روزنامه کیهان در مطلبی با عنوان پنهان کردن بی کفایتی مدعیان اصلاحات با گنده گویی "تغییر پارادایم" به انتقاد از اظهارات محمدجواد ظریف و حسن روحانی درباره صحبت از دیپلماسی و مذاکره و غافلگیری در جنگ و دو رسانه اصلاح طلب به دلیل انعکاس اظهارات این دو چهره سیاسی پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: در شرایطی که مردم هنوز تبعات برجام، تحریم های تشدیدشده و اقتصاد ویران شده دولت های یازدهم و دوازدهم را فراموش نکرده اند، ظریف و روحانی مجددا با ادبیات پرطمطراق تغییر پارادایم بازگشتند. رسانه های مدعی اصلاحات نیز با بزرگ نمایی یادداشت ظریف در فارن پالیسی، تلاش می کنند همان شکست های گذشته را در قالبی بزک شده به عنوان راهبردی نوین بازعرضه کنند.

در شرایطی که مردم ایران با مشکلات معیشتی، تورم و ناترازی دست و پنجه نرم می کنند، باز هم همان چهره های شکست خورده و منفعل سیاست خارجی که تنها آورده شان در هشت سال ریاست قوه مجریه و دستگاه دیپلماسی برجام و افزایش تحریم ها بود، دوباره به صحنه آمده اند تا خود را در مقام نظریه پرداز جا بزنند. محمدجواد ظریف، وزیر خارجه دولت حسن روحانی، این بار در نشریه آمریکایی فارن پالیسی یادداشتی منتشر کرده و با آب و تاب فراوان از تغییر پارادایم سخن گفته است؛ تغییری که به زعم او می تواند ایران را متحول کند!

ظریف در این یادداشت نوشته است: جنگ طلبان از بستن هر پنجره ای برای دیپلماسی سود می برند و ما باید این فرصت را از آن ها بگیریم تا نتوانند پارادایم تهدید مخرب را تثبیت کنند. او سپس با همان ادبیات کلیشه ای و پرطمطراق همیشگی، نسخه ای برای ایران و منطقه می پیچد: گسترش روابط با همسایگان، بازگشایی گفت وگو با اروپا و ایالات متحده و ایجاد مشارکت های جدید.

حسن روحانی، رییس جمهور اسبق نیز در سخنانی در روزهای گذشته اظهار داشت: اولا اینکه در این تجاوز، از یک غافلگیری بسیار کثیفی استفاده شد؛ یعنی جنگ در واقع وسط مذاکره شروع شد. این نوع غافلگیری، کار بسیار حقارت آمیزی است. کشوری مثل آمریکا و اسراییل که دارای قدرت نظامی هستند و می خواهند از این قدرت در تجاوز استفاده کنند، دست زدن به این گونه غافلگیری با هیچ معیاری نمی خواند.

به محض انتشار یادداشت ظریف در فارن پالیسی ، رسانه های جریان مدعی اصلاحات همچون گذشته با ذوق زدگی این یادداشت را با تیترهایی همچون زمان تصمیم بزرگ و طراحی استراتژی نوین برجسته کرده و به عنوان ضرورتی بنیادین و راهبردی علمی معرفی کردند.

این اولین بار نیست که ظریف با جملات پر زرق و برق و واژه سازی های شبه دانشگاهی سعی دارد بر شکست های تاریخی و نابلدی مفرط خود نسبت به مسائل بین المللی سرپوش بگذارد. همان کسی که با اطمینان ازعدم امکان خروج آمریکا از برجام سخن می گفت، امروز با فراموشی عامدانه آن گذشته تلخ، به مخاطب خارجی رو کرده و از فرصت های سرمایه گذاری برای آمریکا و جهان در ایران سخن می گوید!

