روزنامه اعتماد در مطلبی به فحاشی این روزهای تندروها واکنش نشان داد.

این روزنامه نوشت: در تاریخ معاصر ایران، ارتباط مستقیمی میان هتاکی و فحاشی با سیاست ایجاد شده است. نخستین نشانه های چنین فحاشی هایی را در ماجرای ملی شدن صنعت نفت علیه مصدق و ملی مذهبی ها می توان دید.

مصادیق بسیاری وجود دارد که در آن ها جریان ولنگار و وندال های مرتبط با شعبان بی مخ با سلاح فحش و هتاکی و پرده دری سراغ رقبای سیاسی شان در جبهه ملی می رفتند.

این رویه در تمام سال های سلطنت پهلوی دوم علیه مصدق و فعالان جبهه ملی وجود داشت. پس از پیروزی انقلاب و تلاش انقلابیون برای تغییر فرهنگ سیاسی حاکم بر کشور و تاکید موکد بر اخلاق سیاسی، برای مدتی این متد سیاسی جای خود را به نقدهای عالمانه تر (حتی نقدهای هیجانی) داد.

مجاهدین خلق نخستین گروهی بودند که فحاشی را در سال های پس از انقلاب وارد ادبیات سیاسی ایران کردند و جدای از ترور فیزیکی از طریق ترور شخصیتی افراد تلاش کردند تا به زعم خود رقبا را از میدان به در کنند.

پس از این طیف، نوبت به سلطنت طلب های خارج نشین رسید که با حربه هتاکی و فحاشی به رویارویی با مخالفان و رقبا بپردازند. این رویه به خصوص طی سال های اخیر افزایش چشمگیری پیدا کرده است. دامنه وسیعی از فیلم ها، تصاویر و کلیپ ها در فضای مجازی وجود دارد که در آن سلطنت طلب ها در مواجهه با افراد عادی یا رای دهندگان و…شنیع ترین و رکیک ترین الفاظ را به کار می برند و طول و عرض خانواده فرد را به هم می دوزند.

آخرین حلقه از سلسله هتاکان و فحاشان در عرصه سیاست ایران زمین، اما مرتبط با تلاش های طیف های تندرو و رادیکال داخلی است که از این حربه برای هتک حرکت علیه دولت و رقبای سیاسی بهره می برند.

طی روزها و هفته های اخیر نشانه های وسیعی از هتاکی و فحاشی تندروها و جریان رسانه های حامی آن ها علیه دولت و فعالان سیاسی اصلاح طلب مشاهده می شود که لازم است از منظر تحلیلی مورد بررسی قرار بگیرد. هرچند تاکید بر فحاشی از سوی تندروها نشان دهنده توفیق دولت و شکست رادیکال ها در دستیابی به اهدافشان است، اما اگر این رویه در حوزه سیاسی باب شود و هر رقیب و مخالف و منتقدی از سلاح ترور شخصیتی و فحاشی برای ضربه زدن به رقبا استفاده کند، دیگر باید فاتحه اخلاق سیاسی در کشور را خواند.

اصولا اخلاق سیاسی شامل مجموعه ملکات و فضایل یا رذایلی است که در روابط میان حاکمان و شهروندان قرار می گیرد. اگر حاکمان و فعالان سیاسی از این فضیلت تهی باشند، تصمیمات و سیاست های آنان نیز فاقد فضیلت و رویکردهای مثبت خواهد بود.

نویسنده: مهدی بیک اوغلی