بیش از 500 نفر از اهالی شهرک آپادانا از شهرداری منطقه پنج تهران به دلیل تصرف مشاعات شان شکایت کردند که درحال حاضر در مرحله تجدید نظرخواهی است. شکایت آن ها برای رفع تصرف عدوانی سرای محله از مشاعات شهرک است. آن ها همچنین درخواست کرده اند، زمین فوتبال که درحال حاضر از سوی شهرداری به پیمانکار اجاره داده شده، به تملک مالکان برگردد؛ محوطه ای که از سوی سرای محله حصارکشی شده نزدیک به سه هزار متر است که یک استخر در میان آن قرار گرفته است. میان سرای محله، استخر و مسجد، یک میدانگاه وجود دارد و اهالی شهرک آپادانا می گویند، شهرداری می خواهد ب مرور این سه محوطه را به هم متصل کند: درحالی که تمام هزینه های آن ها را مردم می دهند و عایدی برایشان ندارد.

به گزارش هم میهن، با وجود تماس های مکرر مسئولان شهرداری پاسخی به این روزنامه ندادند. مسئله ساکنان شهرک تنها به سرای محله و تصرف عدوانی زمین مشاعات محدود نمی شود. آن ها خبر از ساخت وساز جدیدی در محوطه مسجد شهرک می دهند که قرار است به یک سالن مراسم ترحیم بدل شود و درنتیجه آن محیط خصوصی شهرک، محل تردد بسیاری از افراد غیرساکن می شود که نظم و آسایش زندگی ساکنان یک شهرک خصوصی را مختل می کند.

در این سال ها دو مدرسه هم در محوطه شهرک ساخته شدند که برای ساکنان نیست و دانش آموزانش را از خارج شهرک ثبت نام می کند. حالا در گام اول، آنچه ساکنان شهرک آپادانا از شورای مرکزی می خواهند این است که باتوجه به اینکه استخر در سند مالکیت همه ساکنان است، شورای مرکزی در نامه ای به شهرداری به آن ها اعلام کنند که نتوانستند برای ایجاد تغییرات در هیچ مجمعی، موافقت ساکنان را کسب کنند و درنتیجه شهرداری نباید هیچ کاری به آن محوطه داشته باشد.

در متن شکواییه آن ها نوشته شده: ملک موضوع دعوی (استخر و محوطه تصرف شده اطراف آن) ازجمله املاک مشاعی متعلق به تمام مالکین شهرک که بنده به نمایندگی از بالای 500 نفر از مالکین می باشم، متاسفانه خوانده بدون داشتن هرگونه سند رسمی، اذن، توافق یا قرارداد فی مابین، با تصرف فیزیکی ملک مذکور با نرده کشی و قفل، ممانعت از ورود سایر مالکان، تصرف انحصاری و استفاده، موجب سلب امکان بهره برداری از حقوق مشاعی اینجانب و دیگر مالکان گردیده است.

یکی از اهالی معترض شهرک آپادانا که به خواست خودش نامش را در گزارش نمی آوریم، درباره این موضوع می گوید: مسئله اصلی ما این است که یک تکه از زمین ما را گرفتند و گفتند، می خواهند برای ما سرای محله بسازند. سرای محله را ساختند اما خودشان کرایه آن را دریافت می کنند و پول کلاس ها به جیب خودشان می رود. درحالی که هزینه آب و برق آن را ما پرداخت می کنیم. یکی از شرکت کنندگان در تجمع اعتراضی مقابل دفتر شورای مرکزی شهرک آپادانا، از پیامک های تهدیدآمیزی خبر می دهد که در روزهای پیش از برگزاری تجمع برای او ارسال شده بود: پیامک تهدید برای شرکت کنندگان در اعتراض صنفی آمده است.

