فرارو- در دنیای پرشتاب امروز، بروکس با نگاهی نو نشان می دهد که چگونه می توان با اصول کارآفرینی، زندگی شخصی و حرفه ای را هدفمندتر و رضایت بخش تر ساخت.

به نقل از فست کمپانی، آرتور بروکس، استاد مدیریت در دانشکده بازرگانی هاروارد و استاد کرسی پارکر گیلبرت در مدرسه کندی هاروارد است. بروکس تاکنون 14 کتاب منتشر کرده و به عنوان یکی از پیشگامان پژوهش در حوزه ی علم شادی شناخته می شود و دیدگاه هایش توجه بسیاری از مدیران، دانشجویان و علاقه مندان به توسعه فردی را جلب کرده است.

به باور بروکس، شادی چیزی انتزاعی یا دور از دسترس نیست؛ بلکه می توان آن را همانند یک کسب وکار شخصی مدیریت کرد. او می گوید زندگی هر فرد شبیه یک کسب وکار است: شما بنیان گذار آن هستید، باید ریسک بپذیرید، منابع تان را مدیریت کنید و تعریف روشنی از سرمایه یا دارایی هایی که در پی جمع آوری آن هستید، داشته باشید.

کتاب جدید او با عنوان پرونده های شادی: بینش هایی درباره کار و زندگی توضیح می دهد چگونه می توان با نگاهی مدیریتی به زندگی، به موفقیت و شادمانی واقعی دست یافت. در ادامه، پنج بینش کلیدی این کتاب مرور می شود.

بروکس تأکید می کند که در استارتاپ زندگی تان، شما مهم ترین کارمند هستید؛ پس باید بتوانید خودتان را به خوبی مدیریت کنید. مهارت خودمدیریتی نه تنها عامل موفقیت حرفه ای است، بلکه یکی از شاخص های اصلی افراد شاد نیز به شمار می رود.

بسیاری از افراد در اداره ی امور کاری خود موفق اند، اما وقتی پای مدیریت زندگی شخصی به میان می آید، با چالش های جدی روبه رو می شوند. بروکس در کتابش توضیح می دهد که چرا مدیریت شخصی با مدیریت حرفه ای تفاوت دارد و چرا برخی افراد با وجود مهارت در کار، در زندگی روزمره احساس آشفتگی و نارضایتی می کنند.

این بخش از کتاب به موضوعاتی چون فلسفه، ایمان دینی، دوستی ها، روابط خانوادگی و روابط عاطفی می پردازد و نشان می دهد که می توان همان اصولی را که در کار به کار می بریم، برای موفقیت در این حوزه ها نیز استفاده کرد. به عنوان مثال، رویکردهای برگرفته از علوم اعصاب و علوم رفتاری کمک می کنند تا روابط انسانی را با نگاهی علمی تر و اثربخش تر مدیریت کنیم.

همچنین بروکس به مسئله ی فرسودگی شغلی (Burnout) می پردازد؛ حالتی که فرد به دلیل تکرار کارهای بی معنی یا کم اهمیت، یا به خاطر قدرنشناسی دیگران، انگیزه ی خود را از دست می دهد. او با تشریح فرآیندهای مغزی در زمان فرسودگی، به خواننده نشان می دهد چگونه باید ابتدا ماسک اکسیژن خود را بزند تا هم در کار و هم در زندگی عملکرد بهتری داشته باشد. به بیان دیگر، تا زمانی که نتوانید بهترین کارمند خودتان باشید، نمی توانید مسیر موفقیت پایدار را ادامه دهید.

بسیاری بر این باورند که دهه ی بیست زندگی، زمان ساختن شالوده ی حرفه ای است. اما بروکس یادآور می شود که ساختن مسیر شغلی، فرآیندی مادام العمر است. او می گوید شغل هر فرد ترکیبی از کشف، تجربه و ماجراجویی است و این مسیر برای هر کس متفاوت خواهد بود.

برخی افراد شغلی خطی دارند: از یک مرحله به مرحله ی بعدی می روند، هر بار بزرگ تر و بهتر. در مقابل، بعضی دیگر شغلی مارپیچی دارند: هر 7 تا 12 سال وارد حوزه ای جدید می شوند، گاه درآمدشان بیشتر است و گاه کمتر، اما آن را به عنوان ماجرایی شخصی تجربه می کنند.

