​ استقلال فصل را با بردی بیرون از خانه و برابر مدافع عنوان قهرمانی آغاز کرد؛ دیداری فشرده و پرتنش که در ورزشگاه بدون تماشاگر بنیان دیزل برگزار شد و در نهایت با برتری یک بر صفر آبی ها خاتمه یافت.

سوت پایان بازی اما آغاز صحنه های احساسی بود؛ ریکاردو ساپینتو در آغوش محکم کادرفنی و بازیکنانش قرار گرفت، مشت ها را گره کرد، فریاد کشید و با تک تک همراهانش خوشحالی کرد تا تلافی ناراحتی بزرگ سوپرجام را در بیاورد و به این شکل جشن رختکن، از لب خط کلید خورد.

تراکتور با اتکا به مالکیت توپ و پرس های پی درپی، چندین بار تا آستانه گشودن دروازه مهمان پیش رفت و بهترین بختش را از داخل محوطه از دست داد. استقلال در برابر این فشار، منظم و کم اشتباه ماند و نهایتا روی یک غفلت در میانه میدانِ میزبان، با همکاری دو بازیکن جوان خود به گل رسید. گلی که پس از آن، تیم ساپینتو با بلوغ تاکتیکی و فشرده سازی خطوط از آن محافظت کرد.

برخلاف سوپرجام، این بار مدیریت جریان بازی در دقایق پایانی هم به نام آبی ها رقم خورد. شوت های دور از دروازه و قطع کانال های ارسال تراکتور، اجازه نداد میزبان به توپِ آخر برسد.

همین کنترل بازی شادی ساپینتو را پررنگ تر کرد؛ او که در تمام 90 دقیقه پرانرژی و کنار خط بود، پس از سوت پایان با دستیارانش حلقه زد، به سمت نیمکت دوید و سپس رو به دوربین ها فریاد شادی کشید. او در بنیان دیزل کاملا غیرقابل مهار بود.