آن ها را تهدید کردند که متهم به برهم زدن نظم عمومی خواهند شد و این شیوه کار آن هاست که با ترس، مردم را دور می کنند. در پیامی گفته بودند که رییس شورای مرکزی در روسیه هم مسجد ساخته و نباید با او دربیفتیم. این مافیا در محل زندگی ماست. یکی دیگر از اهالی معترض تعریف می کند که چندسال پیش شهردار منطقه پنج به شهرک آن ها آمده بود: شهردار منطقه پنج به شهرک آمده بود و من بنچاق خانه ام را به گردنم انداختم و به او گفتم، استخر در بنچاق من آمده است. هر یک ریالی که از سرای محله درآمد دارید، حرام تان باد. شهردار در جواب این حرف من گفت، شما اول بگویید اینجا شهرک است یا محله؟

صدای اعتراض آن ها بیش از دو سال است که بلند شده: بیش از دو سال است که معترضیم و هرروز هم به تعدادمان اضافه می شود. شهرداری بدون مجوز نمی تواند وارد شهرک شود و این مجوز هم توسط شورای مرکزی به آن ها داده شده درحالی که مالکان رضایت ندارند. شهرک آپادانا مشتمل بر 6 فاز است و هر فاز، یک هیئت مدیره 6 نفره دارد و یکی از اعضای هیئت مدیره هر فاز، در شورای مرکزی حضور دارند.

آن ها تصمیمات کلانی مانند واگذاری زمین های مشاعات به شهرداری را بدون رضایت بیش از 500 مالک معترض انجام می دهند. یکی دیگر از اهالی معترض شهرک می گوید: کسانی در شورای مرکزی هستند که حاضر نیستند به هیچ قیمتی کنار بروند و هر آبروبری ای می کنند که خودشان در شورا باقی بمانند. کسی برای کاندیدا شدن داوطلب نمی شود که مبادا فلانی آبرویش را ببرد. او همین مسئله را علتی می داند که خودش و دیگر اهالی، نمی خواهند نامی از آن ها در گزارش باشد؛ چون می ترسند که آبروی آن ها را هم ببرند.

اهالی معترض شهرک آپادانا چندی پیش، گرد هم آمدند و به دفتر شورای مرکزی رفتند اما با وجود اینکه آن ها به اعضای شورای مرکزی اطلاع داده بودند که قرار است برای بیان مشکلات شان به آنجا بیایند، هیچ یک از اعضای شورای مرکزی در دفتر شورا حاضر نبودند و آن ها به درِ بسته خوردند: شورای مرکزی متشکل از 6 عضو هستند که ظاهراً بهترین انتخاب های هیئت مدیره های 6 فاز شهرک آپادانا هستند اما رییس شورای نمایندگان از فاز سه با 41 رأی از 459 رأی فاز سه انتخاب و وارد هیئت مدیره شده است. این را یکی از معترضان حاضرشده روبه روی دفتر شورای مرکزی خطاب به دیگر شرکت کنندگان در تجمع می گوید: آن ها نمایندگان ما هستند و باید مراقب دارایی های مان باشند.

این دارایی ها بین پنج تا 10 درصد از ارزش خانه های ماست و اگر آن ها را از ما بگیرند، زمانی که می خواهیم خانه هایمان را بفروشیم، باید به قیمتی پایین تر آن را به فروش برسانیم.

اهالی نبودن اعضای شورای مرکزی در دفترشان را بی احترامی به ساکنان دانستند. آن ها می خواهند شورای مرکزی تصمیماتش را در گروه اصلی شهرک بگذارد تا مشخص شود آیا تصمیمات به شکل جمعی گرفته می شود یا فردی: هیئت های مدیره و بازرسی ها هم باید گزارش سه ماهه خود را به شکلی شفاف به اهالی بدهند. اما هر بار این موارد را مطرح کردیم با خشم، توهین و تهدید روبه رو شدیم.

یکی از زنان معترض درباره مشکلاتی که در سال های اخیر در شهرک آپادانا بروز پیدا کرده می گوید: ما کارهای مربوط به جمع آوری زباله، باغبانی و آبیاری را خودمان انجام می دهیم. پول نظافتچی و باغبان را از شارژ ساکنان می دهند و آن ها در استخدام شهرک هستند. شهرداری، زمین فوتبال ما را گرفته است. این زمین فوتبال برای ساکنان شهرک است که یک ملک خصوصی است. این زمین را اجاره می دهد و سودش در جیب خودشان می رود. فرزندان ما اگر بخواهند از آن زمین استفاده کنند، باید اجاره بها بدهند، درصورتی که نباید این چنین باشد.

