احمد زیدآبادی، تحلیلگر سیاسی، در یادداشتی در کانال تلگرامی خود با عنوان پژمان جمشیدی و آفات شهرت! نوشت:

زندگی خصوصی پژمان جمشیدی مثل لباسی که در برابر آفتاب پهن شده باشد، دیگر گویا قرار نیست مورد پرده پوشی کسی قرار گیرد.

این هم از آفات شهرت است! شهرت در هر حرفه ای، امر بسیار پردردسری است و یکی از مهمترین دردسرهای آن نیز علاقه عموم به شناخت زوایای زندگی خصوصی و مباح فرض کردنِ افشای رازهای سر به مهر فرد مشهور و حتی دامن زدن به شایعات و دروغ پردازی های پیرامون زندگی اوست.

درست به همین دلیل، همانطور که برای کنترل آفات قدرت و ثروت ابتدا باید ظرفیت استفاده صحیح از آن ها را پیدا کرد، مشهور شدن نیز برای کسی که می خواهد وجیه المله باشد، نیاز به ظرفیت سازی وجودی دارد و گرنه با ارتکاب لغزشی، تمام شیرینی های شهرت در چشم به هم زدنی جای خود را به چنان تلخی کشنده و مرگباری می دهد که طرف آرزو کند ای کاش طوری در گمنامی می زیست که احدی او را نمی شناخت.

پاراگراف بالا، مضمونی کلی است و اشاره به آقای جمشیدی ندارد، زیرا از نگاه نگارنده، وی هنوز از طرف یک دادگاه صالح به جرم مشخصی محکوم نشده است. او فقط در معرض اتهام است.

واقعیت این است که از راه دور و برای افرادی که پژمان جمشیدی را از طریق فوتبال و نقش های سینمایی اش می شناسند، اتهام تجاوز به عنف با کیفیتی که در رسانه ها مطرح شده است، به راحتی باورپذیر نیست، زیرا آدمی در موقعیت او فقط مگر روانی باشد که بخواهد دست به چنین عملی بزند و روانی بودن هم حداقل از راه دور به او نمی آید. با این حال، پیشاپیش همانطور که نمی توان آقای جمشیدی را محکوم کرد، حق شاکی او برای پیگیری قانونی اتهام نیز محفوظ است.

علاوه بر این، اینکه برخی آشنایان آقای جمشیدی ادعا کرده اند که او اهل پیشنهادهای بی شرمانه بوده است، گرچه از نقطه نظر عرف اخلاقی جامعه ما مذموم است، اما حتی این هم به لحاظ شرعی و قانونی عملی گناه یا مجرمانه به حساب نمی آید.

از نظر شرعی، شرط مباح بودن یک رابطه جنسی بین دو جنس مخالف و مجرد و بالغ، رضایت طرفین است. این رضایت معمولاً در هر نوع معامله ای از جمله رابطه جنسی از طریق بیان کلمات مشخصی از سوی دو طرف احراز می شود. به نظر برخی از فقیهان اما به زبان راندن کلمات هم ضرورت ندارد و صرفِ خواست طرفین به معنای اعلام رضایت است. اگر تاکنون عبارتِ نکاح معاطات به گوش تان خورده باشد، مصداقش همین رضایتِ بدون اعلام زبانی در رابطه جنسی بین یک زن و مرد مجرد و بالغ است.

از نظر قانونی هم تا زمانی که شاکی خصوصی مدعی زیرپا گذاشتن حقوقش از سوی طرف مقابل نشود، جای جرم انگاری و تعقیب قضایی وجود ندارد.

روشن است که یک آدم وزین و اهل خویشتنداری، تنوع طلبی جنسی را در هر شرایطی از جمله برای افراد مجرد قبیح می داند، اما برخی افراد به قیمت از چشم خلق افتادن، تسلیم وسوسه آن می شوند. در صورت عدم شاکی خصوصی، نمی توان آن ها را مجازات کرد، اما چه مجازاتی گزنده تر از بر سر زبان خلق افتادن و به این ویژگی شهره شدن؟