احمد شاملو با سینما رابطه ای دوگانه داشت. علاقه شخصی او به سینمایی جدی و شاعرانه بود، اما هنگامی که خود وارد عرصه سینما شد، به پیروی از جریان مسلط "فیلم فارسی" به بازتولید ساختارها و الگوهای سینمای بازاری پرداخت.

به گزارش عصر ایران؛ زمانی که احمد شاملو به خاطر "غم نان" به عرصه سینما روی آورد، در ایران به تقلید از سینمای وارداتی، به ویژه فیلم های هندی و مصری که در ایران خریدار داشتند، کمدی های سبک و ملودرام های سطحی تولید می شد.

سینمای ایران تا پیش از سال 1348، جز چند استثنا، انبانی از فیلم های بازاری بود که جز لایه های عوام و کم آگاه جامعه مشتری دیگری نداشتند. در سال هایی که تلویزیون هنوز همگانی نبود، سینما تنها تفریح و سرگرمی مردم شهرنشین بود، اما افراد روشنفکر و تحصیل کرده بیشتر به تماشای فیلم های خارجی، بیشتر آمریکایی و فرانسوی، می رفتند و کاری به کار سینمای بومی نداشتند. نخستین تجربه احمد شاملو در سینما به سال 1338 بر می گردد.

او در این سال به سفارش شرکت "ایتال کونسولت" فیلمی مستند درباره شرایط اقلیمی سیستان و بلوچستان تهیه کرد. این تجربه باعث شد که او به فیلم و سینما کشیده شود. با استخدام در "اداره سمعی و بصری وزارت کشاورزی" شاملو مدیریت واحدی را به دست گرفت که وظیفه آن تولید و نمایش فیلم های آموزشی برای روستاییان بود. گفته اند که در این پروژه شاعری دیگر یعنی سهراب سپهری نیز با شاملو همکار بود.

از همین دوران آشنایی شاملو با فضای صنعت سینمای حرفه ای شروع می شود. شاملو طی هشت سال "فعالیت سینمایی" بیش از 12 فیلمنامه ی مستقل برای فیلم های تجارتی نوشت یا در نگارش و تکمیل برخی از فیلم نامه ها با فیلمسازان گوناگون همکاری کرد. روشن است که او درباره ارزش هنری این فعالیت هیچ توهمی نداشت، و به همین خاطر همواره اصرار داشت که نام او در تیتراژ فیلم ها ذکر نشود.

نخستین سناریویی که احمد شاملو برای سینمای ایران نوشت "اول هیکل" نام داشت که در سال 1339 به کارگردانی سیامک یاسمی و بازیگری ناصر ملک مطیعی به فیلم در آمد. این فیلم که به تقلید از فیلمی مصری ساخته شده بود، فروش نسبتا خوبی داشت و تجربه ای مثبت برای شاملو به حساب آمد.

شاملو در سال 1342 فیلمنامه "مردها و جاده ها" را نوشت که توسط ناصر ملک مطیعی، بازیگر پرآوازه آن سالها کارگردانی شد. منتقدان از ارزش های نسبی این فیلم سخن گفته اند. در عنوان بندی این فیلم نامی از شاملو دیده نمی شود.

در همان سال 1342 شاملو، با اقتباس از داستانی نوشته ی جیمز هادلی چیز فیلمنامه ی "تار عنکبوت" را نوشت که مهدی میرصمد زاده آن را کارگردانی کرد. در این فیلم ایرج قادری و هوشنگ کاووسی (منتقد و فیلمساز نامی و دوست شاملو) بازی داشتند.

فیلم "دختر کوهستان" که با بازی و کارگردانی محمد علی جعفری در سال 1342 ساخته شد نیز بر پایه فیلمنامه ای از شاملو تولید شد. برای فیلم دیگری محصول همان سال به نام "نیرنگ دختران" شاملو با اقتباس از یک فیلم ایتالیایی فیلمنامه ای نوشت که سعید نیوندی آن را کارگردانی کرد. شاملو در مصاحبه ای گفته است که برای نوشتن این فیلم ها زحمت چندانی نمی کشید و می توانست ظرف چند روز فیلمنامه ای کامل بنویسد.

در سال 1343 شاملو فیلمنامه ی "ترانه های روستایی" را نوشت، که صابر رهبر آن را کارگردانی کرد. در این فیلم نامی ترین ستاره ایران یعنی محمدعلی فردین بازی داشت، اما فیلم فروش قابل توجهی نداشت.

سناریوی فیلم دیگری به نام "بن بست" ساخته ی مهدی میرصمدزاده که در سال 1344 به نمایش در آمد از شاملو بود. در همین سال فیلم "فرار از حقیقت" به کارگردانی ناصر ملک مطیعی ساخته شد که سناریوی آن را احمد شاملو نوشته بود. در این فیلم شاملو خود نقشی نیز ایفا کرده است.

در سال 1344 احمد شاملو یکی از فیلمنامه های خود به نام "داغ ننگ" را کارگردانی کرد که نه ارزش هنری داشت و نه سرگرم کننده بود. شاملو گناه این شکست را به گردن تهیه کننده ی فیلم انداخت و گفت: تهیه کننده هرچه توانست در جریان کار، صحنه های موردپسندش را به فیلم اضافه کرد، و کار به جایی کشید که من تنها آوانسی که می خواستم حذف نامم بود که البته با آن هم موافقت نشد...

در سال 1345 "گنج قارون" به روی پرده آمد به کارگردانی سیامک یاسمی. این فیلم که جمعیتی بیشمار را به سالن های سینما کشاند و رکورد فروش فیلم های سال را شکست شاید مشهور ترین اثر موسوم به فیلم فارسی در تاریخ سینمای ایران باشد. سناریوی این فیلم را نیز به احمد شاملو نسبت داده اند، اما این موضوع محل تردید است و حقیقتا هیچگاه مشخص نشد احمد شاملو این فیلمنامه را نوشته است یا خیر.