اما پرسش اینجاست: چه کسی جز همین آقایان با ساده انگاری مفرط، ایران را به میز مذاکره ای کشاند که نتیجه اش چیزی جز مکانیسم ماشه و بازگشت چندلایه تحریم ها و جنگ نبود؟ چگونه است که بعد از گذشت هفت سال از مرگ برجام، تبعات آن همچنان گریبان اقتصاد ایران را گرفته، اما معماران شکست همچنان در مقام استادِ راه و تحلیلگر ظاهر می شوند؟

حتی نزدیک ترین حامیان روحانی یعنی مدعیان اصلاحات ترجیح می دادند درباره کارنامه سیاه دولت وی سخنی به میان نیاورند و حتی برخی از حامیان پزشکیان نیز از اطلاق واژه دولت سوم روحانی به پزشکیان حذر داشتند، اما حالا چه شده است که ظریف و روحانی دوباره زبان گشوده اند و در مقام معلم سیاست جهانی، برای ایران و جهان نسخه می پیچند؟ آیا سه سال فاصله گرفتن از قدرت کافی بود تا ملت ایران فراموش کند که این جماعت چه بلایی بر سر اقتصاد، سیاست خارجی و عزت ملی آوردند؟

یکی از ویژگی های بارز این جریان، خوددانشمندپنداری است. آن ها خود را سیاستمداران عالِم دانسته و ملت را موظف به گوش دادن به نظریاتشان می دانند. اما کارنامه این افراد پر است از خطاهای فاحش و پیش بینی های باطل. از ادعای گشایش درهای اقتصاد به روی سرمایه خارجی گرفته تا رفع تحریم ها در عرض چند ماه و از اروپا شریک قابل اعتماد تا بازار ایران دروازه طلایی غرب؛ کدام یک درست از آب درآمد؟ کدام تحلیل آن ها در بیست سال گذشته حتی نزدیک به واقعیت بود؟ حتی کدام یک از تحلیل ها و پیش بینی های یک سال اخیر این افراد به اثبات رسیده؟

اکنون همان افراد، در حالی که بارها مواضع شان در همان لحظه نقض شده، دوباره با وقاحت از شجاعت ساختن آینده مشترک دم می زنند. مگر همین آقایان نبودند که با برجام قرار بود چرخ سانتریفیوژ و چرخ زندگی مردم را همزمان بچرخانند و در نهایت هیچ کدام نچرخید. آیا اساسا آمریکایی ها و دیگر کشورهای غربی، رغبتی به ساخت دنیای مشترک مبتنی بر احترام با ایران و کشورهای مسلمان دارند؟

ظریف در یادداشت خود حتی به توافق اخیر واشنگتن میان آذربایجان و ارمنستان اشاره کرده و مدعی شده است که این توافق می تواند فرصتی برای همکاری ایران، روسیه و ترکیه باشد. او این موضوع را هم به پارادایم فرصت پیوند زده و نتیجه گرفته که حتی این رخداد می تواند بستر سرمایه گذاری شرکت های آمریکایی در منطقه را فراهم آورد!

سؤال اینجاست: چرا باید یک سیاستمدار ایرانی درحالی که تجربه تلخ برجام هنوز از حافظه ملت پاک نشده، باز همچنین ساده لوحانه از فرصت برای سرمایه گذاری آمریکا سخن بگوید؟ آیا این همان تغییر پارادایم است یا بازتولید همان خطای استراتژیک اعتماد به غرب؟

در حالی که قریب به اتفاق کارشناسان مسائل قفقاز، تحلیلگران ژئوپلیتیک و حتی اساتید دانشگاه های داخل کشور بارها هشدار داده اند که پروژه آمریکایی صهیونیستی کریدور زنگزور چیزی جز تله ای برای قطع دسترسی ایران به ارمنستان و اروپا، حاشیه نشینی ژئوپلیتیک کشور و محاصره راهبردی ایران در قفقاز نیست، چگونه است که وزیر خارجه اسبق کشورمان حتی در این نقطه نیز به نفع دشمن نظر می دهد؟ آیا این فقط یک ساده اندیشی است؟

