رنگ بیکر میلر صورتی که با کد P-618 شناخته می شود، طبق تحقیقات علمی می تواند میزان پرخاشگری را کاهش دهد و احساس آرامش ایجاد کند.

به گزارش روزیاتو، از رنگ های گرم که باعث بهبود خلق وخو می شوند تا رنگ قرمز که می تواند خشم را برانگیزد، دانشمندان ثابت کرده اند که رنگ ها تأثیر زیادی بر احساسات ما دارند.

با این حال، میان همه رنگ ها یک رنگ بیش از بقیه خاصیت آرامش بخشی دارد.

در یکی از ویدیوهای منتشرشده در تیک تاک، دین جکسون، زیست شناس و مجری بی بی سی، توضیح داده که طیف روشن و خاصی از رنگ صورتی اثرات غیرمنتظره ای بر ذهن و بدن دارد.

رنگ بیکر میلر صورتی که با کد P-618 شناخته می شود، طبق تحقیقات علمی می تواند میزان پرخاشگری را کاهش دهد و احساس آرامش ایجاد کند.

این رنگ برای نخستین بار در سال 1979 توسط روان شناسی به نام الکساندر شوس معرفی شد. او اعلام کرد که این رنگ حاصل ترکیب رنگ قرمز نیمه براق برای قاب ها و رنگ سفید لاتکس داخلی است و مانند یک بی حس کننده بدون دارو عمل می کند.

همین ویژگی ها موجب شد که رنگ بیکر میلر صورتی در مکان هایی مانند اتاق های انتظار بیمارستان ها و همچنین سلول های زندان استفاده شود، تا جایی که لقب صورتی مست ها یا Drunk-Tank Pink به آن داده شد.

دین جکسون در توضیح اثرات آن گفت که این رنگ بسیار آرام بخش است، ضربان قلب را پایین می آورد، تنفس را آهسته تر می کند و حتی در برخی افراد موجب کاهش اشت ها می شود.

الکساندر شوس از اواخر دهه 1960 آزمایش هایی را آغاز کرد تا ببیند ادراک رنگ چه اثری بر زیست شناسی انسان دارد. او بر این باور بود که نگاه کردن به طیف های خاص نه تنها بر روان اثر می گذارد، بلکه می تواند حالت های فیزیولوژیکی بدن را نیز تغییر دهد.

برای بررسی این فرضیه، او 153 مرد را به کار گرفت و از آن ها خواست هنگام نگاه کردن به مقواهایی با رنگ های مختلف بازوی خود را بالا بیاورند در حالی که پژوهشگران بازوی آن ها را مهار می کردند. سپس، او و همکارانش نیروی دست گروهی دیگر از مردان را هنگام تماشای رنگ های گوناگون اندازه گیری کردند.

نتیجه این بود که نگاه کردن به رنگ بیکر میلر صورتی به شکل قابل توجهی توان جسمانی مردان را کاهش می داد.

دو مدیر یک مرکز اصلاحی وابسته به نیروی دریایی در سیاتل آمریکا به نام های جین بیکر و ران میلر، که رنگ نیز به نام آن ها ثبت شد، از این نتایج آن قدر شگفت زده شدند که بخش هایی از زندان خود را صورتی کردند.

شوس گزارش داد که پس از 223 روز استفاده مداوم از این رنگ، هیچ رفتاری غیرقابل پیش بینی یا خصمانه در سلول های صورتی مشاهده نشد.

دین جکسون نیز تأکید کرد که در اواخر دهه 1970 شوس نشان داد رنگ آمیزی سلول های زندان با بیکر میلر صورتی پرخاشگری زندانیان را تا حد زیادی کاهش می دهد.

پس از انتشار این نتایج، بسیاری از مؤسسات دیگر نیز تلاش کردند از اثرات آرام بخش بیکر میلر صورتی بهره ببرند.

امروزه هم این رنگ در برخی زندان ها استفاده می شود، به ویژه در سوییس که یک پنجم زندان ها و پاسگاه های پلیس آن دارای سلولی به این رنگ هستند.

در آمریکا نیز جو آرپایو، کلانتر شهرستان مریکوپا، زندانیان بازداشتگاه موسوم به اردوگاه کار اجباری خود را مجبور می کرد جوراب و لباس زیر صورتی بپوشند.

دین جکسون اشاره کرده که حتی برخی باشگاه های فوتبال حرفه ای هم رختکن تیم میهمان را با رنگ بیکر میلر صورتی رنگ آمیزی کرده اند تا انگیزه پیروزی حریفان کاهش یابد و میزبان برتری روانی پیدا کند.

به عنوان نمونه، باشگاه نوریچ سیتی رختکن تیم میهمان در ورزشگاه کارو رود را به رنگی موسوم به صورتی پررنگ تغییر داد تا باور کند این کار سطح تستوسترون بازیکنان حریف را پایین می آورد.

این اقدام پس از الگوبرداری از دانشگاه ایالتی آیووا بود که در آن سرمربی رختکن تیم مهمان را به طور کامل صورتی رنگ آمیزی کرده بود، حتی دستشویی ها و روشویی ها.

این مسئله در سال 1990 باعث شد که کنفرانس ورزشی غربی قانونی وضع کند که بر اساس آن رختکن های تیم میزبان و میهمان باید به رنگ یکسان باشند.

با وجود همه این ها، پژوهشگران در سال 1988 در شرایط آزمایشگاهی مشابه نتوانستند نتایج شوس را بازتولید کنند و این موضوع نشان می داد که احتمالاً ارتباط واقعی میان رنگ صورتی و رفتار وجود ندارد.

تحقیقات بعدی هم نشان دادند که قرار گرفتن در معرض رنگ صورتی هیچ اثر فیزیولوژیکی بر فشار خون یا سطح هورمون ها ندارد، برخلاف ادعای شوس.

در سال 2014 نیز الیور گنشاو، روان شناس آلمانی، با استفاده از روش های مدرن تحقیقاتی آزمایشی انجام داد تا یافته های شوس را بررسی کند. او 59 زندانی در سوییس را انتخاب کرد که نیمی در سلول های صورتی و نیمی دیگر در سلول های خاکستری یا سفید نگهداری شدند.

پس از سه روز، پژوهشگران هیچ شواهدی مبنی بر کاهش پرخاشگری در زندانیان سلول های صورتی پیدا نکردند. آن ها در گزارش خود نوشتند تنها اثر روان شناختی احتمالی این رنگ اثرات منفی است.

در مقاله ای که در مجله روان شناسی، جرم و قانون منتشر شد، محققان تأکید کردند که رنگ صورتی عمدتاً با دختران و زنان مرتبط است و بیشتر توسط آن ها ترجیح داده می شود تا مردان. به همین دلیل، قرار گرفتن در سلول بازداشت صورتی می تواند احساس مردانگی زندانیان را تضعیف کرده و یا باعث تحقیر آن ها شود.