ماه هاست رسانه ها در مورد بدون تیم ماندن علیرضا جهانبخش مطلب می‎ نویسند و این موضوع را زیبنده کاپیتان تیم ملی ایران نمی دانند، مخصوصا که او با همین کیفیت، همچنان به اردوها دعوت می شود و در حقیقت تنها جایی که علیرضا در سال 1404 پا به توپ شده، همین تمرینات و مسابقات تیم ملی بوده است!

آنچه اما این داستان را عجیب تر می کند، دنیای فانتزی خودش و مدیر برنامه هایش است. در گفتمان آنها، طوری وانمود می شود که انگار این بازیکن همچنان بازار داغی دارد و مشتری ها برایش صف کشیده اند.

ایجنت جهانبخش به تازگی در اظهاراتی مدعی شده موکلش بسیاری از پیشنهادها را رد کرده و همچنان در حال بررسی درخواست هایی از آلمان، هلند و بلژیک است، به اضافه اینکه باشگاه های زیادی در امارات هم او را می خواهند، همین طور تمام مدعیان لیگ برتر ایران.

به لیگ خودمان کاری نداریم، چرا که خیلی اوقات تصمیمات مدیران باشگاه ها در ایران صرفا بر اساس توجه به نام ها اتخاذ می شود و مثلا تعجب نخواهیم کرد اگر پرسپولیس با وجود این همه وینگر، باز هم برای جهانبخش هم درخواست همکاری فرستاده باشد. با این حال در مورد پیشنهادهای اروپایی اجازه بدهید که کمی حیرت زده باشیم؛ این که چطور ممکن است باشگاه های درست و حسابی دنیا، دنبال بازیکن 32 ساله ای باشند که سال هاست عملا کار خاصی انجام نداده، مقصدهایش یک به یک ضعیف تر شده اند و آمار و ارقامش هم بد و بدتر شده؟

بهترین دوران جهانبخش آقای گلی با آلکمار در لیگ هلند بود؛ دستاوردی که مثلا رضا قوچان نژاد هم بعدتر تا یک قدمی آن رفت و با همه ارزش هایش، بهت آور و حیرت انگیز نیست. پس از آن جهانبخش در لیگ برتر انگلستان به برایتون پیوست و 3 فصل ناکامی مطلق را آنجا پشت سر گذاشت. باورکردنی نیست که تعداد ضربات داخل چارچوب علی جهان در این 3 سال دو رقمی نشد، گلزنی که پیشکش!

او در بازگشت به لیگ هلند که طبیعتا یک پسرفت محسوب می شد، دوران موفقیت آمیزی را با فاینورد تجربه نکرد و پس از آن در یک تنزل آشکار دیگر سر از هیرنفین در لیگ همین کشور در آورد. این انتخاب آنقدر نازل بود که جهانبخش ناچار بود دلایل غیرفنی برای آن بیاورد و بحث اقامت به منظور دریافت پاسپورت هلندی را پیش کشید. هرچند در همین تیم هم موفق نبود و خبر مازاد شدن او هفته ها پیش از پایان فصل به انتشار رسید. از آن زمان تاکنون هم علیرضا هیچ تیمی نداشته.

حتی خود این ضعف و بی تیم ماندن هم آنقدر آزار دهنده نیست که فضاسازی های اطرافیان جهانبخش موجب آزردگی افکار عمومی می شود. این که مدام وانمود می شود علیرضا از همه کشورهای دنیا پیشنهادهای چشم گیر دارد و خودش در موضع بررسی و انتخاب است، نوعی دست پایین گرفتن مخاطب تلقی می شود.

از همین جهت است که می توان جهانبخش را از نمادهای جدی کل این نسل تیم ملی دانست. آنها غالبا میانه خوبی با واقعیت نداشته اند و همین مساله دافعه زیادی در موردشان ایجاد کرده است. نسل خودخوانده طلایی با کمترین موفقیت منحصربه فرد و نیز آمار پایین لژیونرهای اثرگذار، حتما به کاپیتانی هم نیاز دارد که ماه ها بدون تیم مانده باشد، اما اطرافیانش هر روز بگویند پیشنهادهای مختلف را رد کرده و نصف دنیا منتظر تصمیم نهایی او هستند!