پوران درخشنده، کارگردان، از وضعیت سینمای کودک و مشکلات موجود در تولید فیلم انتقاد کرد.

به گزارش ایسنا، درخشنده گفت: من 9 سال آماده ساخت فیلم بودم ولی مجوز آن را نگرفتم و حالا در این شرایط مثل خیلی های دیگر به بی انگیزگی رسیده ام. آیا کسی برای ناامیدی ما و این وضعیت بی ثابت پاسخی دارد؟

کارگردان فیلم های پرنده کوچک خوشبختی ، بچه های ابدی و هیس دخترها فریاد نمی زنند که چند سال است در انتظار گرفتن پروانه ساخت فیلم هیس پسرها گریه نمی کنند به سرمی برد، به تازگی جایزه یک عمر دستاورد هنری را از بنیاد نلسون ماندلا گرفته؛ جایزه ای که این فیلمساز پس از سال ها فعالیت در سینمای کودک و نوجوان دریافت کرده و آن را بسیار ارزشمند می داند چرا که معتقد است نلسون ماندلا تلاش زیادی را برای کودکان سرزمینش و آینده کشورش انجام داد و او چیزهای زیادی از جمله بخشش و دوری از جنگ و گریز را از این سیاستمدار نامی آموخته است.

درخشنده که تاکید دارد در تمام سال های فعالیتش برای جامعه ایرانی و با هدف آگاهی بخشی، بخصوص برای بچه ها کار کرده، بیان کرد: بچه ها آینده هر کشوری هستند و اگر آن ها با انسانیت، بخشش و مهر، بزرگ و تربیت شوند، طبیعتاً آینده آرامش بخش تری خواهند داشت و ارزش این جایزه بخاطر همین مسائل برای من بیشتر است؛ منت ها در این سال ها با وجود تلاش ها، نتوانستم آنچه را می خواستم انجام دهم.

او با اشاره به برخی خبرهایی که در یک سال اخیر از آزارهای جسمی و جنسی کودکان در مدارس و به طور مشخص در یک مدرسه پسرانه توسط ناظم آنجا منتشر شده بود، ادامه داد: هر بار که این خبرها را خواندم حالم به شدت بد شد و از خودم پرسیده ام چه کاری می توانستم بکنم که نکردم؟ کار من به عنوان یک فیلمساز آگاهی بخشی بود ولی اجازه کار به من داده نشد.

این در حالی است که هم رسانه ها و هم ما به عنوان فیلمساز باید مدعی باشیم و وقتی بحرانی را در جامعه می بینیم، از آن صحبت کنیم اما همیشه همه چیز را در سکوت می گذرانیم، به ویژه در چند وقت اخیر که شرایط به حدی از بی انگیزگی رسیده که کسی دیگر پیگیر خیلی از مسائل نمی شود و من هم یکی از آن بی انگیزه ها هستم و امیدی ندارم.

درخشنده با اشاره به هیس پسرها گریه نمی کنند که هنوز پروانه ساخت ندارد و صادر نشدن مجوز آن در سال های اخیر او را بابت پیگیری تازه بی انگیزه کرده است، ادامه داد: من 9 سال است که کار نکرده ام، چرا؟ یک نفر جواب این سوال مرا بدهد که چرا منِ نوعی نتوانستم پس از 9 سال حتی یک فیلم بسازم آن هم در شرایطی که آماده کار بودم! باید پاسخ داده شود که در این سال ها برای سینمای کودک و نوجوان چه کرده ایم؟ برای نسل جدید چه کاری انجام داده ایم؟ نسلی که ما همیشه چند گام از آن ها عقب تر بوده ایم و روز به روز هم عقب تر می رویم در حالی که آن ها مدام رو به جلو حرکت می کنند.

کارگردان شمعی در باد با اشاره به وجود شرایط نامطمئن برای کار در سینما گفت: ما مدام نگران این هستیم که زیر پایمان خالی شود در حالی که در برهه زمانی فعلی بخصوص بعد از جنگ 12 روزه باید خیلی کار می کردیم و امکانات بیشتری در اختیار فیلمسازان قرار می گرفت. سینماگران با حمایت و کمک دولت باید برای کار دعوت می شدند ولی متاسفانه نمی دانم ما کجای این قصه هستیم!؟

درخشنده که اواخر سال گذشته برای فیلمنامه ای با نام مادر زمین پروانه ساخت گرفت، در پایان این گفت وگو با یاداوری اینکه ساخت فیلم و کار کردن درباره یکسری موضوع ها به رویا تبدیل شده چون مشکلاتی در صدور مجوز وجود داشته است، گفت: سختی شرایط کار را به جایی رسانده که حتی اگر پروانه ساخت هم بگیری، هزینه تولید آنقدر زیاد شده که امکان ساخت وجود ندارد و با قیمت هایی که هر لحظه تغییر می کنند امنیت و ثباتی برای کار وجود ندارد که البته این ها بخشی از مشکلات فیلمسازانی است که خانه نشین شده اند. در این وضعیت باید پرسید که این اوضاع قرار است به کجا برسد و چطور قابل کنترل است؟ سرانجام سینمای کودک چه می شود؟ آیا قرار است همه ما سراغ یک نوع خاصی از فیلمسازی برویم؟