مسعود شاه حسینی در یادداشتی در هم میهن نوشت:

وقتی عباس کیارستمی به جایی در امامزاده هاشم رفته بود و دید که جمعیتی به تماشای جابه جایی بقعه یک امامزاده مذهبی ایستاده اند، میان شان یک پسربچه را می بیند که بیشتر از بقیه نگران است. نگران که نکند بلایی سر بقعه بیاید و آسیب ببیند. بار دیگر که به آنجا رفت، دیگر می دانست دنبال چه کسی برای فیلم اش باید بگردد. گشته بود و مدرسه احمد و بابک احمدپور را پیدا کرده بود.

کیارستمی در خاطره ای که از انتخاب بازیگران اولین فیلم بلند بعد از انقلاب اش نقل کرده، در مستندی به نام در جاده با کیارستمی ، گفته که به نظرش آن روز در چهره آن کودک، نگرانی و ترس از عمق وجودش بوده و بعد هم که به اتفاق برادر دیگرش، احمد، برای فیلم خانه دوست کجاست انتخاب شان کرده، بیش از هرچیز در آن ها خلوص، صداقت و احساس مسئولیت دیده. صداقتی که فیلم را دلنشین ساخت و به یک اعتبار، به مهم ترین اثر کیارستمی تبدیل کرد؛ چنان که خودش هم گفت، بهترین فیلم اش است.

حالا یکی از آن دو برادر، احمد احمدپور یا همان محمدرضا نعمت پور فیلم، درگذشته است. در جوانی و بر اثر ایست قلبی در خواب. فیلم خانه دوست کجاست جوایز بین المللی زیادی برد. مثل یوزپلنگ نقره ای لوکارنو و بهترین فیلم فیپرشی. با همین فیلم بود که همه خودمان و جهانیان با جهان فیلمسازی کیارستمی بیشتر آشنا شدیم. درباره تولد، زندگی و کار و بار احمد احمدپور هیچ چیز نباید گفت. فرصت نکرد زندگی کند که درباره اش بنویسیم یا به داوری و نقد آثارش بپردازیم. درباره کسی که جوانمرگ می شود، به اینکه چه کرده و از او چه به جا مانده، نباید کاری داشت.

درست که در تعدادی از فیلم های سینمایی صدابردار و دستیار صدابردار بود، اما مگر مهم اند اینها؟ درباره احمد احمدپور اما حکم کلی دیگری هم واقعاً وجود دارد. او نه با صداقت، سادگی و حجب و حیایش تا همیشه در خاطره جمعی فیلم دوستان ایرانی می ماند، که نماد یک نسل است؛ نسلی که یک بار آمدند، درخشیدند، نماندند و رفتند. ما در فیلم، کودکی را دیدیم که معنای رفاقت و دوستی را در عمیق ترین لایه های وجودمان نشاند و بیرون رفت. کم نیستند بازیگرانی که در یک اثر بدرخشند، به آسمان هفتم برسند و بعد بر زمین بیفتند، اما کم اند بازیگرانی که در یک اثر بدرخشند، اما نمانند و بروند.

اینکه دیگر کسی سراغی از آن ها نگیرد و به حاشیه سینما رانده شوند، بحثی دیگر است با دلایل زیاد. سینما با آن همه جادوگری اش، گاه بی رحم ترین مدیوم هنری است. از یک کودک دانش آموز در دل روستایی در شمال ایران که جای معمولی ترین و البته شریف ترین انسان هاست، چهره ای ماندگار می سازد اما در عمق، همان قدرت را دارد که نادیده اش بگیرد، حذف اش کند و رهایش سازد. وقتی از احمد احمدپور حرف می زنیم، درواقع از همین تناقض حرف می زنیم. سینما از او چهره ساخت، اما بازیگر نساخت.

فکر می کنم میان این دو، فاصله ای است به اندازه یک عمر تجربه، فرصت و تکرار. در منطق سینما و در شکل حرفه ای اش، چهره شدن و نشانه جمعی شدن، ماندگار می شود ولی راه، مسیر و آینده از آن بیرون نمی آید. احمدپور، نشانی خانه دوست را نشان مان داد، اما نماند. شاید هم نخواست که بماند. درست است که همیشه زورِ سرنوشت بر زندگی چربیده و آدمی را در مسیرش از هزار راه و بیراه به این سو و آن سو می برد، اما واقعیت این است که گاه به طرز عجیبی همه چیز خوب درمی آید.

درباره احمد احمدپور، جز پایان باورنکردنی زندگی اش که تلخی ریخت به کام مان، فکر می کنم او بهتر فهمید که نباید بماند و بگذارد همان محمدرضای دیگرخواه و مسئولیت پذیر همیشگی در خاطره جمعی ایرانیان بماند. از نسل بچه های آسمان و قصه های مجید که هنر را، نه برای شهرت، که برای زیستن در لحظه می خواستند. همین هم شد که آمدند، درخشیدند، ردی از خود بر ضمیر جمعی به جا گذاشتند و آرام رفتند.

او نیز از میانه زندگی به درون سینما آمد، سینما را زندگی کرد و به زندگی، به جایی که به آن تعلق داشت، برگشت. این را هم خودش، هم کیارستمی به خوبی می دانستند. کافی است نگاه کنید به احترام و منش کیارستمی و یادکردهای نیکی که او همواره از آن دو برادر می کرد. نماندن و رفتن احمد احمدپور، شبیه همان سکوت های طولانی در فیلم های کسی بود که نخستین بار دید و کشف اش کرد. نه خاموشی بود، نه خداحافظی؛ بلکه حرف بود. می دانم که خود احمد احمدپور هم ته قلب اش مطمئن است که در قاب سینمای دل ایرانیان، جایش ماندگار است؛ تا همیشه. چه سعادتمندند آنان که چنین اند.