آن ها برای صحبت با کسانی که نمایندگان شان هستند، مجبور شدند جمع گسترده ای را شکل دهند و جلوی دفتر آن ها تجمع کنند و یکی از معترضان بر این باور است که دیدن این جمعیت برای آدم متجاوز خطرناک است: امروز نیاز داریم درباره مسئله حصارهای کشیده شده توسط شهرداری، پُر کردن استخر توسط شهرداری، برداشتن کانکس و استفاده از زمین فوتبال اعتراض کنیم و از آن ها پاسخ بخواهیم. استدلال شهرداری برای پُر کردن استخر این است که از خطرِ افتادن کودکان در آن جلوگیری کنند.

اما ساکنان معترض می گویند: 50 سال است این استخر وجود دارد و کسی در آن نیفتاده است. آن ها می خواهند کل حصارها برداشته شود و دیگر حصارگذاری نشود: اهالی، شب ها ماشین شان را در محوطه مقابل استخر می گذارند که کامیون های خاک نتوانند بیایند و استخر را پُر کنند. سرای محله، کانکسی در محوطه استخر گذاشته است و به گفته ساکنان، یک خانواده افغانستانی به عنوان نگهبان در آن زندگی می کردند که در این مدت رد مرز شدند. درحال حاضر این کانکس خالی است و آن ها می گویند، محل تجمع موش ها شده و آلودگی ایجاد کرده است.

امیرحسین عبدالله زاده، پژوهشگر شهری در این باره می گوید: شهرداری تا زمانی که سندی به نام خودش ندارد، ولو اینکه توافقنامه هم داشته باشد، این اختیار که در آن مشاعات، کاربری های انتفاعی ایجاد کند را ندارد و احداث سرای محله کاربری انتفاعی است. او به همین دلیل شکایت ساکنان از سرای محله را اقدامی مثبت می داند. اهالی شهرک آپادانا بیش از دو سال است که معترضند و هر روز هم به تعدادشان اضافه می شود: شهرداری بدون مجوز نمی تواند وارد شهرک شود و این مجوز هم توسط شورای مرکزی به آن ها داده شده درحالی که مالکان رضایت ندارند.

صادق کاشانی، حقوقدان هم در این باره می گوید: شهرک امید و هرمزان که پیش از انقلاب ساخته شدند، به روی عموم باز نیستند و شهرک آپادانا هم به همین شکل است. اگر شهرداری می تواند داخل شهرک برود و به نام سرای محله فعالیت کند، اجازه ورود را مدیران شهرک به آن ها داده اند.

او در واکنش به شکایت اهالی معترض شهرک آپادانا می گوید: شهرداری تا زمانی که سندی به نام خودش ندارد، ولو اینکه توافقنامه هم داشته باشد، این اختیار که در آن مشاعات، کاربری های انتفاعی ایجاد کند را ندارد و احداث سرای محله کاربری انتفاعی است. به گفته او شهرداری ممکن است بگوید، سرای محله انتفاعی نیست اما در آن کار تجاری انجام می شود و این استدلال درست نیست: به همین دلیل هم شکایت ساکنان برای تصرف شهرداری در اموال عمومی درست است. چه این زمین ها برای شهر باشد و چه برای شهرک باشد، این شکایت کار درستی است.

شهرک آپادانا ازجمله شهرک هایی است که مراحل اصلی ساخت آن پیش از انقلاب انجام شده بود. پس از انقلاب بانک مسکن، ساخت مراحل باقیمانده را به عهده گرفت و از سال 1365 به مرور واحدها به خریداران تحویل شدند. اهالی شهرک آپادانا می گویند، سال هاست یکی از برنامه های شهرداری این است که از ورودی شهرک، خیابانی بکشد و شهرک را به کوچه های بیمه که پشت شهرک آپاداناست وصل کند و تردد ماشین رو ایجاد کند که این اتفاق، شهرک را از حالت خصوصی خارج می کند.

