انسان موجودی اجتماعی است. ما در گروه ها تکامل یافته ایم و تمدن ها را به عنوان خانواده های بزرگ انسانی ساخته ایم. در سطحی بنیادین، همه ما به همراهی دیگران نیاز داریم. اما چرا گاهی به ویزه وقتی استرس داریم، آرزو می کنیم که کاش می شد تمام کره زمین فقط به من تعلق داشت. من بودم واین سیاره و دیگر هیچ کس!

گرچه به نظر هولناک می رسد اما این احساس که گاهی دوست داریم انبوه انسان های اطراف مان ناپدید شوند، برخلاف ظاهر ضداجتماعی اش، ریشه در نیاز عمیق روانی ما به خلوت کردن با خود و نیاز به تنهایی دارد.

روانشناسان از ما می خواهند که زمان بیشتری را به تنهایی اختصاص دهیم تا به مغزمان فرصتی برای استراحت و تجدید قوا بدهیم.

پژوهشگران برای این میل طبیعی به تنها بودن، اصطلاحی علمی ابداع کرده اند: "A loneliness" (تنهایی طلبی).
این مفهوم که تصویر آینه ای تنهایی اجباری است، به علائم و احساسات منفی اشاره دارد که وقتی زمان کافی برای خودتان ندارید، ظاهر می شوند.

در حالی که تنهایی اجباری می تواند به سلامت روان آسیب بزند، تنهایی انتخابی دقیقاً اثر معکوس دارد.

دکتر تویی-وی نگوین، استاد روانشناسی دانشگاه دورهام، در این زمینه می گوید: "آنچه به طور مداوم در پژوهش هایمان مشاهده می کنیم این است که زمان تنهایی برای تنظیم هیجانی بسیار مفید است."

داشتن زمانی برای تنهایی مهم است زیرا ما را در نوعی حالت بهبودی پس از استرس قرار می دهد.

پژوهش های آزمایشگاهی نشان می دهد حتی 15 تا 30 دقیقه تنهایی می تواند آثار استرس را به طور چشمگیری کاهش دهد.
در یکی از این مطالعات، پژوهشگران ابتدا در شرکت کنندگان استرس ایجاد کردند، سپس آنان را به اتاقی تنها بردند. در مدت کوتاهی، شاهد کاهش قابل توجه همه هیجانات منفی و استرس بودند.

نکته جالب اینجاست که این اثر آرام بخش زمانی که افراد در اتاق با شخص دیگری بودند، رخ نمی داد.
به نظر می رسد تنهایی فضای منحصربه فردی برای استراحت و بازسازی روانی فراهم می کند.

وقتی ما به طور خود خواسته می خواهیم که دقایقی با خودمان تنها باشیم و خلوت کنیم، به طور مشخص سطح کورتیزول (هورمون استرس) کاهش پیدا می کند.

فعال شدن سیستم عصبی پاراسمپاتیک، کاهش ضربان قلب و فشار خون و نیز بهبود عملکرد دستگاه گوارش از مهمترین شاخص هایی هستند که در ضمن خلوت کردن با خود حاصل می شوند.

منافع تنهایی فراتر از آرامش فوری است. پژوهش های انجام شده در دوران همه گیری کووید-19 نشان داد زمان تنهایی می تواند خلاقیت را افزایش دهد.

وقتی تنها هستیم، مغز از حالت تمرکز خارجی به حالت شبکه پیش فرض (Default Mode Network) تغییر می کند - حالتی که با تفکر خلاق، حل مسئله و بینش های ناگهانی مرتبط است.

افزایش خودشفقتی و کاهش خودانتقادی

بهبود تاب آوری در برابر استرس

تقویت خودآگاهی و درک عمیق تر از احساسات

توسعه مهارت های تصمیم گیری مستقل

کلید بهره برداری از مزایای تنهایی، در برنامه ریزی آگاهانه نهفته است.

دکتر نگوین تأکید می کند: "گاهی اگر زمان تنهایی خالی باشد، مردم آن را چالش برانگیز می یابند." به عبارت دیگر، بهتر است برای اوقات تنهایی خود ساختاری تعریف کنید.

کاردستی و ساخت ماکت (فعالیت مورد علاقه خود دکتر نگوین)

خواندن کتاب های غیردرسی

باغبانی و نگهداری از گیاهان

پازل و بازی های فکری

طراحی و نقاشی

برای درک این مفهوم، باید تمایز واضحی بین تنهایی انتخابی و انزوای اجباری قائل شویم.

تنهایی زمانی سالم است که:

به انتخاب خودتان باشد

مدت زمان معقولی داشته باشد

پس از آن به زندگی اجتماعی بازگردید

باعث احساس مثبت شود

در مقابل، انزوای اجباری می تواند به مشکلات جدی سلامت روان منجر شود و حتی با افزایش خطر بیماری های قلبی-عروقی و مرگ زودرس مرتبط است.

15 دقیقه پیاده روی روزانه به تنهایی

نوشیدن چای در فضای آرام بدون همراه

گوش دادن به موسیقی بدون انجام کار دیگر

دکتر نگوین توصیه می کند: "اگر مدام در محیط پُراسترس هستید، وقتی تنها می شوید ممکن است نتوانید از آن جدا شوید. به همین دلیل بسیاری از والدین احساس می کنند باید از خانه خارج شوند."

هشدار مهم: استفاده از تلفن همراه می تواند فرآیندهای شناختی ارزشمند در زمان تنهایی را مختل کند.

طراحی گوشی های هوشمند به گونه ای است که توجه شما را جلب می کند و شما را به چندوظیفگی سوق می دهد.

در فرهنگی که ارزش خود را با میزان ارتباطات اجتماعی می سنجد، شجاعت می خواهد که بپذیریم گاهی بهترین همراهی، همراهی با خودمان است.

تنهایی انتخابی نه نشانه ضداجتماعی بودن، که مهارتی است برای مراقبت از سلامت روان.

همان گونه که بدن پس از ورزش نیاز به استراحت دارد، مغز ما نیز پس از تعاملات اجتماعی پیچیده به زمانی برای بازیابی نیازمند است.

شاید امروزه، هوشمندانه ترین شکل مراقبت از خود، یادگیری هنر تنها بودن باشد.

منبع: کانال تلگرامی سواد زندگی