بمب افکن B-2 Spirit ساخت نورثروپ یکی از نمادین ترین، حیرت انگیزترین و پیشرفته ترین هواپیماهای موجود در زرادخانه نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) است.

به گزارش روزیاتو، از زمانی که برای نخستین بار در تاریخ 22 نوامبر 1988 به صورت عمومی رونمایی شد، این هواپیما با طراحی بال پرنده کم ارتفاعش نگاه ها را به سوی خود جلب کرده است. B-2 به طور رسمی در سال 1993 وارد خدمت در نیروی هوایی آمریکا شد و مدت زیادی طول نکشید تا کارآمدی اش را در میدان نبرد ثابت کند؛ این هواپیما نقش اصلی را در عملیات نیروی متحد در مارس 1999 ایفا کرد.

در جریان این عملیات، B-2ها موفق شدند طی هشت هفته نخست، 33 درصد از تمام اهداف نیروهای متحد در صربستان را نابود کنند — و این در حالی بود که بدون توقف از پایگاه خود در وایتمن، میزوری به پرواز درآمده بودند.

اخیراً چند بمب افکن B-2 بمب های سنگرشکن خود به وزن 13٬608 کیلوگرم (30٬000 پوند) را روی تاسیسات هسته ای ایران پرتاب کردند. و باز هم، این حمله مستقیماً از خاک ایالات متحده صورت گرفت.

برای ذهن های کنجکاو، مأموریت هایی مانند این، دو سؤال مهم را به همراه دارند: این هواپیما با توجه به فاصله هایی که باید طی کند، چقدر سرعت دارد؟ و چه تعداد بمب می تواند با خود حمل کند؟

در مورد اول، نیروی هوایی آمریکا سرعت B-2 را تنها در رده مادون صوت بالا فهرست کرده است، اما برخی منابع سرعت آن را حدود 1,010 کیلومتر بر ساعت (628 مایل بر ساعت) تخمین می زنند. از سوی دیگر، ظرفیت حمل این بمب افکن عمدتاً به نوع تسلیحات بستگی دارد. B-2 ظرفیت حمل 18٬144 کیلوگرم (40٬000 پوند) مهمات را دارد؛ بنابراین می تواند ده ها بمب کوچک یا چند بمب بزرگ را با خود حمل کند. برای مثال، تنها یک بمب سنگرشکن 30٬000 پوندی، بیشتر این ظرفیت را اشغال می کند. بخش بعدی این موضوع را با جزییات بیشتری بررسی می کند.

همان طور که اشاره شد، بمب افکن B-2 می تواند در مجموع 18٬144 کیلوگرم تسلیحات حمل کند. تعداد کل بمب هایی که این بمب افکن می تواند حمل کند، عمدتاً به اندازه ی بمب ها بستگی دارد. برای مثال، در مورد بمب نفوذی 30٬000 پوندی، پاسخ این است: فقط یکی و با یک سری شروط دو عدد. با این حال، این تنها یکی از انواع مختلف بمب هایی است که B-2 می تواند حمل کند.

در پایین ترین سطح، بمب چندمنظوره MK-82 قرار دارد که وزنی برابر با 227 کیلوگرم (500 پوند) دارد. B-2 می تواند 80 عدد از این بمب ها را حمل کند. همچنین این هواپیما برای حمل چندین بمب هسته ای تأیید شده است، از جمله بمب B-61 که وزن آن 374 کیلوگرم است. با این حال، محاسبات ریاضی دقیقاً قابل اعتماد نیستند، زیرا ظرفیت ثبت شده برای حمل B-61 تنها 16 بمب است.

نوع دیگری از مهمات که B-2 در شرایط جنگی استفاده کرده، بمب هدایت شونده ی مشترک یا JDAM است که اخیراً در درگیری ایران و اسراییل مورد استفاده قرار گرفته است. در اصل، JDAM نوعی کیت هوشمند است که یک بمب سنتی را به بمبی هدایت شونده تبدیل می کند. B-2 ظرفیت حمل 12 عدد JDAM را دارد. JDAM همچنین یکی از سیستم های تسلیحاتی مورد استفاده در عملیات نیروی متحد بود، جایی که B-2 بیش از 600 عدد از این نوع بمب را بر فراز یوگسلاوی پرتاب کرد.

در یک کلام، تعداد بمب هایی که B-2 می تواند حمل کند، به نوع مأموریت و سلاح هایی که برای موفقیت آن نیاز است بستگی دارد.

با وجود اینکه B-2 یکی از بهترین بمب افکن های رادارگریز آمریکا است، این هواپیما در دسته ی هواگردهای مافوق صوت قرار نمی گیرد. در اسناد رسمی، سرعت نهایی آن تنها مادون صوت بالا ذکر شده، که نشان می دهد B-2 بیشتر شبیه یک دونده ی ماراتن است تا یک دونده سرعت. اما چه ماراتنی! با برد 11٬112 کیلومتر (6٬000 مایل دریایی) بدون سوخت گیری و همچنین امکان سوخت گیری هوایی، B-2 می تواند به هر نقطه ای در کره زمین پرواز کند، مهماتش را رها کند و بدون فرود به پایگاه بازگردد.

در واقع، مأموریت های B-2 می توانند بسیار طولانی و حماسی باشند. حمله های اخیر به تأسیسات هسته ای ایران نمونه ی بارز از بُرد بالای این هواپیما هستند. در این مأموریت، هواپیماها حدود 36 ساعت در آسمان بودند. آن ها در ساعت 00:01 به وقت شرقی از پایگاه خود در میزوری برخاستند و در ساعت 18:40 به اهداف رسیدند، و سپس مستقیماً به پایگاه بازگشتند.

اما این عملیات طولانی ترین مأموریتی نیست که تاکنون توسط B-2 انجام شده است. این عنوان به B-2هایی تعلق دارد که در عملیات آزادی پایدار (Operation Enduring Freedom) — عملیات نظامی علیه طالبان و القاعده پس از 11 سپتامبر — شرکت داشتند. این عملیات شامل طولانی ترین مأموریت بمبارانی بود که تاکنون انجام شده؛ عملیاتی که 44 ساعت به طول انجامید، و تمام شش فروند B-2ی که در آن مشارکت داشتند، بیش از 40 ساعت پرواز کردند.

B-2 شاید سریع ترین هواپیمای نیروی هوایی آمریکا نباشد — اما اصلاً هدف از طراحی آن هم سرعت نبوده. این هواپیما برای عبور از اقیانوس ها، حمله دقیق به هدف، و بازگشت به خانه در یک مأموریت طراحی شده است.