عبدالجواد موسوی در هم میهن نوشت: بارها گفته ام و باردِگر می گویم که این منطق حسین شریعتمداری را از بیخ و بُن قبول ندارم که می گوید، چون موضع کسانی با آمریکایی ها و صهیونیست ها یکی است، پس نتیجه می گیریم آن ها هم آمریکایی یا صهیونیستند. درست مثل آن منطق می ماند که: سگ دندان دارد، انسان هم دندان دارد؛ پس انسان همان سگ است. در خباثت و دنائت نتانیاهو اگر کسی شک داشته باشد باید به خیلی از چیزهایش شک کرد، اما اگر نتانیاهو ما را بابت اینکه به زیرساخت هایمان بی اعتنا بوده ایم تمسخر کرد، نباید او را چندان شماتت کرد.

او دشمن است و از دشمن انتظاری جز این نمی رود: چه جای شکوه که دشمن ادب نگاه ندارد. ما هم اگر به جای او بودیم حتماً و قطعاً چنین می کردیم. البته که باید عصبانی شویم اما بیشتر از دست خودمان که چرا کاری کردیم که فرومایه ای چون او بتواند بر ما تَسَخّر زند. اگر هم کسی در داخل به جای رجز خواندن و شعارهای بیهوده سردادن از بی آبی و بی برقی سخن گفت، نباید او را به دلیل شباهت سخنانش با سخنان آن ام الخبائث، همدست نتانیاهو خطاب کنیم.

این بدیهیات را که با همه بدیهی بودن اش از درک و فهم بسیاری از اهل سیاست خارج است، گفتم تا بگویم: با اینکه با منطق برادر شریعتمداری از اصل و اساس مخالفم اما وقتی شباهت مواضع و سخنان بعضی از مدعیان انقلابی گری با براندازانِ صهیونیست پرست از شمار و عدد خارج می شود، باید اندکی تأمل کرد.

در سال های اخیر هرگاه صهیونیست ها مسرور بوده اند این دوستان هم در این جا به دست افشانی و پایکوبی برخاسته اند و هرگاه آنان محزون شده اند، این دوستان هم دودستی توی فرق مبارک شان کوبیده اند. چرا؟ یکی، دو بارش می تواند اتفاقی باشد حتی 10 بار و 20بارش.

اما وقتی کار به همخوانی و همپوشانی می رسد، ساده لوح ترین آدم ها هم شک برشان می دارد که نکند کاسه ای زیر نیم کاسه است. آخرین نمونه اش: همین خبر کنسرت همایون شجریان در میدان آزادی. همنوایی صهیونیست پرستان و خودارزشی پنداران در اعتراض به این موضوع به کنار؛ نکته جالب توجه تر این که: این جماعت به ظاهر مخالف با یکدیگر چنان در فرم و محتوا به یگانگی رسیده اند که اگر اسامی شان را از بالای متن های اعتراضی شان پاک کنی، شاید نتوانی تمیز دهی کدام شان خودارزشی پندار است و کدامین شان براندازِ دوآتشه حامیِ حمله اسراییل به ایران. همه آن ها خودشان را پشتِ شعارِ خوش آب و رنگِ معیشت مردم پنهان کرده اند.

توقع هم دارند ما باورکنیم همان هایی که روزهای موشک بارانِ تهران با آهنگِ می خوام برم به تهرون در فرنگ، قِر می دادند نگران معیشت مردم این دیارند. یا از آن ها بامزه تر، این جماعت مدعی انقلابی گری که هروقت قافیه تنگ می آید، می گویند: مگر ما به خاطر آب و نان انقلاب کردیم؟ ما می خواستیم ارزش های دینی و معنوی را در جامعه محقق کنیم .

همین ها دور برداشته اند که: مردم گرسنه اند و آب و برق ندارند و شماها به فکر کنسرتید؟ آی جماعت! حواستان باشد که این مرفهان بی درد می خواهند حواس شما را از مصیبت های اصلی پرت کنند. اصلاً مگر چندنفر خواهان رفتن به کنسرتند؟ حالا اگر کسی بردارد و فی المثل همین وضعیتی را که این جماعت خودارزشی پندار از مردم ارائه می دهند، یعنی مردمی که گرسنه، تشنه، بی کار، خسته و به ستوه آمده اند و نای کنسرتِ رایگان رفتن را هم ندارند به تصویر بکشد؛ می شود: سیاه نما! می شود: غرب گدا. می شود: وطن فروش.

من حقیقتاً نمی دانم پشت این کنسرتی که بعضی از منتقدان می گویند همچین رایگان هم نیست، چه داستان هایی وجود دارد اما بر دل و دست و دیده هرآن کسی که بتواند در این روزگار، دلی را خوش کند و مردم را گردهم آورد تا دقایقی را فارغ از غوغای پلشت اینترنشنال و عربده های چندش آورِ زمره عبوس زهد کنار هم بگذرانند، بوسه می زنم. و چه خوب که این گردهم آیی بهانه اش موسیقی باشد.

و چه خوب تر که این موسیقی، نه موسیقی موردعلاقه دشمنان رسمی این آب و خاک باشد و نه موسیقی موردعلاقه دشمنان غیررسمی این آب و خاک. فقط امیدوارم اگر این کنسرت برگزار شد همه هم وطنان حاضر در آن کنسرت، از بلایای طبیعی و غیرطبیعی در امان بمانند. به ویژه از توطئه ها و دسیسه چینی های کسانی که به نام حمایت از مردم حاضرند هر بلایی سر این مردم بیاورند. و کلام آخر این که: هرکسی می خواهد من و تو، ما نشویم، خانه اش ویران باد! ایدون باد!