در طول سال های مختلف، شهرک های متعددی به تهران الحاق شده و آخرین آن ها شهرک های نظامی مانند محلاتی است که در شمال شرق تهران قرار گرفتند. عبدالله زاده، پژوهشگر شهری درباره نحوه تعامل شهرداری با این شهرک ها می گوید: این شهرک ها بخش هایی از زمین هایشان را برای دریافت خدماتی مانند جمع آوری زباله، آسفالت و نورپردازی معبر به شهرداری واگذار کردند.

این مسئله بستگی به نوع توافقی دارد که آن ها با شهرداری دارند. شهرداری باید زمانی که مشاعات یک شهرک را تحویل می گیرد، سند آن را به نام خودش بزند که هم کسی نتواند به آن دست درازی کند و هم بتواند در ازای آن، خدماتی را انجام دهد.

او درباره تخلف هایی که گاهی ازسوی شهرداری به بهانه دادن خدمات عمومی دیده شده، می گوید: شهرداری گاهی سهمی از زمین مالکان را در ازای دادن پروانه ساخت از آن ها می گیرد و می گوید، آنجا را کاربری ورزشی یا خدماتی خواهد کرد. اما پس از مدتی به بهانه پول نداشتن، آن زمین را فروخته یا واحدهای مسکونی ساخته و درحقیقت چیزی که باید به اموال عمومی تبدیل می کرده را فروخته است.

مسئله دیگری که ساکنان شهرک آپادانا به آن معترضند، دو مدرسه ای است که در سال های اخیر در شهرک ساخته شده است: یک مدرسه شاهد و یک مدرسه نمونه مردمی در شهرک ساختند و دانش آموزان شان از بیرون وارد شهرک می شوند.

پس از ساخت این مدارس، علاوه بر اینکه رفت وآمد آن ها در ساعت های صبح و ظهر باعث ایجاد ترافیک در شهرک شده است، این امکانات را در اختیار دانش آموزانی قرار داده که ساکن شهرک آپادانا نیستند: دانش آموزان خود شهرک، برای تحصیل به مدرسه های شهرک اکباتان می روند. دانش آموزانی که در شهرک ساکن نیستند، از امکاناتی استفاده می کنند که هزینه های آن را ساکنان شهرک آپادانا پرداخت می کنند.

یکی از مادرانی که فرزندش را برای تحصیل به شهرک اکباتان می فرستد درباره این موضوع می گوید: فرزندم که برای تحصیل به اکباتان می رود، یا باید پیاده برود یا اگر برای او سرویس بگیریم، باید کاملاً از محوطه شهرک خارج شود، به خیابان آزادی برود و وارد اکباتان شود. اینجا یک شهرک بسته است و راه ندارد. او از ترافیک ایجادشده به دلیل ساخت مدارس جدید در شهرک گلایه می کند: ما کسی را داشتیم که دچار ایست قلبی شد، آمبولانس و خانواده اش در ترافیک مدرسه گیر کردند و خانواده اش اضطراب بسیاری را متحمل شدند. غیر از این دو مدرسه، پنج مدرسه دیگر در شهرک وجود دارد که در نقشه های اولیه جانمایی و پیش بینی شده بودند.

یکی دیگر از اهالی از تخلف هایی که در محوطه مسجد الزهرای شهرک آپادانا شده است، خبر می دهد: آن ها گفتند که می خواهیم در حیاط مسجد، سالن ترحیم کوچکی بسازیم که مراسم محلی در آن گرفته شود. اما ناگهان ما با ساختمانی سه طبقه مواجه شدیم که بعدتر فهمیدیم طبقه آخر آن قرار است خانه امام جماعت مسجد باشد. پس از پیگیری ساکنان درباره این ساختمان جدید مسجد، به آن ها گفتند مجوز از کلانتری گرفته شده و بعدتر هم اعضای شورای مرکزی به آن ها اعلام کردند که از کلانتری با آن ها تماس گرفتند و گفتند؛ دنبال این قضیه را نگیرید که خطرناک است.

