غلامحسین کرباسچی، مدیرمسئول روزنامه هم میهن و دبیرکل پیشین حزب کارگزاران سازندگی ایران در گفت وگویی که با سایت انتخاب انجام داده، انتقادات صریحی را نسبت به دولت چهاردهم ابراز کرد. او که خود، نه تنها از حامیان مسعود پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری سال 1403 بود بلکه در ماه های منتهی به انتخابات سال 1400 نیز از اصلی ترین مشوقان او برای ثبت نام و حضور در صحنه انتخابات بود. اما اکنون و در پایان سال اول دولت، نکاتی را مطرح کرده که حاکی از میزان قابل توجهی از نارضایتی در میان حامیان پزشکیان است.

به گزارش سازندگی، وی سخنان خود در این مصاحبه را اینگونه آغاز کرد: من اطلاعی ندارم که آقای پزشکیان با رهبری چه قدر هماهنگ است یا درباره بحث بنزین می خواهد چه کار کند یا دولت قرار است چه تصمیماتی بگیرد. من آنچه می بینیم این است که در شرایطی آقای پزشکیان با اهالی مطبوعات دیدار می کند که همه رسانه ها از جمله همین روزنامه هم میهنی که ما درمی آوریم از سوی دولت با مشکلات زیادی روبه رو است. نحوه برخوردشان معلوم است دیگر؛ دولت برخلاف حرف هایی که در ایام انتخابات می زد و ادعا می کرد که رسانه ها را تحت فشار قرار نمی دهد، دارد عمل می کند.

من معتقدم وضعیت رسانه ها به هیچ وجه نسبت به دوران آقای رییسی بهتر نشده است. در شلوغی های سال 1401 گاهی سپاه به دلیل برخی مطالب شکایت می کرد اما دخالت ها به این شکل نبود و مدام زنگ نمی زدند که فلان تیتر را نزنید و فلان مطلب را بردارید. اکنون برای یک مطلب، خبرنگار بیچاره را احضار می کنند و تن و بدنش را می لرزانند. آن خبرنگار وقتی چنین فضایی را می بیند، طبیعی است که دیگر میلی به کار کردن نداشته باشد یا حداقل با کیفیت سابق کار نکند. از آن سو هم که مدام ارشاد زنگ می زند. معلوم نیست این ده کوره رسانه چند کدخدا دارد !

او ادامه داد: وضع کاغذ هم که شرایط را بدتر کرده است. اکنون شنیدم که کاغذ کیلویی 71 هزار تومان است. خب این گرانی ناشی از چیست؟ چرا دولت فکری برایش نمی کند؟ اگر دولت، لااقل در همین یک زمینه، دست از دخالت بردارد و واردات کاغذ را برای همه آزاد کند و لطف کند به دلیل اینکه کار فرهنگی است، عوارض و مالیات و حقوق گمرکی نگیرد و بندوبست های اداری را اعم از ارشاد، صنایع، گمرک، بانک مرکزی و بقیه را شرشان از سر این کار کم کند، ببینید مشکل حل می شود یا نه.

وضع حقوق بچه های رسانه هم گفتن ندارد و خوب نیست. به ما گیر داده بودند که چرا یک گزارش درباره وضع زایمان زنان کار کرده اید؛ یک گزارش اجتماعی. خب این چه حرفی است؟ یعنی آستانه تحمل آقایان در حد یک گزارش اجتماعی هم نیست. حالا در این شرایط آقای پزشکیان می گوید باید درباره بنزین چه کنیم و چه نکنیم .

این فعال سیاسی همچنین در خصوص میزان تحقق شعار وفاق ملی که از سوی مسعود پزشکیان مطرح می شد، بیان کرد: دقیقا مخاطب شعار وفاق آقای پزشکیان کیست؟ اگر تندروها هستند که آن ها هر روز دل و روده وزرا و اعضای دولت را درمی آورند! این چه طور وفاقی با آن هاست؟ اگر مخاطب مردم هستند که مردم ناراضی اند و گرفتار مشکلات آب و گاز و برق. اگر هم سیاسیون جناح چپ مد نظر است که آن ها هم به دولت انتقاد می کنند. گویا آقای پزشکیان فقط با آقای عارف وفاق کرده است!

مملکت را به جایی رسانده اند که اگر آقای لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت می شود همه باید جشن بگیریم؟! قدم آقای لاریجانی بر چشم و او فردی فهمیده است اما آیا همه فکر و ذکر آقای پزشکیان این بوده که در شورای عالی امنیت، لاریجانی روی کار آید؟ آقای پزشکیان کمی هم پایش را آن ور خط بگذارد چه می شود؟ من به آقای پزشکیان می گویم حالا که سرزده با کلی خبرنگار و دوربین از قبل مستقر شده همه جا سر می زنید و رهنمود می دهید یک بازدید هم بکنید و حال و روز قدیانی، تاجزاده و بقیه را ببینید. یا به کوچه اختر که نزدیک دفترتان است، بروید یا به جای نماینده تان، خودتان بروید و حال همشهری و رفیق قدیمی تان را بپرسید. من می گویم از همین کروبی که حالا هم دیگر در حصر نیست و در انتخابات این همه برای شما مایه گذاشت و این قدر از چپ و راست ناسزا شنید و حالا با10 تا بیماری کنج خانه افتاده، حالی بپرسید .

او در پاسخ به این پرسش که اولویت دولت چه باید باشد، تصریح کرد: دولت باید به فکر اقتصاد مردم باشد و برود خودش را کوچک کند. بی معنی است که فقط دستگاه ریاست جمهوری حدود 8 تا 10 هزار نفر نیرو داشته باشد. آیا در زمان آقای هاشمی و خاتمی دولت به این شکل اداره می شد؟ این میزان حقوق به نیروهای دولت داده شود و آن وقت مردم گرفتار نان شب شان باشند؟ وقتی هم که نیرو زیاد باشد و بیکار، بر آن ها تکلیف می شود که بنشینید و روزنامه ها را بخوانید و به تک تک کلماتشان گیر بدهید. دولت باید ساختارش را کوچک کند تا قدری پول برای سازندگی کشور باقی بماند و قدری مردم نفس بکشند .

کرباسچی در پایان گفت: هنوز هم تندروها در دولت حضور دارند. چه کسی می گوید که آن ها حذف شده اند؟ از کجا حذف شده اند؟ همان هایی که جان فدای آقای رییسی بودند، اکنون در دولت پزشکیان نشسته اند و حکم معاونت و مشاور می گیرند. من این نقدها را از سر دلسوزی مطرح می کنم. این نقدها باید گفته شود تا دولت بدنام نشود و فلج جلوه نکند و طوری نشود که بعدها بگویند، تورم قبل از دولت پزشکیان خیلی کمتر از بعدش بود. باید دولت را نقد کرد که اگر بنا باشد پزشکیان در دور دوم هم نامزد شود، رأی بیاورد. با این حال باور دارم حتما پزشکیان نامزد بسیار بهتری بود نسبت به همه نامزدهای دیگر در انتخابات ریاست جمهوری و معتقدم اگر پزشکیان رییس جمهور نمی شد و فردی مانند جلیلی روی کار می آمد، وضعیت به مراتب بدتر از حالا بود اما همه اینها دلیل نمی شود که به مدح دولت بپردازیم. برخی کار مدح را تا جایی پیش برده اند که دیگر خود پزشکیان هم می گوید: جعفر ول کن .