روزنامه جمهوری در سرمقاله خود نوشت: سخن گفتن از انحلال بانک آینده و ادغام آن در بانک ملی، داستان سرایی است. واقعیت اینست که بانک آینده خودش منحل شد و بانک مرکزی فقط این واقعه را اعلام کرد، درست مثل غده ای چرکین که به اوج عفونت رسیده و خودش سر باز می کند.

وقتی یک بانک 717 تریلیون تومان بدهی به سایر بانک ها دارد، 300 تریلیون تومان اضافه برداشت از بانک مرکزی دارد، 100 تریلیون تومان زیان فقط در 9 ماهه اول سال 1403 ثبت کرده، به زیان انباشته 500 تریلیون تومانی معادل 315 برابر سرمایه اولیه خود رسیده، جمع اضافه برداشت و بدهی این بانک به سایر بانک ها یک کوادریلیون تومان یا 1/000/000/000/000/000 (یک میلیون میلیارد تومان یا یک ممت ) شده و مسئول حدود 7 درصد تورم کشور است؛

یعنی فقط بانک آینده هر خانواده ایرانی را نسبت به سال قبل 7 درصد فقیرتر کرده، چطور می توان پذیرفت که بانک مرکزی و مراکز نظارتی اقتصاد کشور از اینهمه شاهکار بی خبر بودند و حالا متوجه شده اند که باید آن را منحل کنند؟

اینها شاخص های مهم فساد یک موسسه اقتصادی هستند که نشان می دهند آن مؤسسه با دارا بودن آن ها از درون می پوسد و قابل دوام نیست. بنابراین، مسئولان و ازجمله بانک مرکزی فقط تماشاچی بودند و هنگامی که این غده چرکین ترکید، خبرش را اعلام کردند و دیگر هیچ!

غم انگیزتر اینکه این عفونت را به بانک ملی منتقل کرده اند که به گفته صاحبنظران اقتصادی، این بانک را هم مبتلا خواهد کرد. یک اقتصاددان صاحب نام می گوید: با این اقدام، بانک ملی هم دچار ناترازی خواهد شد.

او ضمن برشمردن بعضی از انحرافات بانک آینده از قبیل 450 هزار میلیارد تومان زیان، 300 هزار میلیارد تومان بدهی به بانک مرکزی و پرداخت 130 هزار میلیارد تومان وام به 61 نفر بدون دریافت وثیقه که این مبلغ وصول نشده است، می گوید: امروز سؤال اینست که در این مدت بخش نظارتی دولت کجا بوده و الآن کجاست و چرا با این میزان تأخیر نسبت به اعلام انحلال بانک آینده اقدام شده است؟

آنچه ماجرای به فساد کشیده شدن افراد و دستگاه های اقتصادی کشور ازجمله همین بانک آینده را به یک مصیبت بزرگ تبدیل می کند اینست که پشتوانه این بانک ها و این افراد، نهادهای قدرت هستند که به آن ها منابع کلانی در قالب وام داده می شود و به اندازه ای آن ها را فربه می کنند که اولاً از بازپس دادن پولی که گرفته اند امتناع می کنند و ثانیاً به اتکاء قدرتی که از برخورداری ها به دست می آورند مرتکب انواع فسادهای اقتصادی می شوند.

مافیاها از همین شکاف های ایجاد شده در دیواره های اقتصادی کشور به وجود می آیند و مانند خوره به جان مردم می افتند. فقر، چیزی نیست که در کشوری ثروتمند مثل ایران به راحتی سر برآورد و بیش از یک سوم مردم را گرفتار خود کند. زیر خط فقر رفتن اینهمه خانواده در ایران ثروتمند ناشی از مفاسد اقتصادی و طبقاتی شدن جامعه است.

در همین تهران که مرکز این کشور اسلامی است، افرادی وجود دارند که در خانه های اشرافی بالای هزار میلیارد تومانی با امکانات افسانه ای زندگی می کنند و خانواده هایی هم هستند که حتی یک سرپناه چند متری ندارند و با کارتن خوابی و شکم گرسنه شب را به صبح می رسانند. چنین ننگی را یک نظام اسلامی چگونه می تواند تحمل کند؟ این فاصله طبقاتی چه نسبتی با رهنمودها و سیره عملی امیرالمؤمنین که ما خود را پیروان آن حضرت می دانیم دارد؟

این فساد اقتصادی از زمانی در این کشور شروع به ریشه دواندن کرد که در برابر پول پاشی های شهرام جزایری میان مسئولین، بی تفاوتی نشان دادیم. وقتی بابک زنجانی با غارت بیت المال به ثروت افسانه ای رسید برخورد با او را بقدری با اما و اگر همراه کردیم که سرانجام از اعدام معاف شد و حالا با تکیه بر ثروت افسانه ای ترش احساس طلبکاری از زمین و زمان می کند.

به کسی که پرونده فساد اقتصادی داشت اجازه دادیم رییس جمهور شود. چشم خود را بر تخلفات کسی که از موقعیت خود سوء استفاده های کلان کرد بستیم تا رییس قوه بماند. به افرادی که ثابت کردند شایستگی مدیریت یک بقالی را ندارند اجازه دادیم بر صندلی وزارت و ریاست بزرگ ترین دستگاه های اقتصادی کشور تکیه بزنند.

راه چاره اینست که در این روش مدیریت خنثی تجدید نظر شود و مدیریت هوشمند، قاطع و فعال جایگزین آن گردد. بانک آینده معلول است، علت را معالجه کنید.