های متناقض عملاً به بن بست خورده است. فرصت فکر کردن و برنامه ریزی را از دولت گرفته است. ناترازی انرژی و آب حاصل فقدان فرصت در برنامه ریزی و فقدان فرصت برای فکر کردن و اصلاح مدیریت است. ناکارآمدی مدیریت حاصل فضای به شدت امنیتی است که محصول نگه داشتن دائمی کشور در فضای جنگ با همه است.

این دو موضوع اثر شگرف بر افزایش روند نارضایتی مردم داشته است؛ روندی که هر روز بر میزان آن افزوده می شود و قدرت و توان تاب آوری اجتماعی و سیاسی را کاهش می دهد. امروز مشکلات کشور به گره کوری تبدیل شده است که یک راه حل بیشتر ندارد و آن هم ضرورت اتخاذ و اجرای تصمیم های بزرگی است که نشان دهد ایران می خواهد و می تواند با انطباق خود با نیازهایش تغییرات را هضم و مسیر را برای دگرگونی باز کند. این کم هزینه ترین راه برای عبور از بحران است.

همه چیز به خودمان بستگی دارد، نه دیگران. دشمنان فقط قادرند از ضعف های ما علیه مان استفاده کنند. آن ها خالق هیچ تهدیدی علیه ما نیستند. به جای نزاع با دیگران خود را اصلاح کنیم.