اسفند سال گذشته، مرگ مشکوک مرد جوانی در اتوبان کردستان به بازپرس موسی رضازاده و تیم بررسی صحنه جرم اعلام شد. با اعلام این خبر تیم جنایی راهی محل شده و با جسد مردی جوان روبه رو شدند که با ضربه چاقو به قفسه سینه اش به قتل رسیده بود.

به گزارش ایران، بررسی های اولیه نشان می داد که مقتول در جریان یک درگیری خیابانی بعد از تصادف قربانی شده و متهم نیز پس از ارتکاب جرم فرار کرده است. در ادامه دوربین های مداربسته اطراف محل جنایت مورد بازبینی قرار گرفت و با به دست آمدن شماره پلاک خودروی متهم، هویت او شناسایی شد.

زمانی که کارآگاهان اداره دهم پلیس آگاهی پایتخت راهی خانه متهم جوان شدند، مشخص شد که او از کشور خارج شده و به اربیل عراق فرار کرده است.

با صدور اعلان قرمز علیه متهم فراری در ادامه تحقیقات مشخص شد که متهم توسط مأموران کنسولگری در عراق بازداشت و به زندان عراق منتقل شده است. با مشخص شدن این موضوع، بازپرس شعبه دوم دادسرای امور جنایی پایتخت دستور استرداد متهم را صادر اما کشور عراق از استرداد متهم خودداری کرد.

بررسی ها در این رابطه ادامه داشت تا اینکه پدر متهم خبر داد توانسته با وساطت چند نفر از نیکوکاران و بازیکنان و پیشکسوتان فوتبال رضایت اولیای دم را جلب کند بدین ترتیب وی با تلاش بسیار موفق شد فرزندش را تحویل بگیرد و به ایران برگرداند.

بهروز، بعد از 5 ماه اسارت در زندان عراق، راهی ایران شد تا مجازات جنایتی که مرتکب شده بود را تحمل کند. او مدعی است که دیگر دلش نمی خواسته فرار کند و با پای خود به ایران آمده است.

از روز حادثه بگو؟

در حال رانندگی در اتوبان کردستان بودم و مقتول هم در حال تردد در اتوبان بود. ناگهان باهم تصادف کردیم و همین تصادف باعث شد که هر دو از خودرو پیاده شویم. جر و بحث لفظی ما به درگیری منتهی شد و ناخواسته دست به چاقو شدم و یک ضربه چاقو به طرف مقتول پرتاب کردم که به قلبش اصابت کرد.

بعد از جنایت چه کردی؟

با کمک یک قاچاق بر به اربیل عراق رفتم. تصمیم داشتم از آنجا به کشورهای اروپایی بروم اما پاسپورت نداشتم. برای گرفتن پاسپورت به پیشنهاد همان قاچاق بر قرار شد که نزد جاعلی برویم تا برایم پاسپورت درست کند. اما زمانی که نزد جاعل بودیم از سوی پلیس عراق دستگیر شدیم و به زندان افتادم تازه آن زمان بود که بدبختی ام شروع شد. 5 ماه در زندان بودم اما برایم از 5 سال هم بیشتر گذشت. دو ماه در انفرادی بودم و سه ماه دیگر در بخش عمومی، زندان های عراق از نظر بهداشت بسیار بد بود و در زندان بیماری پوستی گرفتم. در این مدت مدام با پدر و مادرم تماس می گرفتم تا راهی برای نجاتم پیدا کنند.

چرا تو را به ایران منتقل نمی کردند؟

نمی دانم اما آن ها موافقت نمی کردند من به ایران برگردم حتی پلیس بین الملل هم خیلی تلاش کرد اما بی فایده بود. تا اینکه پدرم تنها راه نجاتم را در جلب رضایت اولیای دم دید. وقتی آن ها رضایت دادند و پدرم خبر داد آن ها باز هم موافقت نکردند که من آزاد شوم پدرم کلی پول خرج کرد تا مرا از عراق به ترکیه فرستادند و آنجا پدرم آمد و مرا تحویل گرفت.

چه شد به ایران برگشتی؟

من از ترکیه می توانستم به کشورهای اروپایی بروم. اما دیگر خسته شده بودم و دلم می خواست به ایران برگردم. فرارم اشتباه بود و از کارم پشیمان بودم به همین دلیل با پدرم به ایران برگشتیم و خودم را به پلیس معرفی کردم. از کاری که کرده ام پشیمانم و ای کاش آن روز، با یک عذرخواهی همه چیز را تمام می کردم و هر کدام سر کار خودمان می رفتیم. یک عذرخواهی ساده می توانست ماجرا را تمام کند، هم آن جوان زنده می ماند و هم من این همه روزهای سخت و تلخ را تحمل نمی کردم.