یکی از روزهای گرم مرداد سال 1401، جلسه دادگاه که در مجتمع قضایی کرمانشاه تمام شد سرباز، محیط بان را با دست و پای بسته از طبقات، پایین آورد و از در دادگاه خارج کرد تا سوار ماشین زندان شود. دقایقی بعد اما آمبولانس آمد و پیکر آن محیط بان که همه او را با نام برومند نجفی می شناسند با خود برد. محیط بان همانجا و در کمتر از 15 ثانیه با کلاشینکف تیرباران شده بود.

به گزارش اعتماد، برومند را غرق در خون، روی برانکارد خواباندند و وکیل پرونده در تمام آن لحظات صحنه ای را از پنجره دادگاه می دید که هیچ وقت آن را فراموش نمی کند. دست برومند در حالتی بی جان از برانکارد بیرون افتاده بود و انگار شعر فروغ فرخزاد بار دیگر اینطور نوشته شد؛ به مادرم بگویید؛ دیگر تمام شد، همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد، باید برای روزنامه تسلیتی بفرستید.

محیط بانی که چند ماه قبل از حادثه مرداد سال 99 با دست خالی به مبارزه با آتش زاگرس رفته بود، دو سال بعد در بیست و دومین روز مرداد توسط پدر مقتول و همدستانش جلوی مجتمع قضایی کرمانشاه به رگبار بسته شد.

در آغاز راه بررسی این پرونده باید پنج سال به عقب برگردیم؛ 14 مرداد سال 99 زمانی که شیفت برومند در منطقه حفاظت شده بیستون کرمانشاه تمام شده بود و او در خانه در حال استراحت بود. مخبری در همان ساعت ها گزارش یک گروه متخلف شکارچی سوار بر خودروی پراید را به محیط بانی داده بود بنابراین با برومند تماس گرفتند تا همراه چند نفر دیگر به منطقه برود. آن ها به منطقه رفتند و در حالی که دو نفر از آن ها لباس محیط بانی به تن داشتند با خودروی متخلفان مواجه شدند.

متخلفان اما تمایلی به تفتیش ماشین نداشتند بنابراین حرکت کردند و این کار باعث صدمه به مسوول منطقه حفاظت شده بیستون شد. هوا تاریک بود و برومند در آن لحظات تنها قصد داشت با زدن لاستیک عقب پراید، آن ها را متوقف کند اما تیرش به خطا رفت و یوسف فلاحی یکی از سرنشینان خودرو کشته شد.

پس از پروسه چندین ماهه در آبان 1400 حکم اعدام برومند نجفی صادر شد و حدود 6 ماه بعد یعنی اردیبهشت سال 1401 این حکم با پذیرفته شدن درخواست اعاده دادرسی او توسط دیوان عالی کشور، متوقف شد. پدر مقتول اما تحمل توقف حکم را نداشت، او پیش از آن برومند را تهدید به قتل کرده بود، مثلا گفته بود؛ خون ریختید و باید خون بریزیم.

در نهایت، 22 مرداد 1401 نقشه خود را پس از برگزاری جلسه دادگاه رسیدگی به اعاده دادرسی، عملی کرد و برومند را هدف شلیک های مداوم خود قرار داد. پس از آن هم اگر چه هویت قاتل مشخص بود حتی یک روز هم بازداشت نشد تا در نهایت خانواده مقتول، اسفند همان سال به شکل عجیب و مرموزی برگه رضایت قاتل را امضا کردند.

با گذشت دو سال از قتل برومند نجفی و در حالی که محیط زیست کشور از ابتدای سال تا همین حالا با از دست دادن سه محیط بان، ماه های سختی را پشت سر گذاشته است، در گفت وگو با وکیل برومند نجفی به بازخوانی این پرونده مهم پرداخته شده است.

