هر خبر مرتبط با عملیات طولانی بازسازی آزادی، با شدت زیاد وایرال می شود و مردم دست به مقایسه های ناامیدکننده می زنند. شاید یکی از تکراری ترین قیاس ها در این مورد، توجه به این نکته باشد که صفر تا صد ورزشگاه خانگی مدرن الهلال به اسم کینگ آره نا ظرف سه ماه ساخته شده، اما تعمیرات آزادی بعد از حدود دو سال به پایان نرسیده و این غم انگیز است.

شاید در این مورد این توجیه مطرح شود که بالاخره سعودی ها پول زیادی خرج می کنند و احداث سریع السیر این ورزشگاه جدید هم در راستای جاه طلبی های مسوولان همین کشور است. موارد و مثال های دیگر را چگونه می توان تحلیل کرد؟ همین دیروز رسانه ها فهرست بلند بالا و طعنه آمیزی از استادیوم هایی را منتشر کرده بودند که در سراسر جهان احداث یا بازسازی آنها تقریبا همزمان با تعمیر ورزشگاه آزادی شروع شد و حالا تمامی آنها به بهره برداری رسیده اند.

یکی از برجسته ترین نمونه ها، ورزشگاه شاهزاده مولا عبدالله شهر رباط مراکش است. بازسازی این استادیوم تقریبا از دو سال پیش شروع شد و با افزایش ظرفیت به 70 هزار نفر، از همین هفته به چرخه بازگشت. جمعه شب تیم ملی مراکش با برتری پنج بر صفر برابر نیجر در همین ورزشگاه، به عنوان نخستین تیم از قاره آفریقا راهی مرحله نهایی جام جهانی 2026 شد.

به هر حال مردم این چیزها را می بینند و با شرایط خودمان مقایسه می کنند. با هیچ متر و معیاری قابل هضم نیست که مراکشی ها بتوانند کل یک بنا را بازسازی کنند و تازه افزایش گنجایش هم داشته باشند، اما تعمیرات مبهم و مجهول آزادی همچنان کش پیدا کند. بخش بزرگی از افکار عمومی امروز حتی به طور دقیق نمی داند در این ورزشگاه چه اتفاقی دارد رخ می دهد و بهسازی مربوط به کدام بخش هاست.

فراموش نکنیم هزینه کلان این تعمیرات از جیب همین مردم پرداخت می شود و کمترین حق آنهاست که به صورت زنده و لحظه ای در جریان آخرین تحولات باشند. در آخرین گمانه زنی ها، بودجه بازسازی آزادی حدود دو هزار میلیارد تومان تخمین زده شده که اصلا عدد کوچکی نیست. دردناک تر این که طی این سال ها هر بار آزادی تعمیر شده، در نهایت از گنجایش آن هم کاسته شده و استادیومی که روزی صد تا صدوبیست هزار نفر را در خود جا می داد، حالا به یک استادیوم هفتاد و چند هزار نفری تبدیل شده.

سرانجام این که مساله ورزشگاه آزادی اهمیت زیادی دارد، چون این استادیوم به نوعی نماد ورزش ایران به شمار می رود. از سوی دیگر سرعت و کیفیت بازسازی این ورزشگاه هم سنجه ای محکم برای نمره دادن به کل مدیریت ورزشی کشور تلقی خواهد شد. وقتی روند آماده سازی مشهورترین و ملی ترین سازه این حوزه تا این حد کند و بلاتکلیف پیش می رود، وای به حال سایر پرونده ها. ضمنا هر هفته خانه به دوشی پرسپولیس و استقلال به عنوان محبوب ترین تیم های ایران، به طور مستمر داستان آزادی را داغ نگه می دارد.

با این حال به نظر می رسد آقایان به جای گوش سپردن به انتقادات و تسریع این پروژه ملی، تصمیم به برخورد با منتقدان گرفته اند؛ طوری که شنیده می شود یکی از دلایل محرومیت شش ماهه افشین پیروانی، سرپرست پرسپولیس، انتقادهای او از طولانی شدن زمان تعمیرات آزادی و سرگردانی سرخپوشان بوده. آیا واقعا این برخوردها به فوتبال ایران کمک می کند؟!