این بخش از کتاب همچنین به پرسشی اساسی می پردازد: چه زمانی باید شغل خود را تغییر دهیم؟ بسیاری از افراد از این تصمیم هراس دارند: اگر شغلم را ترک کنم، آیا خوشحال تر می شوم؟ داده ها نشان می دهد پاسخ معمولاً مثبت است. بروکس با ارائه ی ابزاری تحلیلی به خواننده می آموزد چگونه به احساسات درونی خود اعتماد کند و تصمیمی شجاعانه بگیرد.

مهارت برقراری ارتباط مؤثر، چه در محیط کار و چه در خانه، یکی از کلیدهای مدیریت کسب وکار زندگی است. بروکس در سومین بخش کتابش توضیح می دهد چگونه باید انتقاد سازنده ارائه کرد و چگونه باید انتقاد دیگران را دریافت. همچنین او به هنر تعریف و تمجید درست می پردازد و می گوید این مهارت ها، برخلاف تصور رایج، یادگرفتنی هستند.

او پرسش های رایجی را بررسی می کند:

چگونه با افرادی که نمی شناسید گفت وگو کنید؟

اگر درون گرا هستید، چطور گاهی نقش برون گرا ایفا کنید؟

یکی از نکات جالب این بخش، هشدار بروکس درباره ی جلسات کاری است. به گفته ی او، بسیاری از جلسات وقت گیر و بی فایده اند و حذف یا کاهش آن ها می تواند به افزایش شادی کمک کند. حتی تماس های تلفنی غیرضروری نیز باید به حداقل برسند تا انرژی و زمان بیشتری برای ارتباطات واقعی باقی بماند.

بروکس اصطلاح توازن کار و زندگی را نمی پسندد، زیرا به نظر می رسد کار و زندگی دو قلمرو جداگانه اند. او ترجیح می دهد از عبارت ادغام کار و زندگی استفاده کند. به باور او، کار بخشی از زندگی است، نه چیزی مستقل از آن.

این نگاه به معنای غرق شدن در کار نیست، بلکه برعکس: همان طور که زندگی خانوادگی و دوستی ها می توانند کار شما را غنی کنند، کار نیز می تواند به زندگی شخصی شما معنا بدهد. کار و زندگی باید مکمل هم باشند و به رشد یکدیگر کمک کنند.

در این بخش، مرزهای سالم میان کار و زندگی ترسیم می شود: چه زمانی باید کار را کنار گذاشت تا زندگی شخصی آسیب نبیند؟ چگونه باید با همکارانی که این مرزها را رعایت نمی کنند کنار آمد؟ و چگونه می توان از تجارب شغلی برای تقویت روابط شخصی استفاده کرد؟

به گفته ی بروکس، موفقیت باید تعریف شخصی داشته باشد. همان طور که در یک کسب وکار، بنیان گذاران باید بدانند هدف نهایی چیست (فروش شرکت، عرضه ی عمومی سهام یا رسیدن به مرحله ای خاص)، در زندگی نیز هر فرد باید تعریف مشخصی از موفقیت داشته باشد.

او هشدار می دهد که اگر موفقیت را صرفاً با پول، قدرت، شهرت یا مقام بسنجیم، احتمالاً به ناامیدی و نارضایتی خواهیم رسید. این عوامل تنها ابزارهای میانی اند؛ هدف اصلی چیزهایی مانند عشق، رضایت، ایمان و معناست.

بروکس تأکید می کند انتخاب یک معیار معنادار برای سنجش موفقیت، نه تنها باعث از دست دادن انگیزه نمی شود، بلکه اشتیاق فرد را برای بهترین عملکرد در کار و زندگی دوچندان می کند. وقتی بدانید برای چه تلاش می کنید، هم در محیط کار و هم در خانه انرژی بیشتری خواهید داشت.

کتاب پرونده های شادی تصویری نو از زندگی ارائه می دهد: زندگی همانند یک کسب وکار است که شما بنیان گذار و مدیرعامل آن هستید. موفقیت در این کسب وکار، نه با درآمدهای میلیاردی یا مقام های پر زرق وبرق، بلکه با احساس رضایت، روابط عمیق انسانی و معنا یافتن در روزمرگی ها تعریف می شود.

بروکس با ترکیبی از تجربه های شخصی، پژوهش های علمی و مثال های کاربردی نشان می دهد چگونه می توان مسیر شغلی را هوشمندانه تر ساخت، روابط را بهبود داد، از فرسودگی جلوگیری کرد و تعریفی واقعی از موفقیت داشت. پیام اصلی او روشن است: با مدیریت زندگی همچون یک کسب وکار، می توان شادترین و موفق ترین نسخه ی خود را ساخت.