سیده نوشا میرجعفری معتقد است که یکی از مهم ترین خطاها در این پرونده اعلام غیر عمد بودن آن در بررسی های اولیه بود؛ بررسی هایی که بدون استعلام از سازمان مربوطه درباره مکان درگیری، صورت گرفته بود و این مکان را خارج از منطقه حفاظت شده در نظر گرفته بودند در حالی که طبق استعلام های بعدی مشخص شد که محل وقوع حادثه، داخل منطقه حفاظت شده بیستون بوده است.

مجموعه این اتفاقات ضربه بسیار بزرگی به بدنه محیط بانی کشور وارد کرد آن هم با شرایطی که پرونده به اتمام رسید و موضوع در نهایت پیگیری نشد. در تمام آن مدت همه به دنبال قاتل برومند نجفی می گشتند و می گفتند که نتیجه چه می شود اما زمانی که اعلام شد که خانواده رضایت داده اند همه دچار شوک شدند.

البته من می دانستم که ماجرا چیست… بنابراین از بعد اجتماعی ضربه سنگینی بود و مساله طور دیگه ای مطرح شد اینکه ممکن است هر اتفاقی بیفتد و در نهایت تصمیماتی گرفته شود و همه چیز تمام شود.

او می گوید؛ آنچه پرونده برومند نجفی را از ابتدا سخت کرده بود، کیفرخواست نامطلوب بود. چنین کیفرخواستی از ابتدا منجر شد تا خانواده مقتول یوسف فلاحی، قصاص را به قدری حق خود بدانند که حتی شکست پرونده بر اساس شواهد و ادله بعدی هم نتواند آتش آن ها را سرد کند.

مشروح این گفت وگو را در ادامه می خوانید:

شما حدود یک سال و نیم پرونده برومند نجفی، محیط بان کرمانشاهی را در دست داشتید و حتی پس از کشته شدن برومند و اینکه خانواده اش تحت چه شرایطی مجبور به رضایت شدند، پیگیر آن بودید. با توجه به اینکه می دانیم برخی اطلاعات درباره سرگذشت این پرونده و نحوه رضایت گرفتن از این خانواده به دلیل مصلحت اندیشی یا هر چه که قرار است به آن لقب بدهیم امکان بازگویی ندارد، از برخی جزییات مهم پرونده بگویید؟

می توانم بگویم که هیچ مامور مسلحی همراه او نبود ضمن اینکه در این پرونده وضعیت خاصی وجود داشت. خانواده شکارچی یعنی در واقع خانواده فرد اصلی پرونده از خانواده های بانفوذ و قدرتمند در کرمانشاه به شمار می روند. به نظر می رسد این خانواده، از جایگاه و نفوذ قابل توجهی برخوردار است.

در ابتدا چه چیزی باعث شد تا این پرونده را در دست بگیرید؟

پرونده برومند نجفی برای من ابعاد بسیار مختلفی داشت. فارغ از اینکه من وکیل هستم این آدم، آدم بی گناهی بود. چیزی که من را به این سمت سوق داد که شبانه روز کنار این آدم باشم و برای زنده ماندن او بجنگم همین بود که به نظرم این آدم بی گناه بود. چیزی که من از این آدم دیده بودم و می شنیدم این بود که اتفاق مرداد 99 بزرگ ترین اتفاقی بوده است که در طول زندگی او افتاده، اینکه به طور ناخواسته یک نفر را کشته بود و خود نیز هر لحظه در حال مرگ بود و زجر کشید.

بارها و بارها و بارها… در جلسات مختلف دادگاه شاهد بودم که پدر یوسف فلاحی بدترین حرفا را به او نسبت داد اما برومند حتی سرش را بالا نمی آورد. خیلی آدم محجوب و نجیبی بود و این پرونده به خاطر پایان واقعا عجیب آن به شدت پرونده خاصی بود ضمن اینکه من ایمان داشتم که این آدم بی گناه بود و مظلومانه حکم اعدام به او داده بودند و دست آخر هم مظلومانه کشته شد.