اما اهالی این حرف ها را باور نمی کنند: این امر محالی به نظر می رسد اما مردم را می ترساند. حالا هم برای استخر برنامه دارند که آن را پُر و تبدیل به پارک بازی یا آمفی تئاتر کنند. میان سرای محله، استخر و مسجد، یک میدانگاه وجود دارد که می خواهند به مرور آن را ببلعند و این محوطه را به هم متصل کنند. درحالی که تمام هزینه های آن ها را مردم می دهند و عایدی برایشان ندارد.

اهالی شهرک آپادانا از سروصداهای زیادی که به دلیل ترددهای افراد غیرساکن در شهرک ایجادشده، گلایه می کنند: سروصدا و مزاحمت برای بلوک ها ایجادشده و هرچه تردد خارج از شهرک بیشتر شود، این مسئله شدیدتر خواهد شد. آن ها می گویند، در ساخت سازه جدید کنار مسجد، نه تنها اصول مهندسی رعایت نشده که پیاده رو را هم تصرف کردند.

یکی دیگر از اهالی می گوید، سال ها پیش هم شهرداری می خواسته از خیابان های شهرک به عنوان معبر عمومی استفاده کند: شهرداری می خواست از زمین های شهرک برای خیابان کشی استفاده کند. اما با او مخالفت شد و این جمع حداقل منفعت اش این است که شهرداری متوجه می شود دست درازی به اینجا، هزینه دارد و آسان نیست.

آن ها معتقدند، شهرداری برای انجام هر کاری در شهرک، باید موافقت دو هزار و 900 واحد مسکونی را داشته باشد: سرای محله باید از آنجا برود که پراکندگی باشد و نزدیک به مسجد نباشد. 14 سال است سرای محله در آنجا مستقر شده و هیچ عایدی برای شهرک نداشته است. سرای محله باید در رینگ اصلی شهرک جانمایی شود و در ازایش نگهداری، آبیاری فضای سبز و برق مشاعات را به شهرک بدهد.

به روایت ساکنان قدیمی شهرک، سال 84 هم شهرداری یک بار دیگر بخشی از زمین های متعلق به شهرک را از آن ها گرفته و در آن ها ساخت وساز کرده است: تا سال 84 یک مخزن فاضلاب در شهرک وجود داشت که برای آبیاری فضای سبز استفاده می شد اما بعد از آنکه فاضلاب شهری راه افتاد شهرداری با بانک مسکن و اداره ثبت، 6 هزارمتر زمین متعلق به شهرک را آپارتمان سازی کردند. آن ها با اسلحه ایستادند، نگذاشتند کسی جلو بیاید و ساختمان ها را ساختند. آن ها با زور و تهدید، مردم را از محدوده ساخت وساز دور می کردند. به گفته اهالی یکی از آن ساختمان ها هنوز سند ندارد: بقیه را سند زدند و به فروش رساندند. آن ها بر این باورند که چون شهرک آپادانا یک محیط بسته است، تخلفاتی که در آن می شود به چشم کسی نمی آید.

آن ها از برگزاری کلاس هایی در پایگاه شهرک خبر می دهند و می گویند: یک پایگاه بسیج در شهرک وجود دارد که کلاس برگزار می کند و از آب و برق رایگان استفاده می کند که عملاً هزینه آن را ساکنان در شارژ ماهانه پرداخت می کنند. اما این کلاس ها هم عایدی برای شهرک ندارد. ساکنان معتقدند، ارگان های دولتی خارج از شهرک ذره ذره و زیرپوستی پیش روی می کنند.

صادق کاشانی، حقوقدان درباره مداخله نهادهایی مانند شهرداری در این شهرک ها می گوید: سازنده شهرک اگر کل زمین ها را خریده باشد، شهرداری نمی تواند در زمین های مشاعات آن ها مداخله ای بکند. اما اگر ساختمان ها شهرک اختصاصی نباشد و معابر شهری محسوب شود، شهرداری می تواند در شهرک وارد شود. اما به نظر می رسد درباره شهرک آپادانا، نوع اول صادق است که یک شهرک اختصاصی است.

