عمادالدین باقی، در روزنامه اعتماد در یادداشتی با عنوان خاوران: چالشی که باید از آن عبور کرد به انتقاد از اقدام معاون شهرداری تهران پرداخته که قرار است قبور منفاقین را پارکینگ کنند.

او در این زمینه نوشت: روز (سه شنبه 28 مرداد1404) معاون شهردار تهران اعلام کرد: قبور منافقین در بهشت زهرا را تبدیل به پارکینگ برای استفاده مردم کردیم. البته در ایران از قدیم معمول بوده که در شهرهایی که توسعه پیدا می کرد گورستان های قدیمی بعد از 50 سال و در جاهایی که سریع تر بود بعد از 30 سال محو و تبدیل به پارک می شد. قبل از انقلاب اسلامی گورستان شهرضا که در کنار امامزاده شاهرضا بود بعد از گذشت 50 سال تبدیل به پارک شد و هنوز همان پارک دایر است و بسیاری نمی دانند گورستان بوده.

در سال های اخیر قانون جدید احیای مقابر بعد از 30 سال و قابلیت استفاده مجدد وجود دارد که به بستگان درجه یک متوفی اجازه می دهد با مراجعه به سازمان بهشت زهرا و انجام مراحل قانونی امواتشان را در همانجا دفن کنند. درباره گورستان اعدام شدگان مذکور گرچه 37سال گذشته، اما هنوز در دل بهشت زهرا که فعال ترین گورستان تهران است، قرار دارد از این رو این عمل بیشتر جنبه سیاسی داشته و باید از منظر سیاسی، شرعی و حقوقی مورد بحث قرار گیرد به ویژه که هنوز بازماندگانی از آن ها مراجعه می کنند.

اما در مورد خاوران بازماندگان آن ها هر سال به خاوران رفتند تا برای فرزندان خویش سوگواری کنند، اما نمی دانستند بر سر کدام قبر باید به سوگ نشست. گاهی هم از ورود آن ها ممانعت یا حتی بازداشت شدند. افزون بر این در طول 37 سال گذشته بارها مسائل رخ داده مانند خاکبرداری یا کاشت درخت یا ساماندهی گورستان و غیره به رسانه ها کشیده شده و از سوی نهادهای حقوق بشری بیانیه هایی صادر شده و گرهی که می شد با دست بازکرد را با دندان باز کرده اند.

جنگ 12 روزه اخیر در پی حمله جنایتکارانه اسراییل و امریکا به ایران مانند آزمونی بود که بسیاری از خطوط و مرزها را روشن کرد. در زمانی که معتقد بودیم در برابر تجاوز دشمن خارجی باید اختلافات را کنار گذاشت و در برابر دشمن متجاوز متحد شد، چهره های زیادی از منتقدین یا حتی اپوزیسیون با چنین دیدگاهی همراه بودند، اما نامنتظره ترین آن ها بیانیه مادران خاوران بود که این عنوان برای دستگاه های سیاسی و امنیتی شناخته شده بود و دقیقا می دانستند آن ها چه کسانی هستند. آن هایی که بیش از سه دهه است غم بزرگی را به دوش می کشند و نکته بسیار قابل توجه اینکه برخلاف برخی مواضع دوپهلویی که ضمن محکوم کردن تجاوز امریکا و اسراییل، ناسزایی را هم متوجه حکومت می کردند، اما مادران خاوران به رغم زخم و اندوهی که داشتند از این شیوه دوپهلو هم پرهیز کرده و فقط تجاوز را قاطعانه محکوم کردند.

بیانیه این خانواده ها در هیچ یک از رسانه های فارسی زبان برون مرزی که در خدمت مهاجمان قرار گرفته بود، انعکاس پیدا نکرد. این در حالی بود که بعضی از این رسانه ها که بلندگوی قدرت های متجاوز بودند موضع گیری های به مراتب کم اهمیت تر، اما همسو با جنگ طلبان و متجاوزان را بزرگنمایی می کردند. رسانه های داخلی و حکومتی هم یا به خاطر رعایت حساسیت های سیاسی و تقیه یا به تصور اینکه به این جمع نباید رسمیت ببخشند هیچ اعتنایی نکردند.

در نتیجه نه تنها بیانیه مادران خاوران بایکوت شد حتی در فضای مجازی از سوی لشکر سایبری اپوزیسیون وابسته به اسراییل بدون توجه به اینکه این خانواده ها در طول این سالیان، رنج های بزرگی را تحمل کرده اند مورد حمله و دشنام فراوان قرار گرفتند و حتی متهم به ماله کشی برای جمهوری اسلامی شدند.

با توجه به اینکه بسیاری از مسوولان کشور گفته اند نسبت به کسانی که در جریان تجاوز از ایران دفاع کرده اند، نگاه متفاوتی دارند و با توجه به اینکه خانواده های بازماندگان خاوران از آزمون ملی سربلند بیرون آمده اند، وقت آن است که به خواسته طبیعی، انسانی، عاطفی و قدیمی این خانواده ها رسیدگی شود. بازگشایی درب خاوران برای حضور این خانواده ها بر مزار عزیزانشان کمترین حق و انتظاری است که باید برآورده شود. نه قرار است حکومتی سرنگون شود و نه آشوبی صورت گیرد و این حق خانواده هاست که پس از 37 سال اجازه حضور آزادانه بر مزار عزیزان مفقودالجسدشان داشته باشند.

وقت آن است که مستان طرب از سر گیرند . این یکی از چالش هایی است که بالاخره باید از آن عبور کرد و اجازه نداد که هزینه های ضد ملی آن بیشتر به مردم و کشور تحمیل شود و کاسبان حقوق بشر بتوانند از آن سوء استفاده کنند.

با توجه به اینکه آنچه به ایران در برابر تجاوز مصونیت می دهد و خطر خارجی را دفع می کند، قدرت بازدارندگی است و قدرت نرم به مراتب موثرتر از قدرت سخت است و اگر قدرت سخت بسیار پرهزینه است، اما بازسازی قدرت نرم هیچ هزینه ای ندارد و در تولید سرمایه اجتماعی با کمترین هزینه بیشترین منافع ایجاد می شود، برآورده کردن این خواسته خانواده خاوران بدون شک گامی در جهت تقویت همدلی و جبران دردها و رنج های کهنه و به سود ایران است.