دیه گو سیمئونه، سرمربی اتلتیکو، تأکید کرده بود که تیم باید برای همگام شدن با پیشرفت باشگاه، یک پله بالاتر برود. اما در دو هفته ابتدایی لالیگا، دو گام و دو لغزش برای تیمی که با سرمایه گذاری های کلان و بازسازی ترکیب در دو فصل اخیر، انتظارات از آن بالا رفته، شروعی نگران کننده از نظر نتیجه است، هرچند از نظر بازی چندان بد نبوده است.

با توجه به کیفیت و نام های بزرگ بازیکنان اتلتیکو، این تیم باید بیش از یک امتیاز از شش امتیاز ممکن کسب می کرد. اما در رقابتی مانند لالیگا، جایی که رقبای بزرگی چون بارسلونا و رئال مادرید به ندرت امتیاز از دست می دهند، این شروع برای اتلتیکو نگران کننده است. با گذشت زمان و هماهنگی بازیکنان جدید، تیم بهبود خواهد یافت، اما فوریت نتایج با صبر سازگار نیست و در فوتبال، زمان منتظر کسی نمی ماند.

الچه تحت هدایت ادر سارابیا سعی داشت با مالکیت توپ و پاس کاری های طولانی بازی را کنترل کند. دروازه بان الچه، دیتورو، گاهی تا 30 متری دروازه اش پیش می آمد تا در شروع بازی سازی مشارکت کند.

الچه ترکیبی از بازی کوتاه و پاس های بلند را به کار برد که با قد و قامت بازیکنانی چون آلوارو رودریگز و رافا میر، موقعیت های ثانویه خلق می کرد. این رویکرد مقابل تیمی مثل اتلتیکو که از اشتباهات حریفان بهره می برد، ریسک بالایی داشت.

با این حال، گل اتلتیکو از یک حرکت ساده نتیجه گرفت: پاس 30 متری هانکو به سورلوت که با حرکتی هوشمندانه، توپ را از بالای دیتورو عبور داد و گل زیبایی به ثمر رساند.

اتلتیکو کنترل بازی را در دست داشت و به نظر می رسید الچه، تیمی تازه صعود کرده، در متروپولیتانو تحت فشار قرار گیرد. الچه در 57 سال اخیر در خانه اتلتیکو امتیازی نگرفته بود. اما در یک ضدحمله سریع، والرا با پاس به آلوارو رودریگز و سپس رافا میر، بازی را به تساوی کشاند.

در نیمه دوم، الچه عقب نشینی کرد و اتلتیکو به سختی موقعیت خلق می کرد. تعویض های سیمئونه، از جمله ورود گریزمان و گالاگر، تأثیر چندانی نداشت. در دقایق پایانی، اتلتیکو با شوت های از راه دور گریزمان و راسپادوری و یک پنالتی مشکوک روی گالاگر که داور رد کرد، به نتیجه نرسید. تساوی 1-1، شروعی ناامیدکننده برای اتلتیکو بود.