گذرگاه زنگزور از دیدگاه همه ناظران دلسوز ایران، ابزاری است برای کشاندن پای ناتو به عمق قفقاز جنوبی و تقویت حضور اسراییل در مرزهای شمالی ایران. اما در قاموس ظریف، این طرح آمریکایی نه یک تهدید آشکار، بلکه فرصتی برای همکاری ترانزیتی است! چنین خطای محاسباتی همان چیزی است که در برجام هم رخ داد؛ آنجا که تحریم های چندلایه به عنوان لغو تحریم ها به خورد ملت داده شد و نهایتاً دستاوردی جز تشدید فشار و محدودیت برای کشور به همراه نداشت.

مردم امروز بیش از هر زمان دیگری می دانند که ادعای جلوگیری از جنگ توسط این جریان، تنها یک فریب بود. چرا که در یک سالگی همان دولتی که به اذعان ظریف قرار بود مانع جنگ شود، ایران هم جنگ و هم تحریم های شدیدتر را تجربه کرد. امروز نیز میراث سوءمدیریت و بی تدبیری آنان بر دوش مردم سنگینی می کند. مردم به خوبی دریافته اند که نتیجه اعتماد به نسخه های ظریف و روحانی چیزی جز خسارت محض نیست.

گرچه امروز برای حسن روحانی و محمدجواد ظریف سال های سیاه دولت یازدهم و دوازدهم به فراموشی سپرده شده و آنان با فرار به جلو تلاش می کنند خود را در مقام نسخه پیچ داخلی و حتی بین المللی معرفی کنند، اما مردم ایران هنوز آن روزهای تلخ را به خوبی به خاطر دارند. هیچ کس از یاد نبرده است که در مرداد 1400، دولت دوازدهم چه وضعیت بحرانی و به غایت نابسامانی را به شهید آیت الله رییسی تحویل داد؛ خزانه ای خالی، تورمی افسارگسیخته، ذخایر ارزی به شدت کاهش یافته، صادرات نفت در پایین ترین سطح، رکود تولید داخلی، ناترازی گسترده در انرژی و ساختار اقتصادی و بانکی در حال فروپاشی.

مردم خوب می دانند که چرا در آن روزها کوچک ترین نوسان در نرخ ارز، زندگی روزمره میلیون ها خانواده را دچار بحران می کرد. آن ها می دانند که کدام دولت با سوءمدیریت و ساده اندیشی، کشور را در شرایطی رها کرد که حتی تأمین کالاهای اساسی نیز با مشکل جدی مواجه شده بود. از یادها نرفته است که چگونه دلار 3 هزار تومانی نزدیک به 30 هزار تومان (ده برابر) رسید و سفره های مردم روز به روز کوچک تر شد.

با این سابقه، آیا جای تعجب نیست که روحانی و ظریف امروز به جای پاسخگویی، با کمال وقاحت دوباره در مقام معلم سیاست و نظریه پرداز جهانی ظاهر می شوند؟ آیا نباید این دو نفر پیش از هر سخنی، به ملت ایران توضیح دهند که چرا ساده اندیشی هایشان در ماجرای برجام، کشور را به این روز انداخت؟ چرا وعده های رنگارنگ شان درباره رفع تحریم ها، گشایش اقتصادی، ارتباط با جهان و رونق بازار هیچ گاه محقق نشد و بالعکس، تحریم ها شدیدتر و فشارها سنگین تر شد؟

حقیقت روشن است: روحانی و ظریف به جای فرار رو به جلو و شعارپردازی های تازه، باید پاسخگوی خسارت های سنگینی باشند که با مدیریت غلط و اعتماد به غرب به کشور تحمیل کردند. مردمی که در گرانی، رکود و تورم سال های پایانی دولت روحانی آزرده شدند، هرگز این خاطره تلخ را از ذهن

نخواهند برد.

