سید محمد مهدی هاشمی در خراسان نوشت: ​​​​​​​حسن روحانی رییس جمهور سابق کشورمان در اظهاراتی که به تازگی در کانال تلگرامی خود منتشر کرد، در شرایطی پیشنهاد واگذاری تعدادی کانال تلویزیونی به بخش خصوصی را داده است که پیش از این در سخنانی در آذر 1402 مدعی شده بود که تلویزیون به روز سیاه افتاده و اتفاقا هیچ جایگاهی بین مردم ندارد.

این اظهارات را از دو منظر می توان مورد بررسی قرار داد:

اول این که هدف رییس دولت های یازدهم و دوازدهم از ایراد این سخنان صرفا برانگیختن عکس العمل از جانب جریانی باشد که عمده پست های مدیریتی در صداوسیما در اشغال خود دارد. هر چند همواره از سمت این جریان و صداوسیما هم اخیرا صحبت هایی در حمله به روحانی اتفاق افتاده اما ورود دوباره به وادی کل کل های بی مورد سیاسی آن هم در شرایط خطیر امروز کشور از طرف هر کدام از این جریانات باشد صرفا بازی در پازل دشمنی است که اتفاقا در صدد ایجاد تفرقه در میان نیروهای سیاسی کشور است.

دومین موردی که می توان درباره اظهارات روحانی به آن اشاره کرد اتفاقا تناقضی است که در صحبت های خود او وجود دارد. حرف های روحانی در آذر 1402 گرچه همان زمان هم در وادی پاسخ به برخی اظهارات در صداوسیما نسبت به او مطرح شده بود ولی تا حدودی قابل قبول است.

واقعیت امر این است که در سال های اخیر و با توجه به فراگیری و سرعت بالای انتشار خبر در فضای مجازی مردم عمده اخبار و مسائل را از فضای مجازی پیگیری می کنند و به صورت میانگین تمامی شبکه هالی تلویزیونی در تمام دنیا از این مسئله متضرر شده و جایگاه قبلی خود را از دست داده اند.

البته که درباره صداوسیما حتما بخشی از این مسئله متاثر از کاهش کیفی تولیدات صداوسیما در سال های اخیر است، اما واقعیت امر این است که در جهان امروز نقش رسانه های تولیدشده توسط کاربران (User Generated Content Platforms) در پلتفرم هایی مثل یوتیوب و اینستاگرام بسیار اثرگذارتر از رسانه های جمعی (Mass Media) سابق مثل رادیو و تلویزیون است و اقبال مردم به بلاگرها در حوزه های مختلف و محتواهای تولیدی در یوتیوب، اینستاگرام، تیک تاک و البته اقبال شدید نسل های جدید به پادکست خود موید همین موضوع است.

بدیهی است که اگر اظهارات روحانی را از این دریچه دوم بنگریم اتفاقا بار دیگر تاییدی برعدم شناخت و درک و به روز او از مسائل جاری است؛ مسئله ای که مسبوق به سابقه هم هست و همین عدم شناخت درست از نظم جدید نظام بین الملل و شناخت مذاکره به عنوان هدف و نه به عنوان ابزاری در جهت تامین منافع ملی موجب مسلح شدن دشمنان به ماشه ای شده که امروز بعد از 10 سال بلای جان منافع کشورمان شده است.