به طور کلی چرا به کار بر روی چنین پرونده هایی در حوزه محیط زیست و محیط بان ها تمایل پیدا کردید؟

ماجرا از اینجا آغاز شد که من پیش تر در حوزه محیط زیست فعالیت می کردم، اما تاکنون و تا پیش از آن به خلأ حقوقی مربوط به محیط بانان توجه نکرده بودم. یک روز یکی از دوستان مشترکم، با من تماس گرفت و اطلاع داد که علی اکبر ایمانی یکی از بهترین محیط بانان آن منطقه، مرتکب تیراندازی شده و فردی کشته شده است. او از من خواست فورا به محل بروم.

من به آنجا رفتم و نخستین فردی بودم که توانستم با آن محیط بان، پس از بازداشت، ملاقات و گفت وگو کنم. او به من گفت که در آن روزها بزرگ ترین دلگرمی اش حضور من بوده است، چرا که هیچ کس به او اهمیتی نمی داد و در نهایت قرار بود صرفا یکی از کارشناسان حقوقی سازمان از او دفاع کند. در همان زمان متوجه شدم وضعیت بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که تصور می کردم. سازمان حفاظت محیط زیست کشور در پرونده های مربوط به محیط بانان، وکیل اختصاص نمی دهد و تنها کارشناسان حقوقی خود را معرفی می کند؛ افرادی که نهایت توانایی شان محاسبه خسارت شکار غیرقانونی است، نه دفاع از پرونده های سنگین قتل.

از سوی دیگر، اغلب محیط بانان از خانواده های ضعیف و کم برخوردار هستند و توانایی مالی برای گرفتن وکیل ندارند. حتی در پرونده همان محیط بان که پیشتر از آن نام بردم هم تا روزی که رضایت اولیای دم اخذ شد، هیچ وکیلی برای او تعیین نشد و همان کارشناسان سازمان در پرونده حضور داشتند. پس از بازگشت، به این مساله بیشتر فکر کردم و تصمیم گرفتم موضوع را با سازمان در میان بگذارم.

صادقانه با مسوولان وقت صحبت کردم و گفتم که این خلأ حقوقی وجود دارد و مایل هستم داوطلبانه وکالت پرونده هایی را که محیط بانان کشته می شوند یا در آن متهم به قتل می شوند برعهده بگیرم. پیش از آن تجربه وکالت در پرونده های قتل را داشتم، اما پرونده علی اکبر ایمانی نخستین تجربه من در زمینه محیط بانان بود. در نهایت، با توجه به شرایط وخیم پرونده شلیک چند گلوله، اصابت به سر و خطر جدی صدور حکم اعدام پذیرفتم که وکالت او را برعهده بگیرم. تنها یک ماه تا جلسه دادگاه باقی مانده بود که رسما وکالت گرفتم و پرونده را خواندم و کار را دنبال کردم.

زمانی که این پرونده را بر عهده گرفتید، تصویری که از روند آن داشتید چه بود؟ با توجه به شواهد و اتفاقات، آیا تصور می کردید بتوانید حکم مطلوب را بگیرید؟

پرونده بسیار دشوار بود و روند آن به شکلی نامطلوب پیش رفته بود. کیفرخواست نیز به گونه ای تنظیم شده بود که شرایط را برای دفاع سخت تر می کرد. ابتدا حدود 72 ساعت پرونده را خواندم و نخستین لایحه ای که به دادگاه ارایه دادم، 16 صفحه ایرادات پرونده را شامل می شد. نخستین ایراد این بود که حادثه در محدوده منطقه حفاظت شده رخ داده بود، اما کارشناس پرونده اعلام کرده بود که خارج از محدوده بوده است. این نظریه حتی به طور رسمی ابلاغ نشده بود تا امکان اعتراض به آن فراهم شود. ایرادات فراوان دیگری نیز وجود داشت که شرح همه آن ها نیازمند بررسی جزو به جزو لوایح است.

من کل پرونده را کپی گرفتم و به مدت یک ماه شبانه روز در دفتر کارم مشغول مطالعه و تنظیم دفاعیات بودم؛ حتی شب ها همان جا می خوابیدم تا پرونده را از همه جهات بررسی کنم. فکر می کنم حدود یک سال و نیم قبل پرونده را در دست داشتم. وقتی ایرادات پرونده را دیدم، می دانستم پرونده بسیار سختی است ولی باورم این بود که این آدم بی گناه است. رفتم او را دیدم، با او صحبت کردم و حتی رزومه اش را هم بررسی کردم. دیدم در طول 10 سال خدمت هیچ صدای بلندی از او در نیامده است و هیچ کس هم نگفته است که این آدم خشن است یا رفتار تندی داشته است.

نخستین بار که برومند نجفی را ملاقات کردید، چه صحبت هایی میان شما رد و بدل شد؟ و او چه توضیحی درباره اتفاقات روز حادثه ارایه داد؟

فقط همین را گفت که من از قصد نزدم . می گفت فرمانده ای که کنار دستش بود به او گفته است که لاستیک ماشین را بزند. می گفت: خانم جان، من واقعا اون شب نمی دونستم توی ماشین کیه. فقط تلاش کردم چون تنها آدم مسلح اونجا من بودم، می خواستم لاستیک ماشین رو بزنم. از کجا می دونستم کی توی ماشینه که بخوام عمدا بزنمش؟

شما تصور کنید داخل یک پراید پنج تا مرد قدبلند و درشت هیکل نشسته باشند، ماشین هم کلا در سنگلاخ جاده خاکی به سمت پایین خوابیده بود. فقط می خواست لاستیک ماشین را بزند. دو تا تیر زد، اما یکی از پشت به یکی از سرنشین ها خورد و همان باعث شد که یوسف فلاحی کشته شود.

این افراد شکارچی که همراه مقتول یعنی یوسف فلاحی بودند، قبلا شکار کرده بودند یا تازه قصد داشتند به شکار بروند؟ آیا ادوات جرم همراهشان بود؟

لاشه ای از ماشین آن ها کشف نشد، زیرا ماموران پس از این اتفاق، عملا نتوانستند خودروی آن ها را بررسی کنند. پس از حادثه، افراد حاضر کوله ها و وسایل موجود در خودرو را برداشتند و فرار کردند. در واقع یوسف و یک نفر به عنوان راننده از آن ها همراه او مانده بود. از این طرف هم بقیه یوسف فلاحی را به بیمارستان منتقل می کنند و پس از انتقال، متوجه شدند که فرد موردنظر جان خود را از دست داده است.

همراهان یوسف فلاحی در نهایت دستگیر شدند یا خیر؟

خیر.

مشخص شد که چه کسانی بودند؟ آیا همگی شکارچی بودند؟

همه شکارچی بودند. بزرگ ترین سئوال ما هم این بود که چرا باقی سرنشینان پراید که از اقوام نزدیک یوسف فلاحی بودند وقتی زخمی شد فرار کردند و چه چیزی در دستشان بود که فرار کردند.

در مورد خانواده برومند، مادرشان و اینکه در واقع چطور خانواده ای بودند توضیح بدهید. بعد از رضایت چه شد و الان خانواده در چه حالی هستند؟

در مورد خانواده برومند، به ویژه مادر ایشان، می توان گفت که آن ها با دشواری های بسیاری روبه رو بودند. پس از بازداشت برومند، خانواده مدتی با مشکلات معیشتی مواجه شدند و مستمری ای که انتظار می رفت از طریق سازمان پرداخت شود، به آن ها تعلق نگرفت و حقوق برومند هم بلافاصله قطع شد. این وضعیت فشار مالی زیادی بر خانواده وارد کرد. در این میان، برخی نهادهای مردم نهاد و اشخاص مستقل که با او آشنایی داشتند، به طور داوطلبانه مبلغی را به عنوان مستمری برای خانواده اش واریز می کردند تا بخشی از نیازهای آنان تأمین شود.

با این حال، سازمان مربوطه هیچ گونه حمایت مالی رسمی حتی در حد یک ریال هم از آن ها نداشت. مادر برومند به تنهایی زندگی می کرد؛ او همراه با عروس خود، همسر برومند، در یک خانه سکونت داشت. همچنین یکی از برادران برومند پیگیر جدی امور خانواده بود و ارتباط ها و هماهنگی های اصلی بیشتر از طریق او انجام می شد.

من نیز عمدتا با برادر ایشان در تماس بودم. واقعیت اینکه از وضعیت دقیق محل درآمد خانواده اطلاع روشنی در دست نیست اما مسلم این است که پس از قطع حقوق برومند، خانواده از هرگونه پشتوانه مالی رسمی محروم شدند. خانواده برومند بعد از آن اتفاق (قتل برومند و پروسه ای که منتهی به رضایت خانواده شد) خیلی منزوی شدند و دیگر حتی به سختی جواب می دهند. من خیلی تلاش کردم که آن ها را ببینم و با آن ها صحبت کنم البته برادرش تا مدتی با من تماس می گرفت و پای تلفن گریه می کرد.

اولین کسی هم که روز قتل برومند جلوی دادگاه به آنجا آمد، برادرش بود البته آن موقع برومند را از آنجا برده بودند. من از پنجره طبقات بالای مجتمع قضایی می دیدم که دو زانو جلوی در دادگاه نشست و سرش را روی زمین گذاشت و شروع کرد به فریاد زدن و گریه کردن. مادرش را صدا می زد که مادرم را چه کار کنم؟ بعد از آن هم تا مدتی در تماس بودیم ولی ظاهرا خیلی تحت فشار بودند. به هر حال اراده ما بر این بود که قاتل برومند را دستگیر کنند اما حتی یک روز هم بازداشت نشد.

پرونده برومند نجفی یکی از تلخ ترین پرونده هایی بود که درباره یک محیط بان می توانست وجود داشته باشد. پرونده ای که دو بخش دارد بخش اول ماجرای درگیری، قتل در محدوده حفاظت شده، حکم اعدام و توقف آن و فرصت دوباره برای بررسی پرونده و بخش دوم هم که بعد از قتل عجیب و پر حاشیه برومند نجفی جلوی دادگاه، فرار قاتل و در نهایت اتفاقات متمرکز بر رضایت خانواده برومند بوده است اما از میان این موارد، چه چیزی بیشتر از همه برای شما عجیب و تلخ بود؟

از تلخ ترین جنبه های این دوران آن بود که در دو سال بازداشت موقت برومند، مادرش امکان ملاقات با او را نداشت و طی این مدت نتوانست فرزندش را ببیند. این محرومیت، فشار روحی سنگینی بر مادر وارد کرد و وضعیت خانواده را بیش از پیش دشوار ساخت. تا جایی که اطلاع دارم، کسی در آن دوران دوساله اجازه ورود برای ملاقات حضوری نداشت حتی برادرش را هم راه نمی دادند و تنها امکان تماس تلفنی فراهم بود. به همین دلیل، مادر او به مدت دو سال نتوانست فرزندش را ببیند.

به خاطر دارم که یک روز پیش از جلسه دادگاه، همراه با سرهنگ محبت خانی (فرمانده پیشین یگان حفاظت سازمان حفاظت محیط زیست کشور) به منزل خانواده برومند رفتیم. خانواده ای به غایت مظلوم بودند؛ برومند تازه یک سال از ازدواجش می گذشت و همسری جوان داشت. مادر سالخورده اش که زنی بسیار رنج کشیده و مظلوم بود، مرا در آغوش گرفت و با گریه بسیار از نگرانی هایش گفت. من هم خیلی امیدوار بودم که با توجه به شکسته شدن رأی قبلی، فردای جلسه رسیدگی همه چیز به خوبی پایان خواهد یافت و به او گفتم: مطمئن باشید بار دیگر پسرتان را در آغوش خواهید گرفت. اما متأسفانه فردای آن روز حادثه تلخ رخ داد و برومند به قتل رسید.

در آن دو سالی که برومند نجفی در زندان بازداشت موقت بود آیا درباره مادر یا نامزدش با شما صحبتی کرده بود؟ و چه نگرانی هایی در این باره داشت؟

خیلی بی تاب مادرش بود و می گفت که مدام غصه مادرم را می خورم، مادرم از این غصه می میرد، پیر می شود. می گفت مادرم به قدری گریه کرده که آخر کور می شود. من همیشه به او می گفتم که این روزها تمام می شود و بالاخره بیرون می آیی و مادرت هم این را می داند. خیلی درباره مادرش صحبت می کرد و نگران بود.

فکر می کنید این پرونده از بعد اجتماعی چه تاثیراتی داشت؟

مجموعه این اتفاقات ضربه خیلی بزرگی به بدنه محیط بانی کشور وارد کرد آن هم با شرایطی که پرونده به اتمام رسید و موضوع در نهایت پیگیری نشد. در تمام آن مدت همه به دنبال قاتل برومند نجفی می گشتند و می گفتند که نتیجه چه می شود اما زمانی که اعلام شد که خانواده رضایت داده اند همه دچار شوک شدند. البته من می دانستم که ماجرا چیست… بنابراین از بعد اجتماعی ضربه سنگینی بود و مساله طور دیگه ای مطرح شد اینکه ممکن است هر اتفاقی بیفتد و در نهایت تصمیماتی گرفته شود و همه چیز تمام شود یعنی یک نفر به همین راحتی و با دست و پای بسته و بدون نیروی مسلح کشته شود.

این چیزی است که متاسفانه خیلی ضربه زننده است و یکی از ابعاد پنهانی ماجرا است که شاید هیچ وقت دیده نمی شود بنابراین طرف تهدید می کند، می کشد و همزمان باز هم تهدید می کند چون قومیت های مختلف در ایران شرایط مختلفی دارد اما زمانی این ابعاد تاریک بیشتر از همیشه خود را نشان می دهد و بیرون می افتد که می بینیم ما در این زمینه قانون درستی برای اجرا نداریم.

اگر ما قانون درستی برای اجرا داشتیم تفاسیری که قاضی ها از مسائل داشتند تا این اندازه نمی توانست متفاوت باشد وقتی که من روز اول حقی را به خانواده طرف می دهم و می گویم قتل عمد است. این آدم از همان ابتدا در ذهنش چیزی را پرورش می دهد که دیگر نمی توانید آن را از او بگیرید. مخصوصا در شهرستان های مختلف که شرایط متفاوت تر می شود و این افراد برای خودشان حقی را قائل می شوندکه این دیگرحق من است- من بعد از برومند هم چهار تا پنج پرونده مشابه در شهرهای مختلف داشتم.

ما قانونی نداریم که بخواهیم راجع به این بنده های خدا به آن استناد کنیم و نهایت آن هم می خواهیم سراغ قانون مجازات اسلامی برویم که مال همه است و در این صورت انگار در حال دفاع از یک قاتل هستیم نه دفاع از کسی که طبق وظیفه اش عمل کرده و در آن حین چنین اتفاقی برایش رقم خورده است. من پرونده ای داشتم که ما حتی فیلم داشتیم که ابتدا شکارچی شروع به تیراندازی کرده است اما بازپرس پرونده برای محیط بان، کیفرخواست قتل عمد زده است. چرا؟

مثلا می گویند به خاطر اینکه اگر غیر عمد می زدم پرونده به دادگاه می رفت و در این صورت حداقل به خانواده دیه تعلق بگیرد. یعنی چه؟ اصلا من چنین چیزی را نمی فهمم ولی این اتفاق را با چشم خودم دیدم. مظلومیتی که محیط بان ها در نهان دارند در واقع عدم حمایت است که نه نهاد بالادستی خودشان که سازمان است حامی هستند و در لایه های بعدی و بالاتر هم برای قاضی مهم نیستند. وقتی چنین اتفاقی رخ می دهد اصلا آن محیط بان از سیستم طرد می شود و او را رها می کنند.

در پرونده برومند نجفی از همان زمان مواجهه، دستگیری، حکم اعدام و توقف آن چه اتفاقی باید می افتاد که این سرگذشت برای او رقم نخورد؟

اگر از همان ابتدا دادرسی درستی بود دو سال کینه جمع نمی شد. پدر یوسف فلاحی خود را آماده کرده بود که چهار پایه را از زیر پای برومند نجفی بکشد. من این را در او می دیدم. همیشه هم حرفش این بود مخصوصا وقتی به او می گفتند که رضایت بده، می گفت طناب دار را دور گردن او بندازید من همانجا رضایت می دهم. من همیشه می گفتم این آدمی است که او را می کشد (منتظر اعدام او است) اصلا حرفش را هم نزنید. بارها به ما می گفت چرا اعتراض می کنید؟ دقیقا روزی که این اتفاق افتاد هم قبل از جلسه دادرسی آمد جلوی من و شروع کرد به فریاد زدن سر من. گفت: کار تو بوده، تو کردی تو حکم اعدام را شکستی و معلوم نیست که چه غلطی کردی.

شما را هم تهدید کرد؟

همیشه من را تهدید می کرد و اصلا اون روز هم تا آخر جلسه ایستاد که من را هم بزند چون در واقع من را مقصر می دانست و آن روز که با هم رفتیم بالا شروع کرد فحاشی به من. می دانست بعد از جلسه من و برومند با هم به پایین مجتمع می آییم و از آنجا خارج می شویم منت ها تنها اتفاقی که افتاد این بود که قاضی به من گفت؛ شما بمان برای اینکه می خواست در مورد رضایت صحبت کند و اینکه اگر رضایت دادند شما به جای آن چه کاری می توانید انجام بدهید. یک دقیقه هم نشد که صدای تیر و رگبارآمد. من دیده بودم که پدر مقتول با عجله به پایین رفت و می دانست که سوار ماشین زندان می شود و دیگر نمی تواند منتظر من باشد بنابراین رفت.

خیلی عجیب است که ما همواره در مناسبات قضایی یک جنبه عمومی جرم هم داریم. به هر حال محیط بان مامور دولت است که اینطور به شهادت رسیده است و گویا بعد از رضایت حتی جنبه عمومی جرم هم هیچ موضوعیتی نداشته است مخصوصا که به قول شما این اتفاق، ضربه بزرگی به سازمان محیط زیست و به کل ساز و کار محیط بانی کشور زده است.

اصلا به ما اجازه ندادند نزدیک شویم. شکایت هم نوشته بودم که اصلا قتل را کنار بگذارید اما این تیراندازی به هر حال اخلال در نظم عمومی کشور است چرا که فرد درست مقابل دادگاه کشور چنین اقدامی را انجام داده است اما اجازه این کار داده نشد و گفتند چنین کاری فشار بر خانواده محیط بان را بیشتر خواهد کرد.

روز دادگاه رسیدگی به اعاده دادرسی پرونده و درآخرین لحظات چه چیزهایی را از برومند نجفی و قاتل او مشاهده کردید؟ قاتل در چه حالتی این کار را انجام داد؟

زمانی که قاتل داشت برومند را تیرباران می کرد در حال نظاره او بودم. ببخشید من را. حدود 15 ثانیه به صورت رگبار بود و پشت سر هم تیراندازی می کرد. تیر خوردن برومند را در همان لحظه اول دیدم همین طور مستقیم می زد. برومند افتاد و بعد برانکارد آوردند و من همین طور از پشت پنجره در حال نگاه کردن بودم، وقتی دست برومند از گوشه برانکارد پایین افتاد فهمیدم که دیگر تمام کرده است.