نسخه پیچی امروز روحانی و ظریف برای ایران و جهان، بیشتر به یک طنز تلخ شبیه است؛ چرا که کسانی که خود با کارنامه ای مملو از خسارت و ناکامی، اقتصاد و سیاست خارجی کشور را به لبه پرتگاه کشاندند، کوچک ترین صلاحیتی برای تعیین مسیر آینده ندارند. جدای از اینکه اساسا طرح های خوش رنگ و لعاب آنان در ماه های اخیر نیز هیچ بازخوردی در سطح منطقه و جهان نداشته است.

به محض انتشار یادداشت تازه ظریف در فارن پالیسی رسانه های وابسته به جریان مدعی اصلاحات بار دیگر دست به کار شدند و با آب وتاب فراوان آن را به عنوان نقطه عطف و ضرورت تغییر بنیادین معرفی کردند. روزنامه هایی نظیر شرق، هم میهن، آرمان ملی و سازندگی، با تیترهایی همچون زمان تصمیم بزرگ ، طراحی استراتژی ملی نوین و تصمیم ساز تحول پارادایمیک باشید ، تلاش کردند تا یادداشت ظریف را به عنوان یک راهبرد علمی و ضرورتی اجتناب ناپذیر جا بزنند.

یا از سوی دیگر عده ای بودند که پس از جنگ طوری سخن از مذاکره با آمریکا می گفتند که گویا در 12 روز جنگ همچون کبک سرهایشان در برف بوده است. کسانی که پس از جنگ نسخه خروج از سیاست خارجی منجمد را پیشنهاد دادند!

این تصمیم بزرگ و بازتعریف مؤلفه های سیاست خارجی که روزنامه های مذکور مدام بر آن تأکید دارند، دقیقاً چیست؟ جز همان طرح های ساده انگارانه، خیالی و بعضاً ضد منافع ملی که سال هاست توسط همین جریان غربگرا و دیپلمات های به اصطلاح باسابقه دنبال شده و هر بار کشور را با هزینه های سنگین تر مواجه کرده است؟

روزنامه های مدعی اصلاحات، بارها با هیجان و شتابزدگی از دیپلمات های باسابقه یاد کرده اند؛ گویی سابقه طولانی در وزارت خارجه یا نشستن پای میز مذاکره با غرب خودبه خود به معنای موفقیت و حراست از منافع ملی است. اما وقتی به کارنامه همین افراد نگاه می کنیم، چیزی جز سلسله ای از شکست ها و امتیازدهی های بی حاصل نمی بینیم.

پرسشی که باید از این جماعت و رسانه های حامی شان پرسید، این است که چرا با وجود کارنامه ای چنین سیاه و سنگین، باز هم مدام در مقام نسخه پیچی ظاهر می شوند؟ پاسخ روشن است: برای این جریان، شکست های پیاپی نه دلیلی برای سکوت، بلکه فرصتی برای بازتولید خود در عرصه رسانه ای است. آن ها با عناوین پر زرق وبرق و واژه های دهان پرکنی چون تحول پارادایمیک ، بازتعریف مؤلفه ها و استراتژی نوین ، سعی دارند شکست های تاریخی خود را بزک کنند و دوباره به میدان تصمیم سازی بازگردند.

روزنامه های جریان مدعی اصلاحات، امروز همان نقشی را بازی می کنند که در دوران برجام بازی کردند: بزک ساده اندیشی آمیخته به خیانت. تاریخ گواهی می دهد که این سابقه درخشان دیپلماتیک چیزی جز رشته ای از شکست ها، عقب نشینی ها و خسارت ها نیست.

واقعیت این است که تغییر پارادایم در قاموس ظریف چیزی جز سرپوش گذاشتن بر بی کفایتی و خیانت های دیروز نیست. آنچه ظریف تغییر پارادایم می نامد، چیزی جز تکرار همان توهمات برجامی نیست. ملت ایران به روشنی دریافته است که غربگرایان نه تنها گره ای از زندگی مردم باز نکردند، بلکه با سیاست های غلط خود، گره های تازه ای بر مشکلات افزودند.