طی جنگ جهانی دوم، نیروهای شوروی (ارتش سرخ) از روشی بحث برانگیز و نامتعارف برای مقابله با پیشروی تانک ها و خودروهای زرهی آلمان استفاده کردند: سگ های ضدتانک یا همان مین های سگی .

این برنامه نظامی، که بین سال های 1930 تا 1996 در جریان بود، بر اساس استفاده از سگ ها به عنوان حامل مواد منفجره طراحی شده بود تا اهداف نظامی دشمن را نابود کنند.

سگ های ضدتانک با هدف رساندن مواد منفجره به زیر تانک ها آموزش داده می شدند. بر خلاف تصور رایج، در ابتدا قرار بود این سگ ها پس از رساندن بمب به هدف، عقب نشینی کنند و بمب توسط تایمر منفجر شود. به همین دلیل به آن ها لقب مین های سگی داده شده بود.

ارتش سرخ در اوج درگیری با آلمان ها (بین سال های 1941 تا 1943) شدیدا به این تاکتیک تکیه کرد و در همین بازه زمانی، بیش از 40000 سگ را وارد برنامه آموزشی کرد.

این برنامه نظامی با وجود سرمایه گذاری سنگین شوروی، با مشکلات بزرگی روبرو شد که کارایی آن را به شدت کاهش داد.

سگ ها بر اساس بو آموزش دیده بودند. شوروی سگ ها را با استفاده از تانک های خود که از سوخت دیزل استفاده می کردند، آموزش داده بود؛ در حالی که تانک های آلمانی با بنزین کار می کردند. در نتیجه، سگ ها اغلب به جای تانک های دشمن، به سمت تانک های شوروی می دویدند.

آلمانی ها به سرعت از این تاکتیک آگاه شدند و به راحتی با شلیک مستقیم از روی تانک، سگ ها را هدف قرار می دادند.

در برنامه های آزمایشی، سگ ها معمولا فقط به اهداف ثابت نزدیک می شدند و در نزدیک شدن به خودروهای در حال حرکت، دچار سردرگمی یا ترس می شدند.

شوروی گزارش کرد که در طول جنگ جهانی دوم، حدود 300 تانک آلمانی توسط سگ های ضدتانک آسیب دیده اند. با این حال، کارشناسان معتقدند این آمار احتمالا برای توجیه زمان و هزینه های صرف شده برای برنامه بزرگنمایی شده است و هیچ داده رسمی و مستقلی برای تایید این موفقیت ها منتشر نشد.

اگرچه آمریکا و ژاپن نیز تلاش های مشابهی را برای استفاده از سگ های حامل بمب آغاز کردند، اما آن ها نیز به دلیل مسائل مربوط به قابلیت اعتماد، سردرگمی سگ ها و خطرات عملیاتی، به سرعت این برنامه ها را کنار گذاشتند. برنامه شوروی در نهایت تا سال 1996 ادامه یافت، اگرچه مشخص نیست پس از جنگ جهانی دوم استفاده عملیاتی از این سگ ها صورت گرفته باشد.

منبع: عصر ایران- مجله تصویری سلاح