او از شهرک هرمزان به عنوان نمونه دیگری از این شهرک ها که ساکنانش با شهرداری درگیر شدند، یاد می کند و می گوید: در شهرک هرمزان هم چندسال پیش این مسئله مطرح شد که در مشاعات شهرک، برج سازی کردند. آن ها می گفتند، در اسناد مالکان حرفی از مشاعات نبوده و به همین دلیل هم در آن ها ساخت وساز شده بود.

در دهه 80 یک شرکت عمرانی به نام عمران تکلار که بعدها مشخص شد بخش عمده ای از سهام آن متعلق به وزارت راه و شهرسازی بوده، شروع به ساخت وساز سه برج جدید در محوطه شهرک هرمزان کرد و تعداد برج های این شهرک از 17 به 20 رسید. براساس پروانه مصوب، این شرکت تنها مجاز به ساخت 13 برج 14 طبقه و چهار برج 18 طبقه (مجموعاً 17 برج) بود، اما بعدها اقدام به ساخت سه برج اضافه، بدون هیچ گونه پروانه ساخت ازسوی شهرداری کرده بود. هزار و 200 خانواده مجتمع مسکونی هرمزان، بارها اعتراض خود را با شیوه های مختلف در رابطه با ساخت این برج غیرقانونی اعلام کردند.

اما نتیجه ای در پی نداشت. کاشانی درباره چنین ساخت وسازهایی در شهرک های خصوصی می گوید: شهرک امید و هرمزان که پیش از انقلاب ساخته شدند به روی عموم باز نیستند و شهرک آپادانا هم به همین شکل است. اگر شهرداری می تواند داخل شهرک برود و به نام سرای محله فعالیت کند، اجازه ورود را مدیران شهرک به آن ها داده اند.

این همان موضوعی است که مالکان معترض هم می گویند: براساس اساسنامه کار آن ها اداره امور شهرک است و باید کارهای جاری و عادی را انجام دهند و واگذاری ملک جز با رضایت صددرصدی مالکان امکان پذیر نیست. این درحالی است که چنین رضایت نامه ای از مالکان دریافت نشده است. یک نفر که مدیرساختمانی می شود، نمی تواند حیاط مجتمع را به دیگری واگذار کند. یکی دیگر از ساکنان قدیمی شهرک می گوید: دو سال است که ما می گوییم شما که خودتان را قیم ما می دانید، به ما پاسخ دهید اما هیچ جوابی نمی دهند.

ح ، جزو اولین کسانی است که در شهرک آپادانا ساکن شده است. او از شیوه مدیریت شهرک انتقاد می کند و می گوید: سال 90 ما تجمعی داشتیم و درخواست تجمیع مدیریت کردیم. حرف ما این بود که به جای 6 هیئت مدیره و یک شورای مرکزی، یک هیئت مدیره هفت نفره حقوق بگیر باشند که بتوانیم آن ها را بازخواست کنیم. درحال حاضر غیر از مدیرعامل و منشی، دیگران حقوق نمی گیرند و وقتی هم بازخواست می شوند، می گویند ما فی سبیل الله کار کردیم و از حق زن و بچه خودمان زدیم و اینجا آمدیم.

روشنایی معابر، فضای سبز و آسفالت شهرک درحال حاضر از شارژ ساکنان پرداخت می شود: هر واحد بین دو میلیون تا دو میلیون و 500 هزار تومان شارژ پرداخت می کند. نگهبانی شهرک گوش به فرمان هیئت مدیره مرکزی است و به همین دلیل ما همیشه بعد از هر اتفاقی خبردار می شویم و به عنوان مثا، ناگهان لودر شهرداری را در شهرک می بینیم. به همین دلیل هم شب ها کشیک می دهیم که کامیون خاک نیاید و اگر آمد، بتوانیم زنجیره انسانی